Προέλαση ISIS στη Συρία, πιέζει και την Τουρκία

efsyn.gr

Το Ισλαμικό Κράτος προελαύνει στα συριακά εδάφη κοντά στα σύνορα με την Τουρκία, όπου κατέλαβε τη Μάρεα, προπύργιο των δυνάμεων της αντιπολίτευσης έπειτα από ισχυρές συγκρούσεις.

Την ίδια στιγμή τις δυνάμεις των ανταρτών της αντιπολίτευσης χτυπούν και τα κυβερνητικά στρατεύματα στις πόλεις γύρω από το Χαλέπι αυξάνοντας εκατέρωθεν τις πιέσεις προς τους αντάρτες.

Ταυτόχρονα, αυξάνεται και η πίεση προς την Τουρκία, έπειτα από νέα επίθεση με ρουκέτες του Ισλαμικού Κράτους από τη Συρία προς την τουρκική πόλη Κιλίς, τουρκικά και συμμαχικά αεροσκάφη βομβάρδισαν δυνάμεις του ISIS στη συριακή μεθόριο.

Εξαιτίας των μαχών, περισσότεροι από 160.000 πολίτες βρίσκονται παγιδευμένοι ενώ οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα είναι αναγκασμένοι να προχωρήσουν στην εκκένωση ενός από τα τελευταία νοσοκομεία που λειτουργούν στην περιοχή.

Σύμφωνα με πληροφορίες από το Συριακό Παρατηρητήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, πριν από την ένοπλη επίθεση στη Μάρεα το Ισλαμικό Κράτος είχε χτυπήσει την πόλη με βομβιστές αυτοκτονίας.

Οι επιθέσεις του Ισλαμικού Κράτους εναντίον του προπυργίου της αντιπολίτευσης ξεκίνησαν το βράδυ της Πέμπτης, επιτυγχάνοντας να καταλάβουν έξι χρόνια κοντά στην Αζάζ, εγκλωβίζοντας δεκάδες χιλιάδες αμάχους ενώ σύμφωνα με της Διεθνή Επιτροπή Διάσωσης (IRC), υπάρχουν τουλάχιστον τέσσερις οικογένειες που ξεκληρίστηκαν στη διάρκεια των μαχών.

Ζοζέ Σαραμάγκου - Για την κρίση (November 4, 2014)

Αναδημοσίευση από koutipandoras.gr

«ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ, ΠΟΥ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ, αδύναμοι, τη συνθλιπτική προέλαση των μεγάλων οικονομικών και χρηματοπιστωτικών ηγεμόνων, ξετρελαμένων για να κατακτήσουν όλο και περισσότερο χρήμα, όλο και περισσότερη εξουσία, με όλα τα μέσα, νόμιμα ή παράνομα, που έχουν στο χέρι τους, καθαρά ή βρόμικα, ομαλά ή εγκληματικά;».

«ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ στα χέρια των ειδημόνων; Δεν είναι αυτοί οι ίδιοι, οι τραπεζίτες, οι πολιτικοί ανώτατου επιπέδου παγκοσμίως, οι διευθυντές των μεγάλων πολυεθνικών, οι κερδοσκόποι, με τη συνενοχή των μέσων μαζικής ενημέρωσης, οι οποίοι, με την υπεροχή αυτού που θεωρεί τον εαυτό του κάτοχο της απόλυτης σοφίας, μας πρόσταζαν να σωπάσουμε, όταν τα τελευταία τριάντα χρόνια δειλά διαμαρτυρόμασταν, λέγοντας πως δεν ξέρουμε τίποτα, και γι’ αυτό μας γελοιοποιούσαν;».

«ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΛΥΣΕΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΑΝΕΡΓΩΝ, εκατομμυρίων θυμάτων της επονομαζόμενης κρίσης, που εξαιτίας της φιλαργυρίας, της κακοήθειας ή της ηλιθιότητας των δυνατών, θα συνεχίσουν να είναι άνεργοι, κακοζώντας προσωρινά με άθλια κρατικά επιδόματα, ενώ τα μεγάλα στελέχη και οι διευθυντές επιχειρήσεων που οδηγήθηκαν σε πτώχευση απολαμβάνουν ποσά εκατομμυρίων καλυμμένοι από θωρακισμένα συμβόλαια;».

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

 Σήμερα συμπληρώνονται 53 χρόνια από την στυγνή δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη. 

Το κράτος που είχε στηθεί κατά τα πρότυπα της εγχώριας πλουτοκρατίας και είχε οικοδομηθεί πάνω στις βόμβες ναπάλμ της αμερικανοκρατίας, 

το κράτοςπου δήλωνε ότι οι «Νέοι Παρθενώνες» του χτίζονταν στη Μακρόνησο, που η δημοκρατία του ήταν τόσο απαράμιλλη ώστε στις εκλογές του έφτασαν να ψηφίζουν οι πεθαμένοι και τα «δέντρα», 

το κράτος που οι εσωτερικές αντιθέσεις μεταξύ παλατιού και μερίδων του αστικού πολιτικού κόσμου ουδέποτε διατάραξαν τον αντιλαϊκό προσανατολισμό και αντιδημοκρατικό παροξυσμό του, 

το κράτος που τέσσερα χρόνια αργότερα θα παραχωρούσε την διαχείριση των υποθέσεων της ολιγαρχίας στους Παττακούς, στους Παπαδόπουλους, στους Ντερτιλήδες και στους Μάλλιους, 

το κράτος που ο πολιτικός του υπόκοσμος είχε πάντα δοσοληψίες με τον κανονικό υπόκοσμο των Γκοτζαμάνηδων, πριν από 53 χρόνια θα χρησιμοποιούσε ένα ακόμα εργαλείο «εκδημοκρατισμού» και «σωφρονισμού»: Τα τρίκυκλα… 

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ - ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

Του ΒΑΣΙΛΗ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ*

Η κοινοβουλευτική πλειοψηφία ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ψήφισε στις 22/5 εν όψει και του «κρίσιμου» ραντεβού στο Eurogroup στις 24/5, το πολυνομοσχέδιο (έκτασης 7.500 σελίδων) που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων

Α). Τη θεσμοθέτηση δυνατότητας πώλησης των δανείων από τις τράπεζες σε εταιρείες ειδικού σκοπού, το θεσμικό πλαίσιο των οποίων ήδη υπάρχει (ν. 4354/2015). Μέσω της διαδικασίας αυτής το χρηματιστικό κεφάλαιο θα «βάλει» στο χέρι τις ιδιωτικές περιουσίες των πολιτών ή καλύτερα αίρονται σταδιακά πρόνοιες και προστασίες των δανειοληπτών, που αποτελούσαν ανασταλτικό παράγοντα στην αύξηση του ποσοστού εκμετάλλευσης των κυριαρχούμενων κοινωνικών τάξεων, αλλά και αποτελούσαν υλικούς όρους μιας σχετικής αυτονομίας των πολιτών. Έχουμε τονίσει αρκετές φορές, ότι ένας βασικός στόχος των μνημονιακών πολιτικών είναι η απαλλοτρίωση της μικροϊδιοκτητικής κοινωνικής δομής, ως βάση του εκτεταμένου ποσοστού αυτοαπασχόλησης υπέρ της μονοπωλιακής συσσώρευσης. Αυτό που οι θεωρητικοί του εκσυγχρονισμού χαρακτηρίζουν ως καπιταλιστικό ανορθολογισμό της ελληνικής οικονομίας ή μιας οικονομίας βασισμένης στην εσωτερική ζήτηση.

Β). Τη λειτουργία του υπερταμείου που θα «ρευστοποιήσει» τη δημόσια περιουσία. Ουσιαστικά πρόκειται για τη δημιουργία δομών απαλλοτρίωσης του δημόσιου πλούτου και εκποίησής του, δημιουργίας μιας «νέας αγοράς» στο πλαίσιο της διεθνοποιημένης καπιταλιστικής συσσώρευσης. Η εγχώρια οικονομία δεν θα έχει ούτε τη δυνατότητα, ούτε το δικαίωμα να παράγει.

ΑΠΟ ΤΗ ΓΑΛΛΙΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗ

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΖΕΡΒΑ*

Προκύπτουν αρκετά διδάγματα από τον πρωτόγνωρο αναβρασμό που επικρατεί στη γαλλική κοινωνία τις τελευταίες εβδομάδεςεξαιτίας του νόμου για τα εργασιακά που επιχειρεί να επιβάλει η κυβέρνηση Ολάντ.

Κατά πρώτον, γιατί αποτελεί το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς νοείται η «μεταρρύθμιση» στη σύγχρονη Ενωμένη Ευρώπη (κι όχι μόνο), η οποία μάλιστα υποτίθεται πως έχει πάντα ως στόχο την «τόνωση της ανάπτυξης». Άλλωστε, ο ίδιος ο Γάλλος πρόεδρος διατείνεται πως οι επιχειρούμενες αλλαγές στην εργασιακή νομοθεσία έχουν ως βασικό στόχο τη μείωση της ανεργίας. Με αυτό το πρόσχημα δίνει ως «δώρο» στους εργοδότες τη δυνατότητα να παρακάμπτουν τις εθνικές και κλαδικές συμβάσεις για τους μισθούς και τις συνθήκες εργασίας με ατομικές συμβάσεις, ενώ παράλληλα μειώνει δραστικά για αυτούς το κόστος απολύσεων μέσω της συρρίκνωσης των νόμιμων αποζημιώσεων.

ΠΟΣΟ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ ΟΛΑΝΤ;

Ο Φρανσουά Ολάντ, βέβαια, δεν είχε καμιά Τρόικα στο κεφάλι του, τουλάχιστον όχι εμφανώς (η αλήθεια είναι πως υπήρχαν σχετικές πιέσεις από Κομισιόν και ΔΝΤ). Αντιθέτως, το όλο σχέδιο είναι έμπνευσης δικής του και του επιτελείου του. Έχει καθαρά «σοσιαλιστική απόχρωση» θα μπορούσε να πει κανείς, αφού η γαλλική δεξιά έχει ανέβει στα κάγκελα καταθέτοντας μέχρι και πρόταση μομφήςεναντίον της κυβέρνησης Βαλς. Εδώ βρίσκουμε λοιπόν μια ακόμη αυταπάτη (μιας κι είναι της μόδας ο όρος), η οποία καλό είναι να καταρριφθεί. Αυτή έχει να κάνει με την εντύπωση που συστηματικά καλλιεργείται από μεγάλη μερίδα των κυβερνητικών στελεχών ότι η Ευρώπη μπορεί να «αλλάξει» σε πιο προοδευτική κατεύθυνση μέσω της προσέγγισης με την καθεστώσα ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία. Αλήθεια, πόσο προοδευτική θεωρείται η προσπάθεια επιβολής του εργασιακού νόμου μέσω διατάγματος, με την παράλληλη παράκαμψη του Κοινοβουλίου, υπό τον φόβο μαζικών διαρροών κατά την ψήφισή του; Επιπλέον, μήπως η ρητορεία περί «ταραξιών» που χρησιμοποίησε ο Φρανσουά Ολάντ αναφερόμενος σε όσους κινητοποιούνται αντιδρώντας θυμίζει σε τελική ανάλυση πιο πολύ Σαμαρά;

Τι συμβαίνει στη Γαλλία; Είναι μια εξέγερση; «Οχι, μεγαλειότατε, είναι μια Επανάσταση»…

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΥ 

Οταν το βράδυ της 14ης Ιουλίου 1789 τα νέα της πτώσης της Βαστίλης έφθασαν στον απομονωμένο στις Βερσαλλίες Λουδοβίκο 16ο, φέρεται να ρώτησε έναν αυλικό του: «Είναι μια εξέγερση;», για να πάρει την απάντηση: «Οχι, μεγαλειότατε, είναι μια Επανάσταση»! 

Τον Απρίλιο του 1968 η έγκυρη «Μοντ» δημοσίευε σε τρεις πρωτοσέλιδες συνέχειες ανάλυση του αρχισυντάκτη της Viansson Ponte με τον τίτλο «Η Γαλλία βαριέται» όπου διαπίστωνε την πολιτική αδιαφορία της κοινής γνώμης. Λίγες μέρες μετά οι φοιτητές του Πανεπιστημίου της Ναντέρ κατέλαβαν τις Φοιτητικές Εστίες με αίτημα τη δυνατότητα να διανυκτερεύουν στα δωμάτια των συμφοιτητριών τους, μια είδηση που πέρασε ως μονόστηλο ή σχολιάσθηκε χιουμοριστικά. Λίγες μέρες αργότερα το Παρίσι καιγόταν από τις διαδηλώσεις! 

Τον Οκτώβριο του 1995 ο πρόεδρος Σιράκ και ο πρωθυπουργός Ζιπέ που είχαν ταχθεί κατά της μονομερούς λιτότητας στην προεκλογική εκστρατεία της άνοιξης της ίδιας χρονιάς, ανακοίνωσαν λιτότητα σκληρότερη από αυτήν των Μιτεράν-Μπαλαντίρ, με αποτέλεσμα απεργιακές κινητοποιήσεις που παρέλυσαν τη χώρα για τρεις μήνες και κλείδωσαν την ήττα της Δεξιάς στις πρόωρες βουλευτικές εκλογές της άνοιξης του 1997. 

Συμφωνική Ορχήστρα των Αιγοπροβάτων – Tο… κούρδισμα των κουδουνιών

 του Γιάννη Γιαννακόπουλου

Είναι γνωστό ότι οι κτηνοτρόφοι μας κρεμάνε κουδούνια στα αιγοπρόβατα. Η κατασκευή τους γίνεται από χαλκό η ορείχαλκο. Το σημαντικότερο όμως στοιχείο στη όλη διαδικασία είναι το “κούρδισμα” των κουδουνιών. Είναι μία διαδικασία χρονοβόρα που γίνεται από τους βοσκούς μας εμπειρικά. Σκοπός είναι το “κάλιασμα” όπως το λένε, δηλαδή το ταίριασμα των ήχων.

Έτσι όταν τα αιγοπρόβατα μετακινούνται ή βόσκουν, οι παραγόμενοι ήχοι, από τα κουδούνια, βρίσκονται σε συμφωνία και το άκουσμα είναι μελωδικότατο και ευχάριστο.