Το μεγάλο πογκρόμ των γκέι

Οι αρχές στην Τσετσενία πιέζουν τους γονείς να σκοτώσουν τα ίδια τους τα παιδιά, επειδή είναι gay. Αυτό αποκαλύπτουν οι μαρτυρίες θυμάτων, που κατάφεραν να δραπετεύσουν απ΄ την περιοχή αλλά και οι δημοσιογραφικές έρευνες. Γεγονός που προκάλεσε την αντίδραση ακόμη και υπουργών Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενώ το θέμα τέθηκε και στη συνάντηση Μέρκελ - Πούτιν.

Ένας ανώνυμος άνδρας δηλώνει στο δίκτυο France 24: «Ανέκαθεν μας καταδίωκαν, αλλά ποτέ έτσι. Τώρα τους συλλαμβάνουν όλους. Σκοτώνουν ανθρώπους, κάνουν ό,τι θέλουν».

Μέσα από τις μαρτυρίες γίνεται σαφές, ότι πρόθεση του καθεστώτος είναι «να καθαρίσει το έθνος απ΄την ομοφυλοφιλία». Βασανίζουν τ΄άτομα με ηλεκτροσόκ ενώ τους στερούν το φαΐ για μέρες.

«Πιέζουν τους γονείς μας να μας σκοτώσουν», δηλώνει ένα άλλο θύμα. «Τους λένε: ή θα το κάνετε εσείς ή εμείς».

«Βασάνιζαν έναν άνδρα για δύο εβδομάδες και μετά κάλεσαν τους γονείς και τους αδερφούς του. Οι αρχές τους είπαν: Ο γιος σας είναι ομοφυλόφιλος – κανονίστε το ή αλλιώς θα το κάνουμε εμείς…»

Σύμφωνα μ΄έναν αυτόπτη μάρτυρα, η οικογένεια του τον πήγε στο δάσος και τον σκότωσε. Στη συνέχεια έθαψαν το σώμα του, χωρίς να το κηδέψουν.

Το ψευτο-δίλημμα Macron-Le Pen υπό το φως της Ιστορίας

Οδυσσέας Βουδούρης

Μέχρι το 1933, η κομμουνιστική αριστερά θεωρούσε τη σοσιαλδημοκρατία ως τον κύριο αντίπαλό της. Με συνέπεια να μην αντιληφθεί τον Ναζιστικό κίνδυνο. Το Γερμανικό ΚΚ πλήρωσε το τίμημα στα στρατόπεδα εξόντωσης, μαζί με πολλά άλλα θύματα βέβαια. Το Γαλλικό ΚΚ δεν έκανε το ίδιο λάθος και αντέταξε στην άνοδο των ακροδεξιών, το Λαϊκό Μέτωπο, σε συνεργασία με τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα.

Σήμερα, στη μνήμη της Γαλλικής αριστεράς, στριφογυρίζουν αυτά τα ιστορικά γεγονότα. Φοβάμαι ότι προσεγγίζει όμως το θέμα με έναν μηχανιστικό τρόπο, προχωρώντας σε ένα copy-paste , όπου ο Macron παίρνει τη θέση της σοσιαλδημοκρατίας και η Le Pen τη θέση του τότε φασισμού.

Ας επιχειρήσουμε μια πιο προσεκτική ανάλυση, αφήνοντας στην άκρη τις απατηλές ομοιότητες. Γιατί ο φασισμός της δεκαετίας του ’30 ήταν σε θέση να καταλάβει την εξουσία; Πολλές αιτίες βέβαια, αλλά μια ήταν καθοριστική. Ο φασισμός είχε την αποφασιστική στήριξη των καπιταλιστικών δυνάμεων της εποχής, που βλέπανε σε αυτόν το ανάχωμα κατά του «μπολσεβίκικου κινδύνου». Ένα ανάχωμα πιο αποτελεσματικό από οποιαδήποτε μαλθακή κεντρώα δύναμη. Είναι μεταθέσιμο αυτό το σχήμα στην σημερινή κατάσταση; Προφανώς όχι! Για πολλούς λόγους.

Ο πρώτος είναι ότι οι δικτατορίες, που επιβάλλονται με την ωμή βία, όλο και σπανίζουν. Οι δικτατορίες του προλεταριάτου, όπως και αυτές των συνταγματαρχών ή κάθε άλλη παραλλαγή, τείνουν να εξαφανιστούν. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι δεν υπάρχει πλέον «μπολσεβίκικος κίνδυνος» ή όποιο άλλο αντίπαλο δέος. Ο τρίτος και σημαντικότερος λόγος, είναι ότι οι οικονομικές δυνάμεις, που επέτρεψαν την αναρρίχηση του φασισμού στη δεκαετία του ’30, δεν χρειάζονται πλέον το φασιστικό ανάχωμα για να διατηρήσουν την κυριαρχία τους. Απόδειξη είναι ότι, αν ο νεοφιλελευθερισμός μπορεί να κατηγορηθεί για πολλά δεινά, σίγουρα δεν υποστηρίζει την Marine Le Pen. Γιατί αυτή η ιστορική αλλαγή;

Τι τρέχει με την Ευρώπη, τη Λε Πεν και την Ελλάδα; Του Πολ Κρούγκμαν

Πολ Κρούγκμαν

Την Κυριακή διεξάγεται ο δεύτερος γύρος των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία. Οι περισσότεροι παρατηρητές αναμένουν, ο κεντρώος Εμμανουήλ Μακρόν να κερδίσει τη λευκή εθνικίστρια, Μαρίν Λε Πεν – παρακαλώ, ας σταματήσουμε να δίνουμε περισσότερη αξία στην πολιτική της, αποκαλώντας την «λαϊκισμό». Είμαι σίγουρος ότι οι κανόνες των Times μου επιτρέπουν να δηλώσω απερίφραστα ότι ελπίζω ειλικρινά, η κοινή λογική να μην κάνει λάθος. Μια νίκη της Λε Πεν θα αποτελούσε καταστροφή για την Ευρώπη και τον κόσμο.

Ωστόσο, πιστεύω επίσης, ότι έχει νόημα να θέσω μερικά ερωτήματα σχετικά με το τι τρέχει. Πρώτον, πώς έφτασαν τα πράγματα σ’ αυτό το σημείο; Δεύτερον, μια ήττα της Λε Πεν θα ήταν άραγε κάτι περισσότερο από μια ανάσα ανακούφισης εν μέσω της συνεχιζόμενης ευρωπαϊκής κρίσης;

Όπως ο καθένας σε αυτήν την πλευρά του Ατλαντικού, δεν καταφέρνω να δω εν μέρει τη Γαλλία παρά μέσα από ένα «Τραμπικό» πρίσμα. Είναι όμως σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι οι παραλληλίες μεταξύ της γαλλικής και της αμερικανικής πολιτικής υπάρχουν, παρά τις μεγάλες διαφορές στις βασικές οικονομικές και κοινωνικές τάσεις (που ισχύουν στις δύο χώρες).

Καταρχάς, ενώ η Γαλλία δέχεται σοβαρή κριτική -μεγάλο μέρος της οποίας προέρχεται από ιδεολόγους που επιμένουν ότι η γενναιοδωρία των κρατών πρόνοιας έχει καταστροφικά αποτελέσματα- διαθέτει στην πραγματικότητα μια αρκετά επιτυχημένη οικονομία. Είτε το πιστεύετε είτε όχι, οι Γάλλοι μεταξύ 25 και 54 ετών -κατά την παραγωγικότερη ηλικιακή περίοδο του ανθρώπου δηλαδή- είναι σημαντικά πιο πιθανό να εργάζονται επ’ αμοιβή απ’ ότι οι αντίστοιχοι Αμερικανοί.