«Έτσι ως αντικρίζω τα χώματα /
ματωμένα, αναρριγώ, /
κορίτσια της Καισαριανής /
ραντίστε με τριανταφυλλόνερο /
τα ηρωικά κορμιά μας».
(Πάνος Ν. Παναγιωτούνης)
Στις 5 του Σεπτέμβρη του 1944, η ΕΠΟΝίτισσα Ηρώ Κωνσταντοπούλου, εκτελείται από τους χιτλεροφασίστες κατακτητές. Θυσιάζεται στο βωμό της λευτεριάς, μαζί με άλλους 49 αγωνιστές αντιφασίστες.
Έγινε θρύλος, ακολουθώντας τον ηρωικό δρόμο των παιδιών της ΕΠΟΝ, που έπεφταν στο «σπίτι - κάστρο» της οδού Μπιζανίου, στην Καλλιθέα:
«Πούθε έβγαινε; Απ' τα Νιάτα απ' τη θυσία, /
τάχεν η ΕΠΟΝ γεννήσει η ηρωική /,
να ξαναγράψουν μία παλιά Ιστορία /
σε νέα σελίδα ακόμη πιο λαμπρή»
(Σοφία Μαυροειδή - Παπαδάκη).
Τα βλαστάρια που τραγουδούσαν πάντα τον Εθνικό Υμνο: «Χαίρε, ω Χαίρε, λευτεριά...». Ένιωσαν το χρέος τους στη ζωή - και επλήρωσαν τις ιδέες τους, με συνέπεια.
Δεκαεπτά χρόνια έζησε όλο κι όλο η Σπαρτιάτισσα, Ηρώ. Αλλά, ήταν κοπέλα πολλαπλών ταχυτήτων. Έζησε με τους ήχους των λόγων του Ρήγα Φερραίου, «τα δίκαια του Ανθρώπου» και το «όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά». Έδωσε μαθήματα ελευθερίας στους διώκτες της, στον περιβόητο συνεργάτη των χιτλερικών Αγήνορα. Σ' αυτούς που φορούσαν τις γερμανικές στολές - «Έλληνες» - με επικεφαλής τον ταγματασφαλίτη Βάρβαλη - θύμιζε τα λόγια του Ρήγα Φερραίου, λίγο πριν την παραδώσουν στα γερμανικά SS: «Χάνει τα δίκαια του πολίτου, εκείνος οπού έγινεν εντόπιος εις ξένον βασίλειον και δε βοηθεί την πατρίδα του κι απ' εκεί, με όποιον τρόπον ημπορεί, αλλ' αδιαφορεί εις τας προσταγάς της. Ομοίως κι εκείνος όπου δέχεται οφίκιον ή δούλευσιν ή χαρίσματα από χέρι τυράννου. Ο τοιούτος δε λέγεται πλέον πολίτης, αλλά προδότης...».
Αυτή που δόθηκε ολόψυχα στον αγώνα για τη λευτεριά της πατρίδας απ' τη χιτλεροφασιστική σκλαβιά, με τη ζωή και τη δράση της, ήταν ένα απ' τα πιο μαχητικά μέλη της ΕΠΟΝ. Στα δεκάξι της, μιλούσε γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά και γερμανικά: Ήταν πρώτη στον αγώνα, πρώτη στα μαθήματα... Πρώτη σ' όλες τις εκδηλώσεις, ενάντια στους κατακτητές - βρισκόταν - πάντα στις πρώτες γραμμές της σκληρής πάλης. Αψηφούσε τους κινδύνους.
Για την ελευθερία:
«Ενα μπουκέτο πυρκαγιάς, ένα μπουκέτο χείλι, /
ένα μπουκέτο ροδακινιές, σε τροπικό ένα δείλι!/
Και στο κελί μου φτάνουνε σπαρακτικές κραυγές./
Κι οι παπαρούνες έγιναν ένα μπουκέτο από πληγές /
και στάζουν αίμα».
(Φώτης Αγγουλές)
Δύο φορές συλλήφθηκε. Στις 16 Ιούλη του 1944 (γενέθλιά της) για πρώτη φορά. Ντόπια καθάρματα σε συνεργασία με τους χιτλερικούς (έδρα στην οδό Παπαρηγοπούλου), έκαναν έφοδο το πρωί στο φτωχικό της σπίτι (οδός Βεΐκου 57). Πυροβολώντας, ουρλιάζοντας, οπλισμένοι σαν αστακοί, χτυπούσαν αδιακρίτως το τετράγωνο. Σπάζοντας την πόρτα, έπιασαν την Ηρώ. Τη χτύπησαν αγρίως! Εκαναν άνω - κάτω το σπίτι, ψάχνοντας για «παράνομες» προκηρύξεις. Απείλησαν τη μητέρα της. Εκεί στο κολαστήριο του χιτλερικού διαβόητου Αγήνορα, με γερμανικές πανοπλίες τη βασάνισαν αλύπητα. Μετά από λίγες μέρες την άφησαν. Ξανάρχισε τη δράση της, με περισσότερη προσοχή.
Στις 31 Ιούλη τα γερμανικά SS τη συλλαμβάνουν. (Είχε τελειώσει το γυμνάσιο). Την οδηγούν στο άντρο της οδού Μέρλιν. Τη βασανίζουν για να μαρτυρήσει με ποιους συνεργάζεται. Μα αυτή δε λυγίζει.
Η Ηρώ φτύνει κατάμουτρα και μπατσίζει τον «Έλληνα» μεταφραστή. Δε μίλησε. Τη στέλνουν στο Χαϊδάρι, στην απομόνωση και σε συνέχεια στο θάλαμο των μελλοθανάτων (Ιούλης 1944).
Κι απ' εκεί στο ηρωικό Σκοπευτήριο της Καισαριανής.
Ανά πεντάδες μπροστά απ' τις κάννες των πυροβόλων. Δεκαεφτά σφαίρες καρφώνονται στο κορμί της απ' τους φασίστες, για τα δεκαεφτά της χρόνια, για «παραδειγματισμό», είπαν οι χιτλερικοί...
Η Ηρώ έπεσε για τη λευτεριά του λαού, λίγες μέρες πριν απελευθερωθεί η Ελλάδα. Το σώμα της ηρωικής Ελληνίδας, Ηρώς Κωνσταντοπούλου, έγινε λευτεριάς, λίπασμα:
«Εσύ δε θα μου πεις ευχαριστώ /,
όπως δε λες ευχαριστώ στους χτύπους της καρδιάς σου /
που σμιλεύουν το πρόσωπο της ζωής σου /.
Όμως εγώ θα σου λέω ευχαριστώ /
γιατί γνωρίζω τι σου λέω ευχαριστώ /
γιατί γνωρίζω τι σου οφείλω /
... Αυτό το ευχαριστώ είναι το τραγούδι μου».
(Γιάννης Ρίτσος)
πηγή: Ριζοσπάστης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου