11.7.1995: Μην ξεχνάς τη Σρεμπρένιτσα

Η μεγαλύτερη σφαγή που γνώρισε η ήπειρός μας μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στην πόλη, που βρισκόταν υπό την απόλυτη προστασία των Ηνωμένων ΕΘνών

Η σφαγή στη Σρεμπρένιτσα (σημαίνει «Μικρό Ορυχείο»), που έχει χαρακτηριστεί και επίσημα γενοκτονία από τη διεθνή δικαιοσύνη, έλαβε χώρα τον Ιούλιο του 1995, μερικούς μήνες πριν από το τέλος του πολέμου της Βοσνίας (1992-1995).

Στις 11 Ιουλίου, οι δυνάμεις των Σερβοβοσνίων, υπό τον στρατηγό Ράτκο Μλάντιτς και την πολιτική κάλυψη του Ράντοβαν Κάρατζιτς και του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, ολοκλήρωσαν τη σφαγή 8.000 αρρένων αμάχων μουσουλμάνων σε μία περιοχή που κυριαρχούσε το σερβικό στοιχείο.

Η Σρεμπρένιτσα έγινε το σύμβολο της ντροπής, όχι μόνο για το μέγεθος του μακελειού, αλλά και για το γεγονός ότι η σφαγή έλαβε χώρα σε μία πόλη που ήταν υπό την απόλυτη προστασία των Ηνωμένων Εθνών.

"Άκου πτώμα να μαθαίνεις", ένα κείμενο που πρέπει να διαβάσεις

Ο Contrabbando, έφυγε από τη ζωή, το Σάββατο αφήνοντας πίσω του σπουδαία κείμενα. Διαβάστε τι έγραψε στο radiobubble για τη μάχη του με τον καρκίνο και τον θάνατο που στις περισσότερες περιπτώσεις δεν (μπορεί να) είναι "αξιοπρεπής".

Ο ποιητής Πάνος Οικονόμου (@Contrabbando), οποίος έφυγε από τη ζωή το Σάββατο, μετά από γενναία μάχη με τον καρκίνο, σε ένα από τα κείμενά του στο blog του radiobbuble.gr, είχε γράψει ένα από τα πιο ειλικρινή και θαρραλέα κείμενα για την ασθένεια.

Μέσα σε λίγες γραμμές, μίλησε για το τέλος και τον άνθρωπο απέναντι στον θάνατο, αλλά και για τους μύθους περί "αξιοπρεπούς διαχείρισης", που καταρρέουν μπροστά στην σκληρή πραγματικότητα.

Το κείμενο του @Contrabbando, όπως δημοσιεύθηκε στο radiobubble.gr :

"Άκου, πτώμα, να μαθαίνεις. Έτσι, έχουν τα πράγματα.

Στην κοινωνία της κρίσης, η αλληλεγγύη είναι παντού και για όλους!

“Όταν λέμε για όλους, εννοούμε για όλους”, έλεγε ένα διαφημιστικό σλόγκαν. Θα μπορούσαν εύκολα να το δανειστούν οι πολλές δεκάδες δομές αλληλεγγύης που γεννήθηκαν μέσα στα Μνημόνια ως απάντηση στις δουλειές που χάνονται, στις ανάγκες που πολλαπλασιάζονται.

Αγκάλιασαν τον άνεργο, τον ανασφάλιστο, τον περιθωριοποιημένο που προϋπήρχε της κρίσης. Άγγιξαν αυτόν που δεν είχε ανάγκη και τον ώθησαν να προσφέρει. Μετέτρεψαν την αλληλεγγύη από άγνωστη έννοια, σε επιβεβλημένη απάντηση στην εξαθλίωση. Η δυναμική που απέκτησε η αλληλεγγύη αντιστοιχεί σε πανελλαδικά δίκτυα με βασικούς τομείς τη σίτιση, την υγεία, το διαφορετικό μοντέλο εργασίας. Πέρα από το “κάθε οικογένεια κι άνεργος”, πλέον υπάρχει και το “κάθε γειτονιά και δομή αλληλεγγύης”. Κοινωνικά Ιατρεία – Φαρμακεία, Κοινωνικά Παντοπωλεία, Συλλογικές Κουζίνες, Χωρίς Μεσάζοντες, Διανομή τροφίμων με ‘πακέτο”, συνεταιρισμοί που καταρρίπτουν το εργασιακό μοντέλο αφεντικό – υπάλληλος, συνθέτουν το παζλ.

Δίκαιον ουκ άλλο τι ή του κρείττονος συμφέρον

Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

«Αϊ λοιπόν θα σας πω κι ένα παραμύθι, για να ξεκουραστείτε! Μια φορά κι έναν καιρό οι κλέφτες της πρώτης πολιτείας του κόσμου, αφού πλουτήνανε αρκετά, αποφασίσανε να ταχτοποιήσουνε τη ζωή τους. Μπλοκάρανε το λοιπόν τους φτωχούς της πολιτείας κι αφού τους μαζώξανε στην πλατέα, τους είπανε:

“Ψηλά τα χέρια! Θέλουμε το καλό σας. Δε θα σας πάρουμε τα φκιάρια, τους κασμάδες, τα σκεπάρνια, τα δισάκια και τα ζεμπίλια σας με το ψωμοτύρι, τα τρύπια σας πουκάμισα με τις ψείρες και τις απάτωτες καλύβες σας, που κάνουνε νερά, σα βρέχει. Είσαστε λέφτεροι ! – ψηλά τα χέρια!

Λέφτεροι να ζείτε κατά το κέφι σας, να κερδίζετε, να κάνετε κομπόδεμα, να μεθάτε, να χορέβετε, να γεννοβολάτε και να πεθαίνετε. Εμείς θα σας μαθαίνουμε τις … αλήθειες! Θα σας δώσουμε πλούσια φαντασία κ’ αισθαντική καρδιά. Θα σας δώσουμε κι αθάνατη ψυχή. Κι όποιος από σας του γουστάρει, θα μπορεί να γράφει ποιήματα, να σκαρώνει θεωρίες και να δοξάζεται! Ο κυρίαρχος λαός θα σαστε εσείς! Εμείς μονάχα θα σας κουμαντάρουμε.

Πρώην Λοχίας του ισραηλινού Στρατού: «Η κόκκινη γραμμή μου γρήγορα ξεθώριασε!»

«Δε θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που πυροβόλησα, τον πρώτο Παλαιστίνιο, το φόβο και την αδρεναλίνη κατά τη διάρκεια της πρώτης στρατιωτικής αποστολής μου», δηλώνει ο πρώην λοχίας των Δυνάμεων Άμυνας του Ισραήλ, Αβνέρ Γκβαριάχου, στον «Independent».

Ο νεαρός Ισραηλινός που υπηρέτησε στις Δυνάμεις Άμυνας (IDF) της χώρας του από το 2004 έως το 2007, περιγράφει τις σκηνές βίας στις οποίες έγινε μάρτυρας, αλλά και πρωταγωνιστής.

«Η πρώτη μου αποστολή είχε να κάνει με την κατάληψη ενός σπιτιού στην Παλαιστίνη. Δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να μπω σε έναν τέτοιο σπίτι και η ομάδα μου έμεινε έκπληκτη για λίγα λεπτά από το γεγονός ότι σε μία κατοικία έμενε μία ολόκληρη οικογένεια, τρεις γενιές. Τους ξυπνήσαμε όλους, τους βάλαμε σε ένα δωμάτιο, γυναίκες, άνδρες, παιδιά και ηλικιωμένους. Ένας από εμάς είχε μείνει στην πόρτα ώστε να μη φύγει κανείς. Στο μεταξύ, εμείς κάναμε τη δουλειά μας», δηλώνει ο Αβνέρ Γκβαριάχου.