Γ. Σακελλαρίδης: «Η πραγματική άνοιξη για την Αθήνα είναι κοντά»

Περιοδεία του Γαβριήλ Σακελλαρίδη στη Βαρβάκειο Αγορά

Την Βαρβάκειο Αγορά επισκέφθηκε σήμερα, Μ. Σάββατο ο Γ. Σακελλαρίδης. Στο τέλος της περιοδείας δήλωσε:
«Στην Αγορά δεν υπάρχουν ούτε “νεράιδες” ούτε “πράσινα άλογα”. Υπάρχει κόσμος που αγωνιά και κόσμος που ελπίζει. Συζητήσαμε με αυτόν τον κόσμο για τα προβλήματά του, την φτώχεια και την ανεργία. Επίσης, συζητήσαμε με τον κόσμο της Αγοράς για την εγκατάλειψή της και την ανάγκη να εκσυγχρονιστεί.
Εύχομαι σε όλους και σε όλες “Καλή Ανάσταση”. Η πραγματική άνοιξη για την Αθήνα είναι κοντά!»

Επιτάφιος: Τόποι, έθιμα και παραδόσεις

Το Πάσχα είναι μια από τις μεγαλύτερες θρησκευτικές γιορτές του Χριστιανισμού, σε ανάμνηση του θανάτου και της Αναστάσεως του Χριστού. Όμως, όπως συμβαίνει και με άλλες θρησκευτικές γιορτές, προϋπήρχε του γεγονότος το οποίο γιορτάζεται, καθώς ο άνθρωπος από αρχαιοτάτων χρόνων έτεινε να συνδυάζει τις επιταγές από την έλευση μιας νέας θρησκείας με τα έθιμα και τις παραδόσεις του.

Έτσι, το Πάσχα αρχικά αποτελούσε εβραϊκή γιορτή (προέρχεται από το εβραϊκό πεσάχ = διάβαση) που συνδεόταν με τη βιβλική αφήγηση της απελευθερώσεως των Ισραηλιτών από την αιγυπτιακή αιχμαλωσία.

Άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι το Πάσχα ήταν μια γεωργική γιορτή, που συνδυαζόταν με διάφορες τελετουργίες, από τη θυσία ενός αρνιού, τα κόκαλα του οποίου δεν έπρεπε να σπάσουν, από το άζυμο ψωμί που τρωγόταν με το κρέας του αρνιού και πικρά χόρτα.

Στην αγορά της Αμφιλοχίας σήμερα Γιώργος Βαρεμένος και Βαγγέλης Τσούκας

Την αγορά της Αμφιλοχίας επισκέφθηκαν σήμερα οι υποψήφιοι Σύμβουλοι του συνδυασμού Κίνηση Ενεργών Πολιτών του Δήμου Αμφιλοχίας για την Ανατροπή και την Αναγέννηση με επικεφαλής τον Βαγγέλη Τσούκα συνοδευόμενοι απο τον Βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργο Βαρεμένο.
Περνόντας απο τα καταστήματα της πόλης ευχήθηκαν Χρόνια Πολλά στους επαγγελματίες της πόλης, αφουγκράζοντας ταυτόχρονα τα προβλήματα αυτών και πιθανές προτάσεις τους.
http://amfiloxia-blogs.blogspot.gr/2014/04/blog-post_5822.html

Η αποχαιρετιστήρια επιστολή του Μάρκες

Κίνηση "Απελάστε το Ρατσισμό"

Ένα πεζοποίημα του «Γκάμπο» όπως φώναζαν τον διάσημο συγγραφέα, θεωρείται το στερνό του αντίο προς φίλους και αγαπημένους αφού το έγραψε όταν έμαθε ότι χρειάζεται να δώσει την έσχατη των μαχών.

Διαβάστε την αποχαιρετιστήρια επιστολή του

….. “Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’ αυτό που αξίζουν, αλλά γι’ αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόνταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ’ ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ’ αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους…

Μετά την απόφαση για τη δολοφονία Λουκμάν

Καταθέτω σύντομα τέσσερις σκέψεις μετά την απόφαση ισόβιας κάθειρξης των δολοφόνων Λουκμάν.

του Δημήτρη Χριστόπουλου

1η σκέψη

Αν η δολοφονία του Λουκμάν είχε συγκινήσει όπως αυτή του Φύσσα, αν η κυβέρνηση και η Δικαιοσύνη είχαν κινηθεί (είχαν, δηλαδή, αναγκαστεί να κινηθούν) από τότε, οι εξελίξεις θα ήταν μάλλον διαφορετικές και ο Φύσσας πιθανότατα θα ζούσε. Το γεγονός ότι η Πολιτεία κινητοποιήθηκε μόνο με τη δολοφονία ενός Έλληνα, σημαίνει ότι και η ίδια, συμπεριλαμβανομένης πρωτίστως της Δικαιοσύνης, προέβαινε σε –συνειδητές ή ασυνείδητες- διακρίσεις και ταξινομήσεις μεταξύ προσώπων. Σε ένα αθέμιτο profiling…Η αφαίρεση ζωής, δηλαδή το έγκλημα των εγκλημάτων, δεν στάθηκε από μόνο του ικανό να κινητοποιήσει τα αντανακλαστικά ενός μηχανισμού εξάρθρωσης μιας οργάνωσης που γεννάει έγκλημα.Η προσέγγιση αυτή δεν είναι ηθικολογική. Δεν είμαι ηθικιστής. Έχει σημασία να συνειδητοποιήσουμε, έστω εκ των υστέρων, ότι ο φυλετικά διαφορετικός και κοινωνικά απολύτως αδύναμος είναι ο πρώτος στόχος, αλλά όχι ο μοναδικός και τελευταίος. Η τάση διαρκούς ριζοσπαστικοποίησης είναι εγγενής στον ναζισμό και ο “Φύσσας” μοιραία θα ακολουθήσει τον “Λουκμάν”.

2η σκέψη

Οι πόνοι της Παναγιάς του Κώστα Βάρναλη - Η «άλλη» διάσταση ενός συμβόλου

Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;

Ο θρήνος της Μεγάλης Βδομάδας, που κάπου δεν σταματά, που κάπου συνεχίζεται και μετά την Ανάσταση. «Πρωταγωνίστρια» η Μάνα από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας: «Τρωαδίτισσες», «Του Νεκρού αδελφού», «Επιτάφιος», «Ματωμένος γάμος»... μάνες - η μάνα του Τούση, του Πέτρουλα, του Λαμπράκη, της Βασιλακοπούλου, οι βαρυπενθούσες της Κύπρου, οι μάνες της Μέσης Ανατολής... Πολλά τα αριστουργήματα της παγκόσμιας Λυρικής Τέχνης και δίπλα σ' αυτά η «Μάνα του Χριστού» και «Οι πόνοι της Παναγιάς» του Βάρναλη. Μιας ποίησης που όπως έλεγε ο κριτικός της λογοτεχνίας Παναγής Λεκατσάς «ανήκει στη σειρά των όρθιων δέντρων. Των δέντρων που οι ρίζες τους βυθίζονται στην εθνική παράδοση (...). Η ποίησή του είναι γνωστή κι αγαπημένη σε πλατύτατα στρώματα του λαού (...). Η διάκριση λαϊκότητας και ποιότητας φυσικά περιττεύει: Η αληθινή ποίηση απευθύνεται και στους λίγους και στους πολλούς, προσφέροντας πάντα, και στους λίγους και στους πολλούς, περισσότερα απ' όσα μπορούνε να πάρουν. Η ποίηση του Βάρναλη, ένας από τους χρυσούς ακόμη κρίκους που συνδέουν τις ψυχές και των Λίγων και των Πολλών, με τον κόσμο των Οραμάτων και των Μορφών, ανακρατεί τη λειτουργία, το αξίωμα και την πραγματική υπερηφάνεια της ποιητικής και στις μέρες μας τέχνης (... )».

Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις
Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,
που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.