Αλλάζουν στάση οι Βρετανοί στο Κυπριακό;

Translate this page:

Με μια διαφορετική προσέγγιση στο Κυπριακό, σε σχέση με τη Διάσκεψη στη Γενεύη, προσήλθε η βρετανική αντιπροσωπεία στο Μοντ Πελεράν, κατά τη συνάντηση που είχαν την προηγούμενη Τετάρτη και Πέμπτη τα εμπλεκόμενα μέρη σε επίπεδο τεχνοκρατών.

Οι Βρετανοί με επικεφαλής τον υπουργό Εξωτερικών Μπόρις Τζόνσον στη Διάσκεψη για την Κύπρο στην Ελβετία, στις 12 Ιανουαρίου, είχαν ταχθεί υπέρ των τουρκικών θέσεων, ιδίως στο σημείο της αναβολής της Διάσκεψη και της άμεσης έναρξης των διαβουλεύσεων των τεχνικών κλιμακίων – κάτι που απέρριψε η ελληνική και ελληνοκυπριακή πλευρά.

Μάλιστα ο Μπόρις Τζόνσον σε εκείνη τη φάση κατά τις παρεμβάσεις του μιλούσε με ιδιαίτερα ερειστικό τρόπο σε βαθμό που η διπλωματική αποστολή από την Αθήνα να κάνουν λόγο για ξεκάθαρο μέτωπο μεταξύ Άγκυρας και Λονδίνου, με την ενθάρρυνση του ειδικού συμβούλου του γγ του ΟΗΕ για την Κύπρο κ. Άιντα. Εντούτοις στο Μοντ Πελεράν, η εικόνα που έδωσαν αναφορικά με τις θέσεις τους ήταν σε τελείως διαφορετική κατεύθυνση. Σύμφωνα με πληροφορίες η βρετανική αντιπροσωπεία ξεκαθάρισε ότι τάσσεται υπέρ κατάργησης του συστήματος των εγγυήσεων και της αποχώρησης του τουρκικού στρατού.

Επιπλέον πρόσθεσε ότι δεν θα μπορεί να γίνει αποδεκτό το γεγονός της μονόπλευρης διατήρησης των εγγυήσεων και του παρεμβατικού δικαιώματος από μια μόνο χώρα. Η συγκεκριμένη αναφορά ήταν μια έμμεση, αλλά σαφής απάντηση στην τουρκική θέση η οποία επιβεβαιώνεται και από τις τελευταίες δηλώσεις του Τούρκου πρωθυπουργού κ. Γιλντιρίμ, ότι η Τουρκία δεν πρόκειται να απεμπολήσει των δικαιωμάτων της που απορρέουν από το σύστημα των εγγυήσεων του 1959.

Οι πολιτιστικές φοβίες της αριστεράς.

Σχολιάζει ο Κλεισθένης.

Το πρόβλημα με τις λαθεμένες αντιδράσεις της αριστεράς σε σχέση με την παιδεία και τον 

πολιτισμό δεν είναι σημερινό φαινόμενο.

Στην προσπάθειά της να μην ταυτιστεί με τις συντηρητικές, ακροδεξιές και φασιστικές προτιμήσεις αντιδρά αποκλείοντας ή καταδικάζοντας πολιτιστικά στοιχεία του λαού καθώς και θέματα παιδείας

Πιο συγκεκριμένα, μετά την χούντα το δημοτικό τραγούδι ήταν "αποκρουστικό" για μερίδα "αριστερών" επειδή το χρησιμοποιούσε η χούντα.

Ακόμη και το ρεμπέτικο το υποτιμούσαν θεωρώντας το άνευ αξίας ή και λούμπεν.

Όσον αφορά την αναγκαιότητα της εκμάθησης των αρχαίων Ελληνικών στα σχολεία, έχουμε ακούσει πολλές-πολλές βλακείες. 

Νομίζουν ότι επειδή οι γραφικοί "αρχαιοελληνολάτρες", οι χουντικοί και μέρος των ακροδεξιών προπαγανδίζουν εθνικιστικά για την αρχαία Ελλάδα, είναι "αριστερό" το να μην διδάσκονται τα αρχαία στα σχολεία.

Η αριστερά δεν προσδιορίζεται σαν αντιδεξιά ή αντιφασιστική, η αριστερά είναι αυτόνομη ιδεολογία που βρίσκεται σε αντίθεση με την συντήρηση και τον φασισμό. 

Ο ετεροπροσδιορισμός είναι λάθος της αριστεράς.

Η θέση της αριστεράς ότι τα αρχαία Ελληνικά είναι νεκρή γλώσσα είναι πέρα για πέρα λαθεμένη. 

Τα αρχαία Ελληνικά μπορεί να μην τα μιλάμε αυτούσια σήμερα αλλά όλες οι ρίζες της νεοελληνικής γλώσσας είναι αρχαιοελληνικές.

Η «καινοτόμος» βαρβαρότητα των στρατοπέδων συγκέντρωσης

Τριαντάφυλλος Μηταφίδης 

Στη συλλογική μνήμη της ανθρωπότητας τα στρατόπεδα συγκέντρωσης έχουν ταυτιστεί με τα ναζιστικά εγκλήματα στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αλλά αυτή η «σύγχρονη καινοτόμoς εφεύρεση»(!), είχε ένα ήδη βεβαρυμένο με μαζικά εγκλήματα παρελθόν ως μέθοδος στυγνής εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, εξόντωσης πολιτικών αντιπάλων και εθνοκάθαρσης. 

Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης εγκαινίασε ήδη το 1885 ο Βέλγος βασιλιάς Λεοπόλδος ο Β’, ιδρυτής του «Ελεύθερου Κράτους του Κονγκό». Η κτηνώδης εκμετάλλευση των ιθαγενών, ο ακρωτηριασμός χιλιάδων ανθρώπων, επειδή δεν έπιαναν τις απάνθρωπες νόρμες παραγωγής των αποικιοκρατών, κατέληξε στην εξόντωση 10 εκ. ανθρώπων.

Οι Ισπανοί έστησαν στην Κούβα το 1896 τα campos de concentraciones για να καταστείλουν την εξέγερση του ντόπιου πληθυσμού. 

Το 1898, οι ΗΠΑ κατέλαβαν τις υπό ισπανική κατοχή Φιλιππίνες και προχώρησαν στον εγκλεισμό χιλιάδων άμαχων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Περίπου 200.000 άνθρωποι πέθαναν από τη χολέρα και τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης. 

Στο πλαίσιο των αποικιακών ανταγωνισμών για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Ν. Αφρικής, οι Βρετανοί αποικιοκράτες, εφαρμόζοντας την τακτική της «καμένης γης» εναντίον των απόγονων των πρώτων Ολλανδών αποίκων, έκτισαν 45 στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους αιχμάλωτους Μπόερς. Πάνω από 26.000 άνθρωποι γυναίκες και παιδιά έχασαν τη ζωή τους σ’ αυτά τα πρώτα «κέντρα φιλοξενίας». Χιλιάδες Νοτιοαφρικανοί που ζούσαν στις περιοχές των Μπόερς εξοντώθηκαν σε 64 στρατόπεδα συγκέντρωσης. 

Οι Γερμανοί χρησιμοποίησαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης (Konzentrationslager) στην προσπάθειά τους να αποικίσουν τη ΝΔ Αφρική, εξοντώνοντας πάνω από 100.000 ανθρώπους από το 1904-1907, στην πρώτη γενοκτονία του 20ου αιώνα, κατά τον ΟΗΕ. 

Οι Γερμανοί μετέδωσαν την «τεχνογνωσία» τους και στους Οθωμανούς συμμάχους τους. Υπό την καθοδήγηση του Γερμανού αξιωματικού Λίμαν φον Σάντερς, σχηματίστηκαν τα Αμελέ Ταμπουρού (τάγματα καταναγκαστικής εργασίας), που χρησιμοποίησαν και οι Νεότουρκοι ως μέθοδο εθνοκάθαρσης εναντίον των Εβραίων, των Ελλήνων και των Αρμενίων. 

Ο Τραμπ, η παγκοσμιοποίηση και η Αριστερά

Π. Παπακωνσταντίνου: 

Μύθοι και πραγματικότητες για την πολιτική του νέου Αμερικανού προέδρου.

Η παρθενική, προεδρική ομιλία του Ντόναλντ Τραμπ μεταφράστηκε από μεγάλη μερίδα διεθνών αναλυτών ως επικήδειος της παγκοσμιοποίησης και αναγγελία μιας νέας εποχής επιστροφής στον ανταγωνισμό κυρίαρχων εθνών- κρατών. Πρόκειται για απλουστευτική ανάλυση, η οποία καταλήγει σε άκρως αποπροσανατολιστικά πολιτικά συμπεράσματα.

Ο 45ος πρόεδρος των ΗΠΑ δήλωσε ότι η θεμελιώδης κατευθυντήρια γραμμή της οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής του θα είναι “να βάλει την Αμερική στην πρώτη γραμμή”, υποστηρίζοντας ότι “επί δεκαετίες πλουτίζαμε τις ξένες βιομηχανίες σε βάρος των αμερικανικών” και ότι “κάναμε άλλες χώρες πλούσιες, ενώ ο πλούτος, η ισχύς και η αυτοπεποίθηση εξαφανίζονταν από τον αμερικανικό ορίζοντα”. Εδώ η εθνικιστική δημαγωγία περισσεύει. Θα ήταν ακραία αφέλεια να πιστέψει κανείς ότι ο Τραμπ είναι ο πρώτος μεταπολεμικός πρόεδρος των ΗΠΑ που βάζει “την Αμερική πρώτη”, λες και οι προκάτοχοί του την έβαζαν δεύτερη. Η μακροημέρευση της αμερικανικής ηγεμονίας- στη Δύση, μέχρι το 1990 και σε όλο τον κόσμο στη συνέχεια- ήταν η βασική προτεραιότητα όλων των αμερικανικών κυβερνήσεων.

Στο οικονομικό πεδίο, η εκτίμηση ότι η παγκοσμιοποίηση ωφέλησε τους ανταγωνιστές της Αμερικής (πρώτα απ’ όλα την Κίνα και τη Γερμανία, που κυρίως στοχοποιούνται από τον Τραμπ) σε βάρος της υπερδύναμης είναι εξίσου ανεδαφική. Το απλοϊκό σχήμα του Τραμπ είναι ότι παγκοσμιοποίηση σημαίνει να φεύγουν βιομηχανίες από την Αμερική και να πηγαίνουν στην Κίνα και το Μεξικό, “πλουτίζοντας” αυτές τις χώρες σε βάρος των ΗΠΑ. Η πραγματικότητα είναι, όμως, πολύ διαφορετική.

Αντόνιο Γκράμσι, ο στοχαστής της πράξης

Στις 22 Ιανουαρίου 1891, ο Αντόνιο Γκράμσι, μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και ηγετική φυσιογνωμία της Ιταλικής Αριστεράς, ήρθε στη ζωή.

Ο Γκράμσι ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που προκαλούν ερμηνείες, τις οποίες το έργο του περιπαίζει. Οι αποκλίσεις του από τη σοβιετική εκδοχή του κομμουνισμού, ήδη το 1926, τον τοποθετούν στο περιθώριο της ορθοδοξίας του κομμουνιστικού κινήματος του Μεσοπολέμου, χωρίς όμως να τον εντάσσουν στο πλήθος εκείνων που διαφώνησαν οριστικά με την Τρίτη Διεθνή και βρέθηκαν αφορισμένοι. Μαρξιστής βεβαίως, αλλά ιδιόρρυθμος, ο Γκράμσι θεωρείται μεγάλος λενινιστής από πολλούς, ενώ οι άλλοι, που δεν είναι λιγότεροι, τον θεωρούν αναθεωρητή. Αγαλμα τώρα πια, ο μεγάλος ιταλός στοχαστής και πολιτικός έχει γίνει αντικείμενο, ίσως και έρμαιο, των θεωρητικών μας ορέξεων. 

Οι απότομες και βαθιές πολιτικές και θεωρητικές ρήξεις που χαρακτηρίζουν την πράξη και τις αναλύσεις του στις διάφορες περιόδους της δράσης του εξακολουθούν να τροφοδοτούν τις συζητήσεις γύρω από την ενότητα της σκέψης του, ενώ η δημοσίευση - ακρωτηριασμένη, σύμφωνα με τους ειδικούς - των περίφημων Γραπτών της φυλακής από τον Παλμίρο Τολιάτι μεταμορφώνει τον Γκράμσι σε πρόδρομο της πολιτικής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας.

ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΙΜΕΝΙΚΟΣ

του Χριστόδουλου Δρίβα, Κτηνιάτρου

Φώτο: Ν. Φωτακόπουλος

Ο Ελληνικός Ποιμενικός σκύλος είναι ο απαραίτητος σύντροφος των κοπαδιών και μέσα στους αιώνες αυτής της συμβίωσης ανέπτυξε ένα χαρακτήρα σε πλήρη αρμονία με τον ρόλο του σαν φύλακα και με το περιβάλλον της υπαίθρου μας.

Εάν ανατρέξουμε σε μια εγκυκλοπαίδεια σκύλων, όπου περιγράφονται διάφορες ποιμενικές φυλές, θα δούμε ότι όλες παρουσιάζουν κάποιες ομοιότητες. Θα μπορούσαμε γενικά να τις κατατάξουμε σε δυο κατηγορίες, αυτές που μαζεύουν τα πρόβατα κινούμενες με ευκινησία προς κάθε κατεύθυνση και αυτές που φυλάγουν το κοπάδι. Κύριος εκπρόσωπος της πρώτης κατηγορίας είναι τα Μπόρντερ Κόλλι, ενώ ο Ελληνικός Ποιμενικός και τα περισσότερα σκυλιά της Ηπειρωτικής Ευρώπης ανήκουν στην δεύτερη κατηγορία.

Στο παρόν άρθρο είναι δίκαιο να περιγράψουμε με ρεαλισμό τον χαρακτήρα του παραδοσιακού μας σκύλου αποφεύγοντας πολλά κοσμητικά επίθετα που ανθρωποποιούν το τσοπανόσκυλο. Ίσως τα μόνα που θα ταίριαζαν σ΄αυτό είναι η ειλικρίνεια και η τιμιότητα στην εργασία του. Αφήνω όλα τ΄άλλα στις εγκυκλοπαίδειες στις οποίες οι συγγραφείς παρασυρόμενοι από την αγάπη τους για τα σκυλιά τα περιγράφουν με πολλές ανθρώπινες ιδιότητες.

Γενικά το τσοπανόσκυλο είναι ζώο πιστό, θαρραλέο, πεισματάρικο, ανεξάρτητο, ανεκτικό στα ζώα του κοπαδιού, τα οποία προστατεύει από τους ξένους εισβολείς του ζωτικού τους χώρου εκδηλώνοντας έντονη επιθετικότητα.