ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΪΚΟΥ
Το κίνημα «Δεν πληρώνω» ήταν επιλογή, ήταν στάση, ήταν άποψη. Το κίνημα «Δεν μπορώ να πληρώσω» δεν είναι καν… κίνημα. Και, φυσικά, δεν πρόκειται περί επιλογής, ούτε περί στάσης ή άποψης. Είναι η ίδια η πραγματικότητα. Όπως διαμορφώθηκε στη βάση της πολιτικής που εφαρμόζεται σχεδόν τρία χρόνια τώρα. Αφορά δε πολίτες που θα ήθελαν να μπορούσαν να είναι εντάξει με τις υποχρεώσεις τους. Απέναντι στην εφορία, απέναντι στα χαράτσια, απέναντι στις τράπεζες, απέναντι στους λογαριασμούς κοινής ωφέλειας. Και το πάλεψαν όσο μπόρεσαν. Ε, λοιπόν, έχουν φτάσει στο αμήν. Έχουν στεγνώσει, πώς το λένε. Οπότε, ουκ αν λάβει ο οποιοσδήποτε το οτιδήποτε παρά των μη εχόντων…
Τώρα, λέει, θα ξεκινήσει το μεγάλο, το άγριο κυνηγητό των οφειλετών. Των κάπου 2,5 εκατομμυρίων οφειλετών. Τόσους τους λογαριάζουν στο κυβερνητικό οικονομικό επιτελείο. Εννοώντας φυσικά εκείνους που χρωστούν στην εφορία. Όχι τους χρεώστες των τραπεζών από μη εξυπηρετούμενα δάνεια. Ούτε όσους χρωστούν φως, νερό, τηλέφωνο.