Κατά τις τελευταίες δεκαετίες και με μεγάλη ένταση στα χρόνια του Μνημονίου, το ξεπούλημα της Ελλάδας είναι στην πρώτη γραμμή των προτεραιοτήτων της εκάστοτε κυβέρνησης.Στην αρχή οι δικαιολογίες ήταν η σύγκλιση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, η συμμόρφωση με τις κοινοτικές οδηγίες, οι ρυθμίσεις για την ελεύθερη αγορά και τώρα λίγο πριν το τέλος, κάθε είδους ξεπούλημα που συντελείται βαφτίζεται προαπαιτούμενο της Τρόικα για την επόμενη δόση. Στο στόχαστρο έχουν μπει τα πάντα. Στην αρχή οι τηλεπικοινωνίες, κρατικές κερδοφόροες επιχειρήσεις (π.χ. ΟΠΑΠ) και από το οδικό δίκτυο, τους σιδηροδρόμους, τα ταχυδρομεία, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια, μέχρι την ενέργεια, τον ορυκτό πλούτο, τον αιγιαλό και τα δάση.
Όπως και να βαφτίζουν κάθε φορά το ξεπούλημα, ένα είναι σίγουρο. Η χώρα χάνει τις δομές εκείνες που θα της επέτρεπαν, με τη διακυβέρνηση ενός άλλου μοντέλου, να ανασχεδιάσει το μέλλον της και να λειτουργήσει προς όφελος των πολλών και όχι προς όφελος των κερδών.
Όπως και να βαφτίζουν κάθε φορά το ξεπούλημα, ένα είναι σίγουρο. Η χώρα χάνει τις δομές εκείνες που θα της επέτρεπαν, με τη διακυβέρνηση ενός άλλου μοντέλου, να ανασχεδιάσει το μέλλον της και να λειτουργήσει προς όφελος των πολλών και όχι προς όφελος των κερδών.