Τα Ερωτηματικά της Δραχμής: Ρεαλισμός ή Ουτοπία;

Το ερώτημα εάν υπάρχει πολιτικός φορέας να διαχειρισθεί αυτή την μετάβαση είναι προσχηματική αναβολή. Προφανώς και δεν υπάρχει πολιτικό κόμμα. Όταν όμως η κοινωνία, εξ αιτίας όλων αυτών που συζητούμε, μετατραπεί στους ‘φοβεροτέρους εφέδρους’, τότε το ερώτημα αντιστρέφεται ως εξής: Υπάρχει κάποιο πολιτικό κόμμα που θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τους επαναστατημένους;

Δεν θα μπορούσε ένας καλοπροαίρετος μελετητής του οικονομικού και πολιτικού γίγνεσθαι στην Ελλάδα παρά μόνο να χαιρετήσει θερμά την πρωτοβουλία του κ. Β. Βιλιάρδου και του analyst.gr για την έναρξη ενός δημόσιου διαλόγου – δαιμονοποιημένου μέχρι σήμερα από ΜΜΕ και ακαδημαϊκή κοινότητα – για το ενδεχόμενο μετάβασης της Ελλάδας σε εθνικό νόμισμα, την εφικτότητα του εγχειρήματος, τα προβλήματα και τα οφέλη που μπορεί να προκύψουν.

.

Νομισματικές Ενώσεις – Τι λέει η Ιστορία;

Από τον 18ο αι., καμιά νομισματική ένωση με την έννοια του ενιαίου κοινού νομίσματος και της μιας Κεντρικής Τράπεζας ως δανειστής ύστατης ανάγκης (lender of last resort) δεν διασώθηκε από την διάλυση, έχοντας τις περισσότερες φορές τραγικές συνέπειες για τα λιγότερα ισχυρά κράτη-μέλη της, προϊόν κυρίως Βρετανικής και Γαλλικής αποικιοκρατίας, οι οποίες κατέληξαν είτε σε εξεγέρσεις και επαναστάσεις είτε σε πολέμους [i].

Η λύση των δωρεάν χρημάτων

Επειδή η υπερχρέωση συνεχίζεται με τρομακτικό ρυθμό, αναζητείται ένα καινούργιο φάρμακο, όπως η “ρίψη χαρτονομισμάτων από το ελικόπτερο” – κάτι απόλυτα αναγκαίο, εάν ο πλανήτης θέλει να αποφύγει έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο

.

«Η δομική συγκέντρωση της αμερικανικής βιομηχανίας έχει συνεχιστεί τα τελευταία τριάντα χρόνια. Ταυτόχρονα, η οικονομική ισχύς των Η.Π.Α. έχει επίσης γίνει πιο συγκεντρωμένη στο ατομικό επίπεδο, με έναν μικρό αριθμό οικογενειών να κατέχουν το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου – παρέχοντας ένα υψηλό ποσοστό των χρημάτων τους σε πολιτικές εκλογικές εκστρατείες.

Το συνδυασμένο αποτέλεσμα αυτών των συνθηκών είναι το ότι, οι Η.Π.Α. ελέγχονται σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό από μία αμοραλιστική ολιγαρχία, η οποία διέφθειρε βαθμιαία την ομοσπονδιακή κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα – συμπεριλαμβανομένων των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας.

Αυτή η πολιτική διαφθορά αύξησε με τη σειρά της την ισχύ των πλουσίων, ειδικά του χρηματοοικονομικού τομέα – με αποτέλεσμα να έχει μετατραπεί στον κύριο συντελεστή της οικονομικής και κοινωνικής παρακμής της υπερδύναμης (όπως ακριβώς στην Ελλάδα, αφού αυτό αποτελεί τη βασική αιτία τηςχρεοκοπίας, καθώς επίσης της κατάρρευσης της ανταγωνιστικότητας της).

Υποστήριξη από την Ελλάδα στο κίνημα του Μπέρνι Σάντερς!

Άργησε μερικούς μήνες αλλά τελικά ο απόηχος του «φαινομένου» Μπέρνι Σάντερς που ξεσηκώνει εκατομμύρια Αμερικανών έφτασε και στην Ευρώπη. Και έτσι, είδαμε πριν λίγες μέρες τον Γάλλο αριστερό ηγέτη Ζαν Λυκ Μελανσόν να κάνει την αυτοκριτική του επειδή «στο παρελθόν, ειλικρινά είχα άδικο που δεν ενδιαφερόμουν για τις Ηνωμένες Πολιτείες επειδή έβαζα τα πάντα στο ίδιο σακί», πριν αναφωνήσει γοητευμένος: «Ε, λοιπόν όχι. Ο Μπέρνι Σάντερς τολμά τώρα μια φοβερή πρόκληση απέναντι στο σύστημα»!...

Εδώ στην Ελλάδα ισχύει βέβαια όχι μόνο ό,τι δήλωσε ο Μελανσόν αλλά και κάτι παραπάνω: Ότι κατά κάποιο τρόπο έχουμε να βγάλουμε μια υποχρέωση στον Μπέρνι Σάντερς, ότι του χρωστάμε να του ανταποδώσουμε τα πάρα πολλά που αυτός έχει κάνει στο πλευρό του άγρια δοκιμαζόμενου ελληνικού λαού. Και να λοιπόν που από τον Bernie the Greek φτάνουμε τώρα στους… Greeks for Bernie! Ή μάλλον, στην πρωτοβουλία των «Ελλήνων για το μαζικό κίνημα του Μπέρνι Σάντερς» που γεννήθηκε αυτές τις μέρες, για να κάνει όλα αυτά που υπόσχεται στη σύντομη ιδρυτική της «διακήρυξη» που ακολουθεί ευθύς αμέσως:

Ξεκινάμε!

21 Απρίλη 1967: “Λαμόγια στο χακί”

Νίκος Μπογιόπουλος

Η ιστορική άγνοια αποτελεί λίπασμα για την πολιτική αφασία. Ο φασισμός γίνεται «ελκυστικός» έτσι: Πατώντας πάντα στο έδαφος της αφασίας και της άγνοιας.

Το κράτος μας, με τους θύλακες της αέναης και μηδέποτε συντελούμενης «αποχουντοποίησης», έχει κάθε λόγο να καλλιεργεί την αφασία και την άγνοια, ώστε έτσι να κρατά πάντα ζεστό τον κόρφο που επωάζει τα «φίδια» του.

Πάνω σε αυτό το έδαφος, της καλλιεργούμενης άγνοιας και της αφασίας, της ιστορικής παραχάραξης και της μαζικού τύπου πολιτικής λοβοτομής, αναπτύσσονται σήμερα, 49 χρόνια από την επιβολή της δικτατορίας των συνταγματαρχών, οι γνωστές θεωρίες για το «πόσο καλύτερα ήταν τα πράγματα επί χούντας»...

***

Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει χούντα - στην Ελλάδα και οπουδήποτε στον κόσμο - που να μην είναι κυλισμένη στο αίμα της τρομοκρατίας, των δολοφονιών, στην αγριότητα των ανά τον κόσμο «ΕΑΤ – ΕΣΑ», στην ταξική βαρβαρότητα και στο βούρκο της διαφθοράς.

Όσον αφορά στο τελευταίο, στο ζήτημα της διαφθοράς, της βρωμιάς και της δυσωδίας, με τους «ημέτερους» συνταγματάρχες είχαμε εκείνη ακριβώς τη διαφθορά και εκείνη την «τιμιότητα» που άρμοζε στη γελοιότητά τους:

Οι πρόσφυγες χαλάνε το Ελληνικό. Ο Λάτσης το απολυμαίνει

Γράφει ο Ρεμπελίσκος

Πρόσφατα, το πανελλήνιο συγκινήθηκε με το σκίτσο-μνημείο νεοναζισμού του Ηλία Μακρή για τους πρόσφυγες που «χαλάνε το Ελληνικό». Ως γνωστόν, από τα μέσα του 2014, η έκταση του πρώην αεροδρομίου έχει παραχωρηθεί στην Lamda Development του Ομίλου Λάτση. Πριν λίγες ημέρες, στην δημοσιότητα δόθηκαν δύο οικονομικά πορίσματα και μία έκθεση για την ιδιωτικοποίηση του Ελληνικού. Στην Καθημερινή όμως δεν έχουν βρει ακόμα ούτε χρόνο για να την διαβάσουν, ούτε χώρο για να αφιερώσουν ένα σχόλιο, ή έστω ένα σκίτσο. Άλλωστε, για αυτή τη σαπίλα δεν είναι υπεύθυνοι οι μετανάστες για να τους νοιάζει. Εγώ πάντως, βρήκα και χρόνο και χώρο.

Αρχικά βέβαια, καλό θα είναι όταν μιλάμε για το Ελληνικό να ξέρουμε σε τι αναφερόμαστε. Μπορεί να σε κουράσω λίγο, όμως πίστεψέ με, αξίζει τον κόπο.

Τι είναι το Ελληνικό;

Όπου Ελληνικό λοιπόν, βλέπε μία συνολική έκταση 6.203.214 τετραγωνικών μέτρων. Έκταση ίση με 15 φορές του Εθνικού Κήπου. Το μεγαλύτερο μέρος της αφορά εγκαταστάσεις του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού, ενώ περιλαμβάνει κοινόχρηστους χώρους, έκταση στον αιγιαλό και την παραλία, καθώς και Ολυμπιακές εγκαταστάσεις. Ποιες Ολυμπιακές εγκαταστάσεις;

Ολυμπιακό Κέντρο Ιστιοπλοΐας Αγίου Κοσμά, Ολυμπιακό Συγκρότημα Ελληνικού, Αίθουσα Ξιφασκίας, Ολυμπιακό Κέντρο Καλαθοσφαίρισης, Ολυμπιακό Στάδιο Σόφτμπολ, Ολυμπιακό Κέντρο Κάνοε-Καγιάκ Σλάλομ, Γήπεδο Χόκεϊ, Ολυμπιακό Κέντρο Μπέιζμπολ, όσα άφησε πίσω του το πάρτυ των Ολυμπιακών Αγώνων.

Η ενοχοποίηση ως τεχνική κοινωνικού ελέγχου... στην χώρα του «χωσέ»

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Από τις «παστρικές» της Μικρασιατικής Καταστροφής, μέχρι τη τεμαχισμένη σωρό της τραγικής Ζωής Φραντζή, που δεν είχε «σηκώσει τα χαλιά στο σπίτι της Μάη μήνα» -όπως έκριναν οι γειτόνισσες- και από τη δήθεν διακριτική μουρμούρα της εγκαταλειμμένης μάνας του «που να πάω παιδί μου, εδώ θα δω λίγο τηλεόραση, αλλά σάμπως έχει τίποτα της προκοπής πια κι αυτή», μέχρι το «όλοι μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου ή την ενοχική κλαψομουνιάση της Αριστεράς «τώρα στη μαύρη αρρώστια ανάξια πλερωμή», και τους «βρωμιάρηδες λαθρομετανάστες» που θα μας αλλοιώσουν τον πολιτι(ζ)μό, μια αδιόρατη κοινωνική μηχανική επιχειρεί εδώ και δεκαετίες να ενοχοποιήσει το κοινωνικό σώμα. Και φαίνεται να τα καταφέρνει…

Τα καταφέρνει γιατί, πριν απ’ όλα, έχει ένα ισχυρό κίνητρο. Να «ανακουφίσει», έστω προσωρινά, τη νεύρωση του επικριτή-ενοχοποιητή. Και ξέρουμε πια, ότι οι αρνητικές κρίσεις προκύπτουν, σχεδόν νομοτελειακά, ως ψυχοπαθολογική συνέπεια της νευρωσικής προσωπικότητας που τις εκφέρει. Ο ναρκισσισμός, η κατάθλιψη, η έλλειψη ικανοποίησης από τη ζωή, η ελλειμματική συναισθηματική νοημοσύνη, η κυκλοθυμία, οι τραυματικές εμπειρίες, η αντικοινωνικότητα, αλλά κυρίως ένα παγιωμένο αίσθημα μειονεξίας και η χαμηλή αυτοεκτίμηση, είναι τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά όσων επι-κρίνουν και ενοχοποιούν. Όσων, δηλαδή, προβάλλουν το φιλμάκι της ανιαρής ζωούλας τους στις πράξεις, στα λόγια και γενικώς στα μούτρα των υπολοίπων.

Κάπως έτσι, βήμα-βήμα, πρόσωπο με πρόσωπο, οικογένεια με οικογένεια, παρέα με παρέα, γειτονιά με γειτονιά, κοινωνική ομάδα με κοινωνική ομάδα, η επικριτική ενοχοποίηση μπόλιασε τη χώρα από τη μια μεριά ως την άλλη. Έτσι κι αλλιώς, από τη μεταπολίτευση και μετά, το μητριαρχικό οικογενειακό μοντέλο «εφοδίασε» και «εκπαίδευσε» τις νέες γενιές με τις αναμονές-υποδοχές πάνω στις οποίες αγκιστρώθηκαν εύκολα οι ενοχοποιητικές λειτουργίες του κυρίαρχου συστήματος. Η καλή μανούλα που ήλεγχε δια των ενοχών το μέχρι χθες νήπιο, αντικαταστάθηκε από τον συνετό εκπρόσωπο των πολιτικοοικονομικών ελίτ. Η μανούλα του χθες, ο κάθε συνετός Αλέκος Παπαδόπουλος του σήμερα. «Μανούλα» κι αυτός στην ενοχοποίηση.

Η διαπραγμάτευση της σταύρωσης…

https://georgopalis.com