Ο τελευταίος πόλεμος δεν θα έχει όνομα

«Δεν γνωρίζω με τι είδους όπλα θα γίνει ο τρίτος παγκόσμιος, αλλά ο τέταρτος παγκόσμιος θα γίνει με πέτρες και ξύλα.» Άλμπερτ Αϊνστάιν

Ο Μεγάλος Πόλεμος έληξε το 1918. Κράτησε τέσσερα χρόνια. Πάνω από 18 εκατομμύρια άνθρωποι, στρατιώτες και άμαχοι, σκοτώθηκαν.

Ο Μεγάλος Πόλεμος ξεκίνησε έναν αιώνα μετά τον προηγούμενο μεγάλο πόλεμο (1815).

Ενδιάμεσα υπήρξε μια εποχή μικρών πολέμων. Όχι ειρήνης. Ειρήνη δεν υπήρξε ποτέ. Μόνο μικροί πόλεμοι.

Πριν τον Μεγάλο Πόλεμο η Ευρώπη έζησε την Ωραία Εποχή (Belle Epoque). Οι άνθρωποι πίστευαν ότι δεν θα ξαναγινόταν πόλεμος (μεγάλος).

Η ανθρωπότητα μόνο θα προόδευε, εν ειρήνη. Αυτοκίνητα και αεροπλάνα με κινητήρες εσωτερικής καύσης θα οδηγούσαν τους επιβάτες τους σε ασφαλείς προορισμούς.

Το 1910, ο Νόρμαν Έιντζελ κυκλοφόρησε ένα βιβλίο όπου προανήγγειλε το οριστικό τέλος των πολέμων.

Τέσσερα χρόνια μετά ξεκίνησε ο Μεγάλος Πόλεμος.

~~

Ο Μεγάλος Πόλεμος έληξε το 1918. Κράτησε τέσσερα χρόνια. Πάνω από 18 εκατομμύρια άνθρωποι, στρατιώτες και άμαχοι, σκοτώθηκαν.

Οι άνθρωποι πίστεψαν ότι δεν θα ξαναγινόταν άλλος τόσο μεγάλος και φρικαλέος πόλεμος. Γι’ αυτό τον ονόμασαν «Μεγάλο».

Η χίμαιρα διήρκεσε μόλις 30 χρόνια. Εμείς αποκαλούμε αυτό το διάστημα Μεσοπόλεμο. Γιατί εμείς γνωρίζουμε ότι ο επόμενος πόλεμος, μετά τον Μεγάλο Πόλεμο, ήταν μεγαλύτερος και πιο φρικιαστικός.

Ήταν ένας πόλεμος με τανκς και αεροπλάνα με κινητήρες εσωτερικής καύσης. Με υποβρύχια και ατομικές βόμβες. Με κρεματόρια και πυραύλους.

Μια υπόθεση σκοταδισμού, θεομπεξίας, αγυρτίας, χριστεμπορίας και η γιαλαντζί Αριστερά Με αφορμή τη συζήτηση για το «Άγιον Φως»

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

Ας το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή:

Είναι δικαίωμα κάθε κληρικού και κάθε πιστού να πιστεύει πως το Άγιον Φως, που μας έρχεται κάθε χρόνο από τα Ιεροσόλυμα, ανάβει «θαυματουργικώ τω τρόπω» και το παίρνει ο ελληνορθόδοξος πατριάρχης, ο οποίος έχει μπει μόνος του στο κουβούκλιο του Παναγίου Τάφου.

Είναι δικαίωμα κάθε κληρικού και πιστού να πιστεύει και να το διακηρύσσει πως το Άγιον Φως δεν καίει και μπορεί ο κάθενας να περάσει τα χέρια του από αυτό, να το ακουμπήσει στα γένια του ή τα μαλλιά του και να μην καεί.

Είναι δικαίωμα των πατριαρχών, μητροπολιτών, παπάδων και καλογήρων, εκεί στα Ιεροσόλυμα, να πλακώνονται κάθε τρεις και λίγο με τα σκουπόξυλα και να βρίζονται σαν χουλιγκάνοι με τους αρμένηδες ρασοφόρους, για το ποιος θα σκουπίσει λίγους πόντους παραπάνω από το δάπεδο του ναού.

Είναι δικαίωμα του ιερατείου να πιστεύει και να κανοναρχεί και τους πιστούς για το Μέγα Θαύμα που συντελείται κάθε Μεγάλο Σάββατο το μεσημέρι γύρω από το κουβούκλιο του Παναγίου Τάφου.

Μέχρις εδώ σε όλους τους άλλους δεν πέφτει λόγος. Δουλειά τους είναι αυτή και ρέστα μη γυρεύεις, παραφράζοντας και τα «Λεμονάδικα» του αξέχαστου Βαγγέλη Παπάζογλου. 

Μια άθλια παράσταση 

Μας πέφτει όμως λόγος και μας παραπέφτει όταν όλη αυτή η ιστορία με το Άγιον Φως καταντάει μια κυβερνητική και πολιτική υπόθεση στην οποία αγύρτες και θεομπαίχτες πολιτικοί, από τους οπαδούς του «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών», μέχρι και τους γιαλαντζί αριστερούς, επιδίδονται σε ένα άθλιο παιχνίδι ψηφοθηρίας, εκμεταλλευόμενοι το θρησκευτικό συναίσθημα ενός λαού βασανισμένου και τυραγνισμένου από αυτούς τους ίδιους.

14 Απριλίου 1942: Η πρώτη απεργία στη σκλαβωμένη Ευρώπη

Λίγες εβδομάδες μετά την εγκατάσταση των κατοχικών αρχών στην Ελλάδα, σημειώθηκαν και οι πρώτες εργατικές και φοιτητικές κινητοποιήσεις. Στάσεις εργασίας, μικροαπεργίες, αποχή από τα μαθήματα παρατηρήθηκαν στα πανεπιστήμια, στους δημοσιοϋπαλληλικούς χώρους, στα σχολεία.

Η πρώτη όμως μεγάλη απεργία, με όλη τη σημασία της λέξης και οπωσδήποτε μια από τις μεγαλύτερες ώρες της εργατικής τάξης της πατρίδας μας σε όλη της την ηρωική ιστορία, πραγματοποιήθηκε στις 14 του Απρίλη του 1942. 

Λίγο μετά το τέλος του τρομερού χειμώνα του 41, όταν έμπαινε επιτακτικά το ζήτημα της επιβίωσης για τον εργαζόμενο λαό μας.

.

Η πρώτη μεγάλη απεργία με όλη τη σημασία της λέξης

Α.Κ. Δημητρίου. 

Η πρώτη απεργία στη 

σκλαβωμένη Ευρώπη 

- Χρονικό της Κατοχής. Αθήνα 1945. 

Η απεργία ξεκίνησε από τους Τριατατικούς (τηλεφωνία, τηλεγραφία, ταχυδρομείο), των οποίων το άλλοτε πανίσχυρο συνδικάτο που πρωτοστάτησε στους κοινωνικούς αγώνες του Μεσοπολέμου, παρά τα πλήγματα που δέχθηκε από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς της μεταξικής δικτατορίας, τους πρώτους μήνες της Κατοχής, άρχισε να ανασυγκροτείται.

Στο Μέγαρο Μελά, που βρισκόταν το Κεντρικό Ταχυδρομείο (στην άλλοτε πλατεία Κοτζιά), με κύριο και βασικό αίτημα την επιβίωση, ξεκίνησε στις 14 του Απρίλη ένας πρωτόγνωρος απεργιακός αγώνας, που με την διαδικασία του ντόμινο επεκτάθηκε στις άλλες τριατατικές υπηρεσίες, στους άλλους δημοσιοϋπαλληλικούς χώρους και στη συνέχεια σε όλους τους εργαζόμενους τόσο στην Αθήνα, όσο και στις άλλες μεγάλες ελληνικές πόλεις.

Η δωσιλογική κυβέρνηση Τσολάκογλου, απάντησε με την τρομοκρατία και τις απειλές. Παρ' όλα αυτά, οι εργαζόμενοι άντεξαν μέχρι τις 22 Απριλίου, όπου και σταμάτησαν τον απεργιακό αγώνα, αφού υλοποιήθηκαν πολλά από τα αιτήματά τους. Η συγκεκριμένη απεργία, η πρώτη δημοσιοϋπαλληλική απεργία στην κατεχόμενη Ευρώπη, προκάλεσε μεγάλη αίσθηση και ανέβασε την επιρροή του Εργατικού ΕΑΜ και της Πανυπαλληλικής σε πολύ υψηλά επίπεδα.

«Στο στόμα τους προφερόταν συνεχώς η λέξη απεργία»