Αλέξανδρος Απ. Βλαχογιάννης *
Αποφεύγω τον πειρασμό να ξεκινήσω την προσέγγισή μου με τσιτάτα της εποχής για την αναγκαιότητα και το ρόλο της κατ’ επίφαση «ενωμένης» Ευρώπης. Θα προσπαθήσω με νηφάλιο τρόπο και επιχειρήματα να πάρω θέση και να απαντήσω στους ευρωλάγνους, πρώιμους αλλά και όψιμους υποστηρικτές της θέσης «πάση θυσία» Ευρωζώνη και ευρώ.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση-τότε ΕΟΚ- συγκροτήθηκε με στόχο την οικονομική ένωση, την πολιτική ενοποίηση και την σύγκλιση των οικονομιών και των κοινωνιών. Μέχρι και την δεκαετία του 1990 και για το προγενέστερο διάστημα που μεσουρανούσαν ηγέτες με ευρωπαϊκό όραμα και ιδιαίτερα οι σοσιαλιστές(Φ. Μιττεράν-Β. Μπράντ-Α. Παπανδρέου-Ο. Πάλμε-Φ. Γκονζάλες- Σοάρες κλπ), το εγχείρημα παρέμενε ισχυρό, ζωντανό και αναγκαίο για τους λαούς της Ευρώπης τόσο για πολιτικούς και οικονομικούς λόγους όσο και ιδιαίτερα για γεωπολιτικούς(ζώνες επιρροών-Σοβιετική Ένωση-ΗΠΑ). Η παρουσία ηγετών με ισχυρή προσωπικότητα και πολιτική παρέμβαση στον σοσιαλιστικό αλλά και συντηρητικό χώρο(Ζ. Ντεσταίν-Μ. Θάτσερ- Κων-νος Καραμανλής-Χ. Κολ- Μαίητζορ) ήταν ικανή να αμβλύνει αντιθέσεις και να κατατάσσει σε δευτερεύουσα θέση τα ισχυρά κράτη- έθνη της Ευρώπης τα οποία εμφανίζουν σημαντικότατες ανομοιομορφίες και διαφορές.
Το όραμα της σύγκλισης, της οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης υπό την καθοδήγηση ισχυρών προσωπικοτήτων κυριαρχούσε και δεν επέτρεπε την επικράτηση υπαρκτών εθνικών, πολιτιστικών, πολιτικών, οικονομικών αντιθέσεων και διαφορετικών προσεγγίσεων.