Η έφοδος του αδιανόητου ήταν σοκ για την ελληνική κοινωνία, για το πολιτικό σύστημα και για τον καθρέφτη τους, τα ΜΜΕ. Μετά τις εκλογές του 2009 και τον εκλογικό θρίαμβο του ΠΑΣΟΚ, η μιντιακή αποτύπωση των πιέσεων των αγορών και των κερδοσκοπικών επιθέσεων, που συνδυάστηκαν με την αποκάλυψη του δημοσιονομικού αδιεξόδου και προκάλεσαν τη βίαιη προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης, είχε αναμενόμενα, λίγο ή πολύ, χαρακτηριστικά: Ξαφνικά, έγιναν όλοι οικονομολόγοι, ειδικοί στα hedge funds και στα cds, προφήτες της χρεοκοπίας ή κήρυκες της τελικής νίκης, ειδήμονες του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, χειρουργοί του χάους. Τα παράθυρα γέμισαν αντιγερμανισμό, υπερπατριωτισμό, κεϊνσιανισμό, εσχατολογία, συνομωσιολογία, κάποιες φορές μεταφυσική.
Τους πρώτους μήνες μετά την επικράτηση του ΠΑΣΟΚ και καθώς άρχισε να διαγράφεται ο δρόμος προς την οικονομική κόλαση, η κυβέρνηση είχε ασυλία, συνήθη για τα συστημικά ΜΜΕ που πάντα αποδέχονται με διάθεση επιείκειας ή συναλλαγής κάθε καινούργια εξουσία. Έτσι, ο έλεγχος της πληροφορίας ήταν πολύ ισχυρός και η δουλειά του/των επικοινωνιακού/ών κέντρου/ων της κυβέρνησης, σχετικά εύκολη. Η προσπάθεια του Γιώργου Παπανδρέου να πείσει ότι ο μοναδικός κίνδυνος ήταν η επίθεση που δεχόταν η χώρα από κερδοσκόπους, βρήκε πρόσφορο έδαφος και απέκτησε πολλούς δημοσιολογούντες υποστηρικτές.