Όταν είχε ξεσπάσει η υπόθεση με την Καϊλή, όλοι ευχόμασταν να είχαμε και στην Ελλάδα δικαστικούς σαν τον Βέλγο εισαγγελέα.
Κι όμως ειχαμε κάποτε :
1834: Ο Κολοκοτρώνης και ο Πλαπούτας, που είχαν κατηγορηθεί για συνωμοσία κατά του Οθωνα, ακούνε άναυδοι την καταδίκη τους σε θάνατο. Ο υπουργός Δικαιοσύνης δίνει ένα χαρτί στον Πολυζωίδη (πρόεδρο του δικαστηρίου) και στον Τερτσέτη (απλό μέλος) ) που είχαν μειοψηφήσει και φωνάζει έξαλλος:.
«Εν ονόματι του βασιλέως σας διατάσσω να υπογράψετε την απόφαση».
«Προτιμώ να μου κόψετε το χέρι!», απαντά ο Πολυζωίδης.
«Δεν θα με έχετε συνεργό στον φόνο δύο αθώων ανθρώπων», λέει ψύχραιμα ο Τερτσέτης . Και οι δυο δικαστές πέρασαν αργότερα από δίκη όπου αθωώθηκαν.
1966 : Από την αγόρευση του εισαγγελέα Π. Δελλαπόρτα (εκείνος εδινε οδηγίες στον Χ. Σαρτζετάκη για τις ανακρίσεις) «Οι μηχανισμοί που δολοφόνησαν τον Λαμπράκη, αποτελούνται από κατάλοιπα υποπροϊόντων του Χίτλερ, από γιγαντοκύτταρα δωσιλογικής λευχαιμίας… από κακοποιούς διαφόρων βαθμών και ειδών, από ιδεολογικούς σκηνίτες και από άλλους φτωχούς διαβόλους». Σαρτζετακης και Δελλαπόρτας αποπέμπονται από το δικαστικό σώμα μετά το πραξικόπημα των Συνταγματαρχών.
1975: Δίκη της Χούντας . Ο Γ. Παπαδόπουλος στην απολογία του λέει : «Θα με κρίνει η ιστορία». Ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου, Γιάννης Ντεγιάννης, του απαντά με τη φράση «Και νομίζετε, κατηγορούμενε, ότι η ιστορία απουσιάζει από αυτή την αίθουσα;»