Η δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα και η εποχή του

Στις 21 Ιούλη του 1965, το βράδυ έπεφτε νεκρός στην Αθήνα από τα χτυπήματα των αστυνομικών ο νεολαίος αγωνιστής, στέλεχος της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη Σωτήρης Πέτρουλας. Το όνομα του γίνεται τραγούδι. Η μνήμη του τιμάται μέχρι σήμερα μαζί με άλλους αγωνιστές που πότισαν με το αίμα τους το δένδρο της λευτεριάς. Παρακάτω παρουσιάζουμε ένα μικρό αφιέρωμα στηριγμένο σε διάφορα αφιερώματα (π.χ ΠΟΝΤΙΚΙ, ΚΟΜΕΠ, ιστοσελίδες, βιβλία κ.α) για τη δράση του καθώς και την εποχή που αυτή πραγματοποιήθηκε. Του Αλέξανδρου Χατζηκώστα. 

Ο Σωτήρης Πέτρουλας γεννήθηκε στο Οίτυλο της Μάνης το 1942 από γονείς αγρότες. Το 1946 η οικογένεια Πέτρουλα καταφεύγει στην Αθήνα για να διασωθεί από τη δολοφονική μανία των ένοπλων συμμοριών της Δεξιάς. 

Ο Σωτήρης Πέτρουλας εγγράφεται στο δημοτικό σχολείο της περιοχής Ακαδημία Πλάτωνος και ταυτόχρονα αρχίζει να εργάζεται και να μπαίνει στα βάσανα της καθημερινής βιοπάλης. Τελειώνοντας το δημοτικό το 1954 εγγράφεται στη Μέση Εμπορική Σχολή Εμποροϋπαλλήλων Αθηνών στην πλατεία Μητροπόλεως, και μετά από τη φοίτηση τριών τάξεων εγγράφεται στη Μέση Εμπορική στην πλατεία Κουμουνδούρου, την οποία και τελειώνει το 1960. Σ` όλα αυτά τα χρόνια εξακολουθεί να εργάζεται και παράλληλα να είναι άριστος μαθητής και να συμμετέχει στο μαζικό μαθητικό κίνημα. 

Αποχαιρετώντας την Ευανθία

Στα 95 της έφυγε η Ευανθία Αγγουράκη. Πιστή μέχρι το τέλος στις ιδέες, στο κόμμα της, το ΚΚΕ, στο όραμα του σοσιαλισμού. Αθόρυβη, όπως οι ανώνυμοι μιας γενιάς ανεπανάληπτης, που τα βήματά της ηχούν ακόμα στην Ιστορία. Ανεπανάληπτης, το εννοώ. Από την οποία η σημερινή Αριστερά, σε όλους τους σχηματισμούς, τους δαιδάλους, τους λαβυρίνθους και τους χρωματισμούς της, έχει πολλά να αντλήσει. Αν, βέβαια, εννοεί ότι το νέο είναι πάντα μια τομή - αλλά τομή στη συνέχεια. Κι αν κατανοεί ότι κανένα «ευ άνθος» αλλαγής και ιδεών δεν μπορεί να υπάρξει, χωρίς σταθερότητα, αφοσίωση, συλλογικότητα, θυσίες.

Θανάσης Καρτερός

Η Ευανθία ήταν χαρακτηριστικός εκπρόσωπος αυτής της γενιάς. Λιτή στον λόγο, με αυστηρό περίγραμμα στη σκέψη, αφοσιωμένη στη δύσκολη και εν πολλοίς άχαρη καθημερινή κομματική δουλειά. Παρουσία διακριτική, αλλά με βάρος αισθητό, στην καθημερινότητα του “Ριζοσπάστη”, όπου την είδαμε και μας είδε, την ακούσαμε και μας άκουσε. Τη μετρήσαμε και μας μέτρησε. Και βρεθήκαμε εμείς, οι νεότεροι τότε, ελλιπείς. Χωρίς όμως να μας το σημειώσει, παρά, άντε, με κάποια μισή λέξη, κάποια χειρονομία, ή έκφραση αποδοκιμασίας, που μόνο όσοι ήθελαν καταλάβαιναν. Και κάποτε θύμωναν.