Για την ΕΠΟΝίτισσα Ηρώ Κωνσταντοπούλου (Γεννήθηκε σαν σήμερα 1927)

Στο βωμό της λευτεριάς

«Έτσι ως αντικρίζω τα χώματα /

ματωμένα, αναρριγώ, /

κορίτσια της Καισαριανής /

ραντίστε με τριανταφυλλόνερο /

τα ηρωικά κορμιά μας».

(Πάνος Ν. Παναγιωτούνης)

Στις 5 του Σεπτέμβρη του 1944, η ΕΠΟΝίτισσα Ηρώ Κωνσταντοπούλου, εκτελείται από τους χιτλεροφασίστες κατακτητές. Θυσιάζεται στο βωμό της λευτεριάς, μαζί με άλλους 49 αγωνιστές αντιφασίστες.

Έγινε θρύλος, ακολουθώντας τον ηρωικό δρόμο των παιδιών της ΕΠΟΝ, που έπεφταν στο «σπίτι - κάστρο» της οδού Μπιζανίου, στην Καλλιθέα:

«Πούθε έβγαινε; Απ' τα Νιάτα απ' τη θυσία, /

τάχεν η ΕΠΟΝ γεννήσει η ηρωική /,

να ξαναγράψουν μία παλιά Ιστορία /

σε νέα σελίδα ακόμη πιο λαμπρή»

(Σοφία Μαυροειδή - Παπαδάκη).

Τα βλαστάρια που τραγουδούσαν πάντα τον Εθνικό Υμνο: «Χαίρε, ω Χαίρε, λευτεριά...». Ένιωσαν το χρέος τους στη ζωή - και επλήρωσαν τις ιδέες τους, με συνέπεια.

Είναι στημένο το παιχνίδι για τη ΔΕΗ

Η παραγωγή της ηλεκτρικής ενέργειας είναι στρατηγικής σημασίας για μια χώρα και για την οικονομική ανάπτυξή της. Η ΔΕΗ ιδρύθηκε ως δημόσια επιχείρηση παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας το 1950. Οταν ιδρύθηκε, υπήρχαν 385 σχετικές εταιρείες, από τις οποίες 327 ιδιωτικές με διάφορους τύπους αδειών ή χωρίς άδεια και 58 δημοτικές ή κοινοτικές.

Η συγκέντρωση αυτού του χάους στο Δημόσιο σηματοδοτούσε την αδυναμία του ιδιωτικού τομέα να διαχειριστεί μια τόσο σοβαρή υπόθεση προς όφελος του κοινωνικού συνόλου και της οικονομικής ανάπτυξης. Αντίθετα, το Δημόσιο που την ανέλαβε, έφερε σε πέρας και υπηρετεί αυτή την αποστολή για 70 χρόνια.

Είναι αλήθεια ότι η προσπάθεια ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ, δηλαδή το ξεπούλημά της στους ιδιώτες, φέρει τη σφραγίδα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στο όνομα της δήθεν αντιμετώπισης των μονοπωλιακών καταστάσεων. Εξίσου αλήθεια, όμως, είναι ότι δεν είχαν την ίδια αντίληψη στη διαχείριση του θέματος όλες οι κυβερνήσεις της χώρας.

Η προηγούμενη κυβέρνηση προσπάθησε και πέτυχε ένα συμβιβασμό με τους κοινοτικούς εταίρους, ο οποίος έσωζε την εταιρεία, παραχωρώντας προς εκποίηση μόνο τις λιγνιτικές μονάδες παραγωγής. Αντίθετα, η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει σκοπό να αφήσει τίποτε όρθιο.

Η απαξίωση της ΔΕΗ έχει παρελθόν και η τελευταία προσπάθεια ξεκίνησε από τη Ν.Δ. και τα φιλικά προς αυτήν μέσα ενημέρωσης, στα τέλη του 2018. Τότε, αλλεπάλληλες δηλώσεις και δημοσιεύματα μεγιστοποιούσαν το ζήτημα των συγκυριακών αρνητικών οικονομικών στοιχείων της επιχείρησης. Αφού έγινε όση ζημιά μπορούσε να γίνει, η κυβερνητική αλλαγή μετά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου συνοδεύτηκε με την τοποθέτηση των κατάλληλων ανθρώπων στις κατάλληλες θέσεις.

Ποιοι ήταν πίσω και γιατί απέτυχε το πραξικόπημα κατά του Ερντογάν

Σταύρος Λυγερός

Με την απόσταση των τριών χρόνων που έχουν περάσει από την απόπειρα πραξικοπήματος εναντίον του καθεστώτος Ερντογάν, επιβεβαιώθηκε αυτό που είχε γρήγορα γίνει εμφανές. Το γεγονός εκείνο αποτελεί καθοριστική καμπή στην ιστορία της Τουρκίας. Το πραξικόπημα του 2016 χρησιμοποιήθηκε από τον Τούρκο πρόεδρο ως πολιτικό εργαλείο για να προβεί σε μαζικές εκκαθαρίσεις όχι μόνο στο ευρύτερο κράτος, αλλά ακόμα και στον ιδιωτικό τομέα. Εκκαθαρίσεις που του επέτρεψαν να κερδίσει -έστω και οριακά- το δημοψήφισμα του Απριλίου 2017 και τις εκλογές του Ιουνίου 2018. Με άλλα λόγια, να μετατραπεί σε απόλυτο σχεδόν κυρίαρχο στην πολιτική σκηνή της γείτονος. 

Δεν είναι ακόμα απολύτως σαφές τι ακριβώς συνέβη στις 16 Ιουλίου 2016. Ισχύει το επίσημο σενάριο ότι ο Ερντογάν δεν γνώριζε τίποτα; Ή μήπως πληροφορήθηκε εγκαίρως για τις κινήσεις των πραξικοπηματιών και τις άφησε να εξελιχθούν, έχοντας, όμως, πάρει τα μέτρα του και για την αποτελεσματική καταστολή; Έτσι θα είχε την πολιτικά νομιμοποιητική δικαιολογία για το πογκρόμ που σχεδίαζε. Υπάρχει, τέλος, και το σενάριο που υποστηρίζει ότι η όλη απόπειρα ήταν στημένη από το βαθύ ερντογανικό κράτος.

Ό,τι και να έχει συμβεί, είναι αληθές πως η απειλή πραξικοπήματος συνόδευε τον Ερντογάν από την πρώτη στιγμή που το κόμμα του κέρδισε τις εκλογές του 2002 και σχημάτισε κυβέρνηση. Το μετακεμαλικό καθεστώς έλεγχε τότε όχι μόνο τις ένοπλες δυνάμεις, αλλά και την αστυνομία, τις μυστικές υπηρεσίες, το δικαστικό σώμα και τους υπόλοιπους κρατικούς μηχανισμούς. 

Πώς η αγορά των S400 επηρεάζει τη σκακιέρα της ανατολικής Μεσογείου

Αγγελική Δημοπούλου

Στο χορό των S400 κινείται ο πλανήτης με την Τουρκία να προχωρά στην εγκατάσταση του αντιπυραυλικού συστήματος που αγόρασε από την Ρωσία και όλοι πια να αναμένουν την αντίδραση των ΗΠΑ. Οι τελευταίες πληροφορίες θέλουν τις κυρώσεις των Αμερικανών προς την Τουρκία να μην είναι τόσο αυστηρές, όσο αρχικά είχε ανακοινωθεί και τον Τραμπ να διατηρεί light στάση απέναντι στον σύμμαχο Ερντογάν, θέτοντας σε συναγερμό τις άλλες περιφερειακές δυνάμεις. 

Μιλώντας στο tvxs.gr, ο Κωνσταντίνος Φίλης, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Διευθυντής Ερευνών του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων (ΙΔΙΣ) του Παντείου Πανεπιστημίου, εκτιμά, ωστόσο, ότι τελικά η Τουρκία δεν θα βγει κερδισμένη από την αγορά των S400. Όπως εξηγεί ακόμη κι αν ο Τραμπ θελήσει να παρεκκλίνει της κεντρικής γραμμής του Πενταγώνου και της Γερουσίας σε σχέση με την αντιμετώπιση της Τουρκίας, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο για τις ΗΠΑ να αποδεχτούν χωρίς αντίδραση την εξαγορά των S400. Σημειώνει μάλιστα ότι ήδη στις ΗΠΑ διαμορφώνονται οι συνθήκες, ώστε η Ελλάδα να είναι μία από τις χώρες που στον αντίποδα θα μπορεί να προμηθευτεί F35. Ο Κωνσταντίνος Φίλης, αναφέρεται και στο σκηνικό στην ανατολική Μεσόγειο και πώς αυτό επηρεάζεται από την αγορά των S400 από την Τουρκία. Υπάρχει κίνδυνος για την Ελλάδα και την Κύπρο; Και πως διαμορφώνεται η γεωπολιτική σκακιέρα μετά την εξέλιξη αυτή;

Ας ξεκινήσουμε από την απλή - φαινομενικά - ερώτηση που είναι γιατί η Τουρκία επέλεξε να προχωρήσει με τους S400, παρά το γεγονός ότι απέναντί της βρήκε έναν μεγάλο παραδοσιακά σύμμαχό της, τις ΗΠΑ; 

Ο εκλογικός νόμος φέρνει… συγκυβέρνηση ΝΔ και ΚΙΝΑΛ

Νικόλ Λειβαδάρη

Ο στόχος του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι σαφής και – σε ό,τι αφορά τους προσωπικούς στρατηγικούς του σχεδιασμούς – έχει πολιτική λογική: Θέλει να «κάψει» την απλή αναλογική από τις επόμενες κιόλας εκλογές και να αλλάξει, ή τουλάχιστον να επηρεάσει, την σύνθεση του εκλογικού σώματος σε συντηρητική κατεύθυνση προσθέτοντας την ψήφο των Ελλήνων του εξωτερικού. Μπορεί να μην πρόκειται για την επιτομή της συνταγματικής και δημοκρατικής τάξης, σε επίπεδο τακτικής όμως πρόκειται για μια καθαρή επιχείρηση διαμόρφωσης όρων πολιτικής ηγεμονίας διά του εγκλωβισμού του αντιπάλου. Ή άλλως, ο Αλέξης Τσίπρας παρά την ήττα του, παραμένει υπερβολικά ισχυρός για να αφεθεί το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών – όποτε κι εάν γίνουν αυτές – στις κάλπες ενός ανόθευτου εκλογικού συστήματος.

Ως εκ τούτων, το πρωθυπουργικό επιτελείο έχει ήδη εκπονήσει, και λανσάρει προς αλίευση αντιδράσεων, ένα πολύ συγκεκριμένο σχέδιο: την άμεση κατάργηση της απλής αναλογικής με λιγότερους από τους 200 βουλευτές που προβλέπει σήμερα το σύνταγμα. Ο τρόπος για να επιτευχθεί αυτό είναι μια διασταλτική προσέγγιση στην διαδικασία αναθεώρησης του συντάγματος την οποία έχουν υποστηρίξει μέχρι στιγμής ο βουλευτής του ΚΙΝΑΛ Ανδρέας Λοβέρδος και ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος. Είναι η προσέγγιση με βάση την οποία Νέα Δημοκρατία και Κίνημα Αλλαγής μπορούν, με τους 180 βουλευτές που διαθέτουν αθροιστικά, να αλλάξουν την πρόβλεψη του άρθρου 54 (παρ.1) του συντάγματος που ορίζει ότι για την άμεση ισχύ νέου εκλογικού νόμου απαιτούνται 200 βουλευτές, και να θέσουν τον πήχη της αναγκαίας πλειοψηφίας στα τρία πέμπτα των κοινοβουλευτικών ψήφων. Και στην συνέχεια, και πάλι με τις 180 ψήφους που διαθέτουν, να επαναφέρουν την ενισχυμένη αναλογική από τις επόμενες κιόλας εκλογές.