Του Ηλία Παπαναστασίου
Διαβάσαμε –και είδαμε– πολλά τους τελευταίους τρεις μήνες «προεκλογικής κονταρομαχίας και υβρεολόγιου» στον ΣΥΡΙΖΑ. Μάθαμε πως η Έφη Αχτσιόγλου –«Μαρία Αντουανέτα των Γιαννιτσών»– μαζί με τον Ευκλείδη αποτελούν την τσιμεντένια και ηρωικώς φυλασσόμενη πτέρυγα του «Αριστερού, ριζοσπαστικού» ΣΥΡΙΖΑ ενώ ο Κασσελάκης είτε είναι είτε μέλλει να αποδειχτεί «άνθρωπος των Αμερικανών και μάλιστα του Βαθέως κράτους». Ας τα πάρουμε με την σειρά.
Στην χώρα όχι της «Φαιδράς πορτοκαλέας» άλλα της «Φαιδρής φαιδρότητας και του ασύλληπτου γελοίου» πρέπει να αρχίζεις από το παρελθόν «ακτινογραφώντας» την πρόσφατη σχετικά Νεοελληνική Πολιτική Ιστορία. Και ας αρχίσουμε από τους «υπερ-αριστερούς» που διαμαρτύρονται για την «αρπαγή» της ελληνικής αριστεράς από τον Κασσελάκη. Γι αυτό ας γυρίσουμε στο 1974, για να μην πάμε πολύ παλιότερα.
Ήταν οι πρώτες εκλογές (Νοέμβρης 1974) μετά την πτώση της Χούντας και η ήδη διασπασμένη Τριτοδιεθνιστική Αριστερά των ΚΚΕ, ΚΚΕεσ και της ΕΔΑ, υπό την σκέπη της «Ενωμένης Αριστεράς» συμμετείχαν στις εκλογές του 1974. Στα Γραφεία της Ενωμένης Αριστεράς Θεσσαλονίκης, οι περισσότεροι αν όχι όλοι, θεωρούσαν τον πρωτοεμφανιζόμενο σαν Σοσιαλιστή, Πρόεδρο Κόμματος Ανδρέα Παπανδρέου σαν «Άνθρωπο των Αμερικανών» και πολύ πιθανόν και «άνθρωπο της CIA» που ήρθε από την Αμερική» για να εμποδίσει την «Ελληνική Αριστερά» να πάρει την εξουσία! Ακούγαμε και πολύ χειροτέρα για την γυναίκα του που ήταν Αμερικανή, όταν έγινε Πρωθυπουργός αλλά και για την πολιτική του παρόλο που η μόνη πρώτη Αριστερή Κυβέρνηση ήταν αυτή του ΠΑΣΟΚ και η περίοδος 1981–89,