Κώστας Γ. Μαμέλης 2.6.2016
Ας κρατήσουμε το δάκρυ μας για το βράδυ, τη νύχτα το δάκρυ, είτε τιμής, είτε μνήμης, είτε συγνώμης μοιάζει με σαπφείρινο μαβί, όταν θα λογαριάσουμε τι εκπροσωπούσε για όλους εμάς ο αυθεντικός και γενναίος σύντροφός μας Γιώργος Παναγιωτακόπουλος, πόσο θετικό απολογισμό ζωής κατέλιπε, πόσο τροφοδότησε με τη στάση ζωής του την κατανόηση «οι Ιθάκες τι σημαίνουν»
Γιαυτό.
Σα πρόκες να καρφώνονται οι λέξεις. Να μην τις παίρνει ο άνεμος, είπε ο ποιητής της πόλης μου κι επέβαλε μαζί με τα παιδιά της Αριστερής Πρωτοβουλίας, τα πολιτικά παιδιά του, το βαρύτατο-το δυσβάστακτο καθήκον του ύστατου χαιρετισμού.
Οι παλιότεροι το γνωρίζουν γιατί το βίωσαν, οι νεότεροι, όμως, πρέπει να θυμάστε πάντοτε ότι ήταν ένα πολύβουο και παθιασμένο σμάρι νιότης κι αφοσίωσης, εκεί, στη μεγάλη συνάντηση-ποταμό του Σεπτέμβρη του 1974.
Τότε, όταν η μέθεξη, τα όνειρα, οι ελπίδες, μας ώθησαν, σχεδόν εκόντες άκοντες, στη μεγάλη μήτρα του πανελλήνιου σοσιαλιστικού κινήματος, στην ειρηνική επανάσταση του Ανδρέα Παπανδρέου.
Ήταν εκεί κι ο Γιώργος Παναγιωτακόπουλος, ξεχωριστός μπροστάρης μες στους πρωτοπόρους, που «νωρίς εβγήκανε καταμπροστα στον Ήλιο, με πάνου ως κάτου απλωμένη την αφοβια σα σημαία, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες».
