Στα 95 της έφυγε η Ευανθία Αγγουράκη. Πιστή μέχρι το τέλος στις ιδέες, στο κόμμα της, το ΚΚΕ, στο όραμα του σοσιαλισμού. Αθόρυβη, όπως οι ανώνυμοι μιας γενιάς ανεπανάληπτης, που τα βήματά της ηχούν ακόμα στην Ιστορία. Ανεπανάληπτης, το εννοώ. Από την οποία η σημερινή Αριστερά, σε όλους τους σχηματισμούς, τους δαιδάλους, τους λαβυρίνθους και τους χρωματισμούς της, έχει πολλά να αντλήσει. Αν, βέβαια, εννοεί ότι το νέο είναι πάντα μια τομή - αλλά τομή στη συνέχεια. Κι αν κατανοεί ότι κανένα «ευ άνθος» αλλαγής και ιδεών δεν μπορεί να υπάρξει, χωρίς σταθερότητα, αφοσίωση, συλλογικότητα, θυσίες.
Η Ευανθία ήταν χαρακτηριστικός εκπρόσωπος αυτής της γενιάς. Λιτή στον λόγο, με αυστηρό περίγραμμα στη σκέψη, αφοσιωμένη στη δύσκολη και εν πολλοίς άχαρη καθημερινή κομματική δουλειά. Παρουσία διακριτική, αλλά με βάρος αισθητό, στην καθημερινότητα του “Ριζοσπάστη”, όπου την είδαμε και μας είδε, την ακούσαμε και μας άκουσε. Τη μετρήσαμε και μας μέτρησε. Και βρεθήκαμε εμείς, οι νεότεροι τότε, ελλιπείς. Χωρίς όμως να μας το σημειώσει, παρά, άντε, με κάποια μισή λέξη, κάποια χειρονομία, ή έκφραση αποδοκιμασίας, που μόνο όσοι ήθελαν καταλάβαιναν. Και κάποτε θύμωναν.
Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια για να συμφιλιωθούμε με την αυστηρότητά της. Και με την αυστηρότητα της γενιάς, που οι τελευταίοι οπλίτες της αναχωρούν τώρα για το γενικό στρατηγείο της μνήμης. Να εννοήσουμε ότι αυτή η γενιά, μέσα από τις νίκες, τις ήττες, τα λάθη, τις τραγωδίας, του ηρωισμούς, μας οδήγησε από το χεράκι ώς το σήμερα. Καθέναν με το δικό του σακουλάκι στον ώμο. Με τις δικές του εμμονές. Άλλον έτσι, άλλον αλλιώς, άλλον φίλο, άλλον εχθρό. Όπως και να ’χει όμως, παιδιά μιας θύελλας παρελθόντων δεκαετιών, που στο κέντρο της βρέθηκε και άντεξε η Ευανθία. Και η κάθε Ευανθία.
Σύζυγος του εμβληματικού κομμουνιστή Ψηλορείτη (Γιώργου Αγγουράκη), μητέρα της Σμαράγδας και του Μπάμπη -που έφυγε τόσο πρόωρα-, και γιαγιά, η Ευανθία αφήνει πίσω της εκείνα τα άρρητα, που στερεώνουν τις σκαλωσιές των ανθρώπων σε ασταθείς καιρούς. Είναι αλήθεια, ότι συχνά προστρέχουμε στο παρελθόν, για να ντύσουμε με τα χρώματά του το παρόν, που μας τρομάζει. Σ’ αυτό το παρελθόν, η Ευανθία και η γενιά της αποτελούν σημείο αναφοράς. Παρούσες και παρόντες...
* Διαβάστε όλα τα άρθρα του Θανάση Καρτερού στην Αυγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου