Θρήνος στη Δημοκρατική Παράταξη, «έφυγε» ο Βαγγέλης Λόης

Ιστορικό στέλεχος της Δημοκρατικής Παράταξης (όχι του Βενιζέλου, της δημοκρατικής παράταξης του λαού), ένθερμος πατριώτης σοσιαλιστής, αγωνιστής και ασυμβίβαστος ο Βαγγέλης Λόης έφυγε ξαφνικά από τη ζωή τη Δευτέρα 19 Ιανουαρίου σε ηλικία 50 ετών.

Η είδηση του θανάτου του βύθισε στη θλίψη τους συντρόφους του, πολλοί εκ των οποίων έσπευσαν στον τοίχο του στο Facebook να του αφήσουν ένα μήνυμα αποχαιρετισμού.

Ο Βαγγέλης Λόης γεννήθηκε την 1η Ιουλίου 1964. Υπήρξε ανώτερο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, από την κεντρική επιτροπή του οποίου παραιτήθηκε λόγω μνημονίων.

Όλη του τη ζωή αγωνίστηκε για το λαό και την πατρίδα, αφοσιωμένος στρατιώτης στη διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη αλλά και των αξιών του πατριωτικού σοσιαλισμού.

Το τελευταίο του στάτους στο Facebook, στις 15 Ιανουαρίου, έγραφε:

Η πατριωτική σοσιαλιστική αριστερά και η δημοκρατική παράταξη θρηνούν την απώλεια ενός σπουδαίου συντρόφου αλλά πάνω από όλα ενός σπουδαίου ανθρώπου.

Δείτε ορισμένα από τα συγκινητικά μηνύματα στον τοίχο του:

Η επίθεση στους μισθούς κι ο μύθος της ανταγωνιστικότητας

(γράφει ο Αυγερινός Κ.Χατζηχρυσός

Υποψήφιος Β’Πειραιά ΑΝΕΛ)

Τα τελευταίαχρόνια, από την υπογραφή του πρώτου μνημονίου βιώνουμε μια πρωτοφανή κι επίμονη επίθεση στους μισθούς και τις συντάξεις αλλά και μια αποσάρθρωση όλων των εργατικών δικαιωμάτων, όπως και του κοινωνικού κράτους τουλάχιστον όπως αυτό κατακτήθηκε με αγώνες, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή ήπειρο.

Η βελτίωση της παραγωγικότητας των εργαζομένων και οι γνώσεις τους πάνω στο αντικείμενο τους, είναι από τις πιο σημαντικές προκλήσεις για τις εταιρείες.

Ικανοί εργαζόμενοι είναι αυτοί που έχουν νοητική ικανότητα, δημιουργικότητα, αναλυτική ικανότητα, υψηλό μορφωτικό επίπεδο, ικανότητα προγραμματισμού, επίλυσης προβλημάτων και λήψης αποφάσεων, είναι αυτό που λέει η σοφή ρήση «ότι πληρώνεις παίρνεις».

Στην Ελλάδα αυτό δεν συνέβαινε όχι λόγω της έλλειψης εργατικού δυναμικού, αλλά λόγω του πελατειακού κράτους.

Όμως η δικαιολογία των μερών που αποτελούν την Τροϊκα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Ευρωπαϊκή Ενωση και Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αλλά και της Ελληνικής καθεστωτικής ελίτ, είναι ότι η Ελληνική Οικονομία, μετά από δέκα χρόνια στον στενό πυρήνα της Ευρωζώνης, έχασε την ανταγωνιστικότητα της, σε σχέση και με τις βορειοευρωπαϊκές χώρες αλλά και με χώρες εκτός Ευρωζώνης, με αποτέλεσμα την επιδείνωση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών και το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ εισαγωγών κι εξαγωγών, λόγω του κόστους εργασίας.