Niko Ago
Αν ο θάνατος έρχεται πρόωρα, δηλώνω πως αυτό για μένα είναι ένα κέρδος. Όποιος ζει σαν κι εμένα, ανάμεσα σε αναρίθμητα δεινά, πώς είναι δυνατόν να μην κερδίζει πεθαίνοντας; Η παραπάνω ρήση του Σοφοκλή θα μπορούσε να είναι το αποχαιρετιστήριο γράμμα της Μαρίας. Η Μαρία έδωσε τέλος στη ζωή της, Σάββατο προς Κυριακή, κάπου στη Νίκαια. Τη γνώριζα μόνο από το Facebook. Όπως έμαθα από τους πραγματικούς της φίλους...είχε έναν μικρό φούρνο, αλλά η κρίση, «κατάπιε» και αυτόν, όπως έκανε με χιλιάδες άλλες επιχειρήσεις. Αλλά εκείνη δεν κάθισε μέσα να κλαίει ή να κάνει από τότε αυτό που εν τέλει έκανε. Βγήκε στους δρόμους και φώναξε. Φώναξε ασταμάτητα και για τους άλλους που έχασαν τις δουλειές τους και είναι εκατοντάδες χιλιάδες. Κραύγασε και για εκείνους που έχασαν την ελευθερία τους και είναι αμέτρητοι. Μίλησε και για αυτούς που δεν έχουν φωνή και είναι τόσοι. Έτρεξε και για τους άλλους, που έχασαν τις συντάξεις τους και αυξάνονται καθημερινά. «Ξελαρυγγιάστηκε» και για αυτούς που δεν έχουν φάρμακα και ασφάλεια, τα λεφτά για το νοίκι. Για όσους παλεύουν να μη χάσουν την αξιοπρέπεια. Ήταν όλοι τους άγνωστοι για εκείνη, όπως ήταν εκείνη άγνωστη για τους περισσότερους. Αυτό, όμως, δεν την έκανε να σιωπά. Την είπαν «ταραχοποιό», την κατηγόρησαν ως «αντιμνημονιακή και ακραία», την ονόμασαν «αναρχική» και τι δεν της είπαν. Μα η Μαρία ήταν εκεί, στο πεζοδρόμιο.