Απόσπασμα από το βιβλίο της Μέλπως Αξιώτη ««Πρωτομαγιές 1886 - 1945», Από το αρχείο του ΚΚΕ
Για την Πρωτομαγιά του 1994 και την εκτέλεση των 200 κομμουνιστών στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, αναδημοσιεύουμε από το «Ριζοσπάστη» (30 Απριλίου 2015) απόσπασμα από το βιβλίο – ντοκουμέντο από το Αρχείο του ΚΚΕ, όπως γράφει η εφημερίδα, με τίτλο «Πρωτομαγιές 1886 – 1945», της Μέλπως Αξιώτη, γραμμένο το 1945. Είναι το μέρος του βιβλίου με τίτλο «Πρωτομαγιές της Κατοχής – Η Ελληνική Πρωτομαγιά του 1944». Κάθε μέρα, ύστερα απ” το προσκλητήριο, ήταν υποχρεωτικό να τραγουδάμε. Να δείχνουμε πως είμαστε τάχαμου ευχαριστημένοι. Δεν εμπορούσαμε να πούμε εκείνα που θέλαμε. Ελέγαμε λοιπόν κι εμείς: «Τα ρόδα, τα τριαντάφυλλα της άνοιξης καμάρι, τα λούλουδα, οι ζέφυροι, ο ήλιος, το φεγγάρι, χάνουν την ομορφάδα τους στη σκλαβωμένη γη…». Εκεί απάνω εβγάζαμε τ” άχτι μας. Εκείνη την ημέρα φεύγοντας εμείς για τις δουλειές, κανένας δεν τραγούδησε. Τρεις μέρες ύστερα είμαστε άρρωστοι. Στο γυρισμό της δουλειάς το βράδυ, φοβόμασταν να κοιμηθούμε μες στο θάλαμο. Ερημιά. Αδειοι. Ακουες, θαρρείς, τις μιλιές τους να βγαίνουν μέσα απ” τον τοίχο. Από 100 στο «τρίτο μπλόκο», είχαν τώρα μείνει 15. Ηταν και θάλαμος μικρότερος, που “μεινε μόνο ένας ! Γιατί εκεί ήταν συγκεντρωμένοι οι παληοί. Ολοι από τον Μεταξά μέχρι σήμερα συνέχεια. Απ” όλους αυτουνούς, απ” όλες κείνες τις χιλιάδες, μόνο 14 απόμειναν στη ζωή για δείγμα. (Ο Θανάσης μου λέει τώρα κάτι ονόματα απ” τους 14: Ο… τάδες δικηγόρος, ο τάδες… – Οχι, όχι, Θανάση, του λέω, άσε τους τούς ανθρώπους, άσε τους ζωντανούς! Θες να τους κυνηγήσουν τώρα να τους αποξεκάμουνε; Υστερα από 9 χρονώνε βάσανα;).
Για την Πρωτομαγιά του 1994 και την εκτέλεση των 200 κομμουνιστών στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, αναδημοσιεύουμε από το «Ριζοσπάστη» (30 Απριλίου 2015) απόσπασμα από το βιβλίο – ντοκουμέντο από το Αρχείο του ΚΚΕ, όπως γράφει η εφημερίδα, με τίτλο «Πρωτομαγιές 1886 – 1945», της Μέλπως Αξιώτη, γραμμένο το 1945. Είναι το μέρος του βιβλίου με τίτλο «Πρωτομαγιές της Κατοχής – Η Ελληνική Πρωτομαγιά του 1944». Κάθε μέρα, ύστερα απ” το προσκλητήριο, ήταν υποχρεωτικό να τραγουδάμε. Να δείχνουμε πως είμαστε τάχαμου ευχαριστημένοι. Δεν εμπορούσαμε να πούμε εκείνα που θέλαμε. Ελέγαμε λοιπόν κι εμείς: «Τα ρόδα, τα τριαντάφυλλα της άνοιξης καμάρι, τα λούλουδα, οι ζέφυροι, ο ήλιος, το φεγγάρι, χάνουν την ομορφάδα τους στη σκλαβωμένη γη…». Εκεί απάνω εβγάζαμε τ” άχτι μας. Εκείνη την ημέρα φεύγοντας εμείς για τις δουλειές, κανένας δεν τραγούδησε. Τρεις μέρες ύστερα είμαστε άρρωστοι. Στο γυρισμό της δουλειάς το βράδυ, φοβόμασταν να κοιμηθούμε μες στο θάλαμο. Ερημιά. Αδειοι. Ακουες, θαρρείς, τις μιλιές τους να βγαίνουν μέσα απ” τον τοίχο. Από 100 στο «τρίτο μπλόκο», είχαν τώρα μείνει 15. Ηταν και θάλαμος μικρότερος, που “μεινε μόνο ένας ! Γιατί εκεί ήταν συγκεντρωμένοι οι παληοί. Ολοι από τον Μεταξά μέχρι σήμερα συνέχεια. Απ” όλους αυτουνούς, απ” όλες κείνες τις χιλιάδες, μόνο 14 απόμειναν στη ζωή για δείγμα. (Ο Θανάσης μου λέει τώρα κάτι ονόματα απ” τους 14: Ο… τάδες δικηγόρος, ο τάδες… – Οχι, όχι, Θανάση, του λέω, άσε τους τούς ανθρώπους, άσε τους ζωντανούς! Θες να τους κυνηγήσουν τώρα να τους αποξεκάμουνε; Υστερα από 9 χρονώνε βάσανα;).