Κυριακή 6 Μαρτίου 2016

Καλώς ήρθατε στον Λίβανο της Ευρώπης

Είναι οριστικό: τα σύνορα στην Ευρώπη έκλεισαν μία μόλις μέρα μετά την τελευταία σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, που επιβεβαίωνε το ακριβώς αντίθετο. Η κίνηση της Αυστρίας με τις χώρες των Βαλκανίων (πλην Αθήνας) ήταν πράγματι μονομερής, αλλά, τί παράξενο, όλοι την περίμεναν. 

Η Ελλάδα κατέληξε σε αυτό που ήταν προορισμένη εξ αρχής, δηλαδή ένας σκουπιδότοπος αποθήκευσης μεταναστών και προσφύγων εγκλωβισμένων και απελπισμένων, με τα μάτια στραμμένα στα βόρεια σύνορα. Η Ύπατη Αρμοστεία για τους πρόσφυγες απέστειλε στις 25 Φεβρουαρίου αίτημα προς το Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο να μισθωθούν όλα τα μεγάλα και φθηνά ξενοδοχεία σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, προκειμένου να στεγαστεί μέρος των ανθρώπινων κυμάτων, που κατά χιλιάδες ξεβράζονται καθημερινά στην επικράτεια.

Δεν απέχει πολύς καιρός από το να χαρακτηριστεί διεθνώς η Ελλάδα (και επισήμως) “failed state” και να αναληφθεί ξένη στρατιωτική παρέμβαση στο εσωτερικό της για την αποκατάσταση της «τάξης». Τί θα κάνουν τα στίφη των πεινασμένων και εγκλωβισμένων σε μια χώρα διαλυμένη, με 30% ανεργία και χωρίς καμ­μία προοπτική ακόμα και για τους πάλαι ποτέ προνομιούχους; Αυτό ακριβώς που φαντάζεστε, είναι αυτό που θα γίνει. Για όσους τυχόν αμφιβάλλουν ακόμα για την ολοκλήρωση της διεθνούς εποπτείας, ο έλεγχος του Αιγαίου από το ΝΑΤΟ είναι ήδη γεγονός, που αποσιωπήθηκε πολύ γρήγορα. Ο Τσίπρας έλειπε στην Τεχεράνη όταν έγινε γνωστό το γερμανο-τουρκικό σύμφωνο και ο Πάνος Καμμένος σκέφτηκε να αφιερώσει την…επιτυχία στους τρεις αξιωματικούς που σκοτώθηκαν υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες, όταν το ελικόπτερο τους συνετρίβη, ένα συμβάν που μοιάζει καταπληκτικά με την «μυστηριώδη» κατάρριψη του ελικοπτέρου στα Ίμια. Ειρήσθω εν παρόδω, ότι ο Τσολάκογλου κλείνοντας την απολογία του στο ειδικό δικαστήριο δοσιλόγων αφιέρωσε την φιλοκατοχική δράση του στους πεσόντες του αλβανικού μετώπου.

Τα Ψεύτικα Τα Λόγια Τα Μεγάλα

Δεν έχω σπίτι, πίσω για να ΄ρθω
ούτε κρεβάτι για να κοιμηθώ,
δεν έχω δρόμο ούτε γειτονιά
να περπατήσω μια Πρωτομαγιά.

Ακούω τον Βασίλη Λέκκα να τραγουδάει τους πρώτους στίχους απ’ το «Μάνα μου Ελλάς», σε στίχους Γκάτσου και μουσική Ξαρχάκου. Είναι ένας αμανές, σαν αυτούς που πρωτακούστηκαν στον Πειραιά και στη Θεσσαλονίκη στις αρχές του εικοστού αιώνα.

Οι τσέτες κι οι Νεότουρκοι του Κεμάλ έσφαζαν τους χριστιανούς, Αρμένηδες και Έλληνες. Οι Μεγάλες Δυνάμεις παρακολουθούσαν αμέτοχες. Εκείνες το προκάλεσαν, η αστάθεια κι ο πόλεμος τις κάνει πιο δυνατές. Μιλιούνια οι πρόσφυγες εγκατέλειπαν τις εστίες τους, το χώμα των προγόνων τους και πνίγονταν στο Αιγαίο, για να φτάσουν στη «Μάνα μου Ελλάς».

Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια
εσύ φοράς τ’ αρχαία σου στολίδια
και δε δακρύζεις ποτέ σου, μάνα μου Ελλάς,
που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς.

Στην Ελλάδα ήταν «τουρκόσποροι». Τις Σμυρνιές τις αποκαλούσαν επιτιμητικά «γλωσσούδες». Οι περισσότεροι απ’ αυτούς είχαν αναγκαστεί ν’ αφήσουν πίσω περιουσίες και ζωές που οι παλαιοελλαδίτες δεν μπορούσαν να φανταστούν. Και βρέθηκαν κλεισμένοι στα λοιμοκαθαρτήρια. Ήταν οι ξένοι, οι άλλοι, οι κακομοίρηδες.

Δεν αφορά μόνο τους πρόσφυγες, αφορά ολόκληρη την κοινωνία

Η ενσωμάτωση των προσφύγων είναι τεράστια πρόκληση για τα επόμενα χρόνια. Από το ευχάριστο σλόγκαν «Μπορούμε να τα καταφέρουμε» πρέπει να περάσουμε στο «Θα τα καταφέρουμε». Πρέπει να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις τώρα ώστε να ολοκληρώσουμε το έργο.

Για μας, τους Σοσιαλδημοκράτες, ένα πράγμα ήταν πάντα ξεκάθαρο: έχει να κάνει με την κοινωνία σαν σύνολο. Το λέμε εδώ και μήνες. Αντί να χτίζουμε «σπίτια για τους πρόσφυγες», ας αφήσουμε την κοινωνία να τους εφοδιάσει με οικονομική στέγαση σε όποιον τη χρειάζεται. Αντί για τη «μέρα φροντίδας των προσφύγων», ας τους δώσουμε φροντίδα για τα παιδιά τους και παιδικούς σταθμούς για όποιον τα χρειάζεται.

Και πάνω από όλα: πρέπει να προσφέρουμε βοήθεια στις πόλεις και τις κοινότητες, μιας και αυτές στηρίζουν το πραγματικό έργο της ενσωμάτωσης. Καμία πόλη δε θα 'πρεπε να περιορίζει τις υπηρεσίες στους πολίτες της με σκοπό να χρηματοδοτεί το έργο της ενσωμάτωσης.

Στη διαδικασία αυτή, εμείς οι Σοσιαλδημοκράτες πρέπει να διασφαλίσουμε ότι κανένας στη χώρα μας δε θα αποκτήσει την εντύπωση ότι οι δικαιολογημένες ανησυχίες τους ή απαιτήσεις τους δεν ακούγονται πια, γιατί πλέον όλη η πολιτική συζήτηση στρέφεται αποκλειστικά στα θέματα που μπαίνουν στο τραπέζι από το κύμα των μεταναστών.

Υπήρχαν προβλήματα και πριν τη μεταναστευτική κρίση

Πάρε τα λεφτά και τρέχα


Λίγες ημέρες πριν από την κυκλοφορία του νέου του βιβλίου στη Γερμανία, με τίτλο «Το τέλος των μετρητών», ο Νόρμπερτ Χέρινγκ, οικονομικός αναλυτής της εφημερίδας «Χάντελσμπλατ», εξηγεί τους λόγους για τους οποίους οι τράπεζες κήρυξαν τον πόλεμο στα μετρητά. 

In God We Trust. All Others Pay Cash (Στον Θεό έχουμε πίστη. Οι υπόλοιποι πληρώνουν μετρητά)
Αγνώστου 
Ο Νόρμπερτ Χέρινγκ δεν είναι από τους ανθρώπους που το βάζουν εύκολα κάτω. Και η ταμίας της τράπεζας, στο κέντρο της Φρανκφούρτης, το κατάλαβε με τον χειρότερο τρόπο. 

Οταν του είπε ότι δεν μπορούσε να του δώσει 15.000 ευρώ από τον λογαριασμό του, χωρίς γραπτή προειδοποίηση τριών εργάσιμων ημερών, αυτός απείλησε ότι δεν θα φύγει από την τράπεζα μέχρι να πάρει τα χρήματά του. 

Στον διευθυντή του υποκαταστήματος, που προσπαθούσε να τον ηρεμήσει, δήλωνε (ψευδώς) ότι χρειαζόταν τα χρήματα για να αγοράσει αυτοκίνητο. Και όταν αυτός τον ρώτησε (με ελαφρώς ανακριτική διάθεση) τι μάρκα θα πάρει... ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε. 

Στην πραγματικότητα η «φασαρία» που έκανε ο οικονομικός αναλυτής της «Χάντελσμπλατ» ήταν ένα από τα τελευταία στάδια πολυετούς έρευνας που πραγματοποιεί για την προσπάθεια των μεγάλων τραπεζών να εξαφανίσουν το συντομότερο δυνατό τα μετρητά. 

Η Δεύτερη, Μεγάλη Ντροπή: ΑΠΟ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ- ΑΜΥΓΔΑΛΕΖΑ

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Επιχειρώντας να δικαιολογήσουν- όχι τόσο στο λαό, όσο στον ευατό τους- τη συνθηκολόγηση του περασμένου Ιουλίου, κάποιοι παλιοί μας σύντροφοι, που επέλεξαν να μείνουν στο ΣΥΡΙΖΑ και να στηρίξουν τον Αλέξη Τσίπρα, επέμεναν ότι το τρίτο μνημόνιο ήταν κάτι σαν οικονομικό Μπρεστ- Λιτόσφκ. (Ιερόσυλη σύγκριση, αλλά όπως έλεγε και ο Χέγκελ, για όλα τα πράγματα υπάρχουν επιχειρήματα). Πιστεύοντας όχι αυτό που βρισκόταν μπροστά στα μάτια τους, αλλά εκείνο που ήθελαν σώνει και καλά να πιστέψουν (όνειρο ζω, μη με ξυπνάτε...) επέμεναν ότι επρόκειτο για μια προσωρινή, αναγκαστική- λόγω ανωτέρας βίας-συνθηκολόγηση, αποκλειστικά στο οικονομικό πεδίο, που εξασφάλιζε την επιβίωση της “αριστερής κυβέρνησης” και το κέρδισμα χρόνου για μια μελλοντική ανασύνταξη και αντεπίθεση. Στο ενδιάμεσο, αυτή η κυβέρνηση θα είχε τη δυνατότητα, υποτίθεται, να μείνει πιστή στις αριστερές αξίες της σε άλλα, σημαντικά πεδία, πέραν της οικονομίας, όπως εκείνα της δημοκρατίας, των δικαιωμάτων και της εξωτερικής πολιτικής.

Το χθεσινό, κοινό ανακοινωθέν των πολιτικών αρχηγών (πλην ΚΚΕ), μετά την αξιοθρήνητη σύναξηστο προεδρικό μέγαρο, διαλύει κάθε αυταπάτη, τουλάχιστον στη συνείδηση όσων εξακολουθούν να κατοικούν στον πλανήτη Γη. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είχε κανένα πρόβλημα να συμφωνήσει με τονΚυριάκο Μητσοτάκη και την υπόλοιπη “τρόικα εσωτερικού” πάνω σε μια επονείδιστη, δήθεν “εθνική” γραμμή αναφορικά με το δράμα των προσφύγων. Οι νεομνημονιακοί και παλαιομνημονιακοί ηγέτες, που καταδίκαζαν στο πυρ το εξώτερο όσους μιλούσαν για “Σχέδιο Β” απέναντι στον οικονομικό εκβιασμό της ευρωζώνης, αποδέχθηκαν πλήρως το “Σχέδιο Β” που είχαν συνομολογήσει πριν από αυτούς, γι αυτούς, η κ. Μέρκελ με τον κ. Ερντογάν για το προσφυγικό. Ένα ολέθριο “Σχέδιο Β” που θεωρείτετελεσμένο γεγονός το κλείσιμο των συνόρων και τη μετατροπή της Ελλάδας (όπως και της Τουρκίας) σε ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφύγων, όπως προκλητικά προείπε ο πρωθυπουργός της Σλοβακίας, για τον οποίο η χώρα μας οφείλει να γίνει “Ιφιγένεια” και να θυσιαστείπρος όφελος της Ε.Ε

Συρία: «φυγαδεύτηκαν» αρχαίοι σπόροι για να σωθεί η γεωργική κληρονομιά

Μια μοναδική συλλογή σπόρων γλύτωσαν από την καταστροφή που συντελείται στη Συρία επιστήμονες του Διεθνούς Κέντρου Γεωργικής Έρευνας σε Ξηρές Περιοχές (ICARDA) το οποίο εδρεύει στο Χαλέπι στα βόρεια της χώρας.

Η τράπεζα σπόρων του ICARDA φιλοξενεί μια από τις πιο σημαντικές συλλογές σπόρων του πλανήτη και διατηρούσε αρχαίες καλλιέργειες βασικών ειδών διατροφής όπως το σιτάρι και το κριθάρι.


Οι ερευνητές κατάφεραν να απομακρύνουν από τη χώρα 140.000 πακέτα σπόρων.

«Το κέντρο δυστυχώς κατελήφθη από οπλισμένες ομάδες» ανέφερε ο Δρ Μαχμούτ Σολ, γενικός διευθυντής του ICARDA.

«Όμως ορισμένοι από αυτούς είναι αγρότες που στο παρελθόν είχαν παραλάβει σπόρους από εμάς» πρόσθεσε. «Αντιλαμβάνονται την αξία του κέντρου και γνωρίζουν ότι δεν εμπλεκόμαστε στα πολιτικά και ότι δεν έχουμε καμία σχέση με την κυβέρνηση» πρόσθεσε.

Οι σύριοι επιστήμονες κατάφεραν να μεταφέρουν τους σπόρους στον Λίβανο και την Τουρκία με τη συνδρομή του Αμερικανικού Πανεπιστημίου στον Λίβανο και τον διευθυντή-γενικό του οργανισμού γεωργικής έρευνας της Τουρκίας.

Le Monde: Στο ίδιο καράβι Μέρκελ και Τσίπρας. Ή θα βουλιάξουν μαζί ή θα γίνουν ήρωες

«Η Αγκελα Μέρκελ και ο Αλέξης Τσίπρας, είναι σήμερα στο ίδιο καράβι, ή θα βουλιάξουν μαζί, ή θα τους χαιρετήσουμε μια μέρα σαν ήρωες που κράτησαν ψηλά τα χρώματα και την τιμή της Ευρώπης» υπογραμμίζει η εφημερίδα Le Monde με άρθρο γνώμης της Σεσίλ Ντικουτριέ.

Το δημοσίευμα αναλύει το πως η προσφυγική κρίση έχει συμβάλλει ώστε να είναι πλέον «δεμένες οι τύχες» των δύο ηγετών. «Η κατάσταση θα μπορούσε να είναι αστεία εάν δεν ήταν τραγική» λέει η συντάκτης και προσθέτει: «Η προσφυγική κρίση, που η Ευρώπη δεν καταφέρνει να ξεπεράσει δίνοντας την αξιοθρήνητη εικόνα μιας ανήμπορης και τυφλής ηπείρου, πλησίασε δραστικά την Αγκελα Μέρκελ με τον Αλέξη Τσίπρα. Οι τύχες της Γερμανίδας Καγκελαρίου και του Έλληνα πρωθυπουργού, είναι από εδώ και στο εξής, εν μέρει συνδεδεμένες».

Κάνοντας μια σύντομη αναδρομή στις σκληρές διαπραγματεύσεις του 2015, κατά τις οποίες η Α. Μέρκελ αρνήθηκε να αλλάξει το ελάχιστο στην πολιτική της για τη λιτότητα υποχρεώνοντας τον Α. Τσίπρα «να λυγίσει», η συντάκτης καταλήγει, ότι «σήμερα βρίσκονται στο ίδιο καράβι. Η θα βουλιάξουν και οι δύο μαζί ή θα καταφέρουν να φθάσουν σε λιμάνι και μια μέρα θα χαιρετήσουμε τους δύο ευρωπαίους ήρωες, που ήταν οι μόνοι που κατάφεραν να κρατήσουν ψηλά τα χρώματα και την τιμή της Ένωσης».

Χωρίς... παρεξήγηση


Φοβάται ο φασίστας την οικογένεια που ήρθε από την ανατολή...
Είναι λέει τζιχαντιστές τσιπαρισμένοι και την κατάλληλη στιγμή θα ξεσηκωθούν όλοι μαζί να μας σφάξουν...
Δε φοβάται τους φονιάδες των λαών, που μας έκαναν φτωχούς κι αυτούς πρόσφυγες...
Φοβάται τους λαούς...
Γιατί ο φασίστας είναι φοβιτσιάρης, πάει με τους "δυνατούς".
Ονειρεύεται να 'ρθει ο Πούτιν να τον σώσει, να εγερθεί ο Βυζαντινός αυτοκράτορας, να αναστηθούν οι Σπαρτιάτες του Λεωνίδα...
Άμα δε βάλεις μπροστά τα στήθια σου, φασίστα, λευτεριά δε θωρείς...
Άμα δεν πολεμήσεις τους ισχυρούς δε θα μείνει πατρίδα να καπηλεύεσαι...
Εσύ περιμένεις να βγούνε πάλι στα βουνά οι άλλοι, να αγωνιστούν για σένα, όσο εσύ είσαι τσιράκι των μεγάλων...
Μετά που θα σού δώσουν λίγα προνόμια, θα κυνηγήσεις πάλι αυτούς που μάτωσαν για σένα, όταν εσύ έβριζες και εκμεταλλευόσουν τις καταστάσεις...
Κι αν παρεξηγήθηκες φασίστα που στα λέω κατάμουτρα...
Εγώ είμαι απ' τους άλλους και δε σε φοβούμαι...

Συντριπτική συνείδηση και ανυποταξία


Πλημμύρισαν εικόνες σκληρές, τηλεόραση και διαδίκτυο. Αναρίθμητες εικόνες δυστυχίας· καταστροφές, σκοτωμένοι, παιδιά πνιγμένα στα ίδια νερά που τραγούδησαν από αιώνες οι ποιητάρηδες. Είναι η γιγάντια εικόνα της Βίας, του αληθινού προσώπου της ανθρωπότητας από τα Σπήλαια στην Αθηναϊκή τάχα Δημοκρατία, στην κορύφωση της Φιλοσοφίας και από εκεί με το «σκοτάδι» της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και του Μεσαίωνα ανάμεσα, στον Διαφωτισμό· αυτού που θα έφερνε τάχα το φως, που θα αναδείκνυε πλέον τον Άνθρωπο, πάνω από τα ζώα· το δυνάμει τέλειον Ον.

Και από τον Διαφωτισμό ίσα με σήμερα; Η οριστική εδραίωση της Εξουσίας και της υποταγής. Της παντοειδούς Βίας ως μοχλού της Ιστορίας· ή της «μαμής» που την ξεγεννά. Γύρω από τη Μεσόγειο αρχινά, ωριμάζει και απαρτιώνεται η επίκεντρη ουσία της Ιστορίας της ανθρωπότητας. Απληστία των λίγων και υποταγή σε αυτή των πολλών… Δυστυχίες μεγάλες των λίγων που καταπλακώνουν τις αμέτρητες μικρότερες. 

Όμως εδώ μπροστά μου είναι δυο μάτια που με κοιτούν. Δυο μάτια χτυπημένα από άγνωστη αρρώστια.

Ακούω κάποιους να λένε χωρίς δισταγμό: μα τι άγνωστη, δε βλέπεις; Είναι έρπητας είναι…ή είναι μυκητίαση… όχι, μάλλον τράχωμα είναι. Σίγουρα! Έχει όλα τα τυπικά σημεία.

Υπάρχει πάντα ένα όνομα να δοθεί σε κάθε αρρώστια. Οι Γάλλοι κλινικοί των δύο αιώνων πριν τον εικοστό ήταν περιβόητοι για την ακρίβεια της περιγραφής -και την προφανή απουσία αποτελεσματικής θεραπείας των γνωστών τότε νοσημάτων. Ονοματοδοτώντας οι γιατροί, θαρρούμε πως ξεμπερδεύουμε τουλάχιστον κατά το ήμισυ. Τα υπόλοιπα τα αναλάμβανε κάποτε η φύση ή ο θεός, σήμερα η βιομηχανία… 

Η ζωή είναι ωραία (οδηγός ευδαιμονίας από τον Τσέχωφ)


Η ζωή είναι ένα πολύ άνοστο αστείο, μα μπορείς πολύ εύκολα να την κάνεις πιο νόστιμη. 

Και δεν είναι ανάγκη να κερδίσεις 200.000 ρούβλια, να πάρεις το παράσημο του Λευκού Αετού, να παντρευτείς ωραία γυναίκα, να θεωρείσαι νομιμόφρων πολίτης: όλα τούτα τα αγαθά είναι φθαρτά και υφίστανται τις συνέπειες της συνήθειας.

Για να αισθάνεσαι ευτυχία αδιάκοπη, ακόμα και σε στιγμές μελαγχολίας, πρέπει: 

α) Να αρκείσαι στο παρόν,και 

β) να χαίρεσαι στη σκέψη πως «θα μπορούσε να ήταν χειρότερα». 

Πράγμα καθόλου δύσκολο. 

Όταν τα σπίρτα παίρνουν φωτιά στην τσέπη σου, να χαίρεσαι και να ευχαριστείς το Θεό που δεν είχες εκεί μέσα καμιά μπουρουταποθήκη. 

Όταν σου μπει αγκάθι στο δάκτυλο, να χαίρεσαι, και να λες: «Πάλι καλά που δε μου μπήκε στο μάτι!»