Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν τον συντάκτη τους, χωρίς να συμπίπτουν κατ' ανάγκη με την άποψη του Tvxs.gr.
Το «Νά 'τανε το ‘21», που κυκλοφόρησε το 1971, ποτέ δεν το συμπάθησα. Κάτι το ελαφρολαϊκό του ύφος, κάτι το «αντριλίκι» και το έμμεσα ρατσιστικό που απέπνεαν οι στίχοι, κάτι η ένρινη φωνή του Νταλάρα, όλα παρέπεμπαν σε μεσημεριανή μουσικοχορευτική εκπομπή της ΥΕΝΕΔ –κι ας ήταν το συγκεκριμένο τραγούδι του Κουγιουμτζή. Η δικτατορία το πρόβαλε σαν δικό της, γιατί είχε κάτι από «ωδή στην πολεμική αρετή των Ελλήνων». Το είπε μάλιστα κι ο Μπιθικώτσης, που είχε τραγουδήσει και τον «ύμνο της 21ης» -για να μην ξεχνιώμαστε. Τα χρόνια μπορεί να πέρασαν, αλλά οι αναμνήσεις μένουν.
Μια και μιλάμε για αναμνήσεις: κάποτε η (μεγαλο)αστική τάξη είχε –πώς να το κάνουμε- μια αρχοντιά, ένα class, έναν κοσμοπολιτισμό. Έστελνε τα παιδιά της στην Εσπερία, μάθαιναν γράμματα και επιστρέφοντας στην Ελλάδα δημιουργούσαν «σχολές». Σήμερα, συζητάμε για σπουδές-show biz -δηλαδή της πλάκας. Τα πριγκιπόπουλα εξακολουθούν να πηγαίνουν στο εξωτερικό, αλλά τελειώνουν όπως-όπως ένα μεταπτυχιακό και επιστρέφουν μετά περίπου όπως έφυγαν: ξύλα απελέκητα. Πήξαμε στους διπλωματούχους από προγράμματα του Harvard, του Cambridge και του London School of Economics. Ποιους να πρωτοθυμηθώ; Τον Κώστα Καραμανλή ή τη Δόμνα Μηχαηλίδου;
Δείτε, παραδείγματος χάριν, πώς χειρίστηκε η κυβέρνηση των «αρίστων» το θέμα του εορτασμού των 200 χρόνων από την ελληνική επανάσταση. Πρώτα επιστρατεύει την κα Αγγελοπούλου (πιο λαμέ πεθαίνεις). Μετά, καλεί όλους τους «επαΐοντες» (εκτός βέβαια από εκείνους που έχουν πραγματική σχέση με την ελληνική Ιστορία). Στο τέλος, μαζεύει όλη τη συγκομιδή της στη Βουλή και ... πανηγυρίζει. Τί να πω; Εύγε παιδιά, δέκα άριστα!
Δε λέω, στο σύνολο που βλέπω στη φωτογραφία συμπεριλαμβάνονται ορισμένοι αξιόλογοι άνθρωποι, που πραγματικά δεν καταλαβαίνω πώς αποδέχτηκαν αυτή την «τιμή». Αλλά ρωτάω, και ρωτάω ειλικρινά: δεν έχουμε πλέον κουραστεί με την υπερτιμημένη περίπτωση και το αφ’ υψηλού ύφος της κας Αρβελέρ; Γλάστρα για όλους τους γάμους και τις κηδείες, ανεξαρτήτως θέματος και περιστάσεων, έχει καταντήσει. Κι ο Νίκος Μουζέλης, που τον είχα για μετρημενο, τί δουλειά έχει εκεί; O Δασκαλάκης έχει καταλάβει ότι τον χρησιμοποιούν; Και, anyway, που λένε και ’κει, πώς αισθάνεται σε μια επιτροπή για τα 200 χρόνια της επανάστασης από την οποία απουσιάζουν πραγματικά επιφανείς ιστορικοί, όπως ο Χατζηιωσήφ, ο Λιάκος, ο Γαβρόγλου, ο Μαργαρίτης, ο Σφήκας, ο Θεοτοκάς και πολλοί άλλοι;
Αναφέρω χύμα μερικά ονόματα, χωρίς να λαμβάνω υπ’ όψιν τις προσωπικές μου συμπάθειες-αντιπάθειες, τα μικρά και μικρότατα που με συνδέουν ή με χωρίζουν από όλους αυτούς τους ανθρώπους, γιατί έτσι πρέπει. Αν μπορώ εγώ, ο ελάχιστος, να δω πέρα απ’ τη μύτη μου, δεν θάπρεπε να κάνει το πολλαπλάσιο η Πολιτεία; Ντροπή.
Θα μου πείτε είν’ ο Καλύβας. Και ποιος είν’ ο Καλύβας; Ο άνθρωπος προφανώς έχει κάποια προσόντα, αλλιώς δεν θάτανε καθηγητής εκεί που είναι. Όμως στην Ελλάδα έγινε γνωστός γιατί μας είπε (εν ολίγοις) ότι οι αριστεροί έκαναν εγκλήματα στον Εμφύλιο. Αρκεί αυτό; Για την κυβέρνηση, προβεβλημένα στελέχη της οποίας είναι ο Μάκης Βορίδης κι ο Άδωνις Γεωργιάδης, προφανώς αρκεί.
Τόχω ξαναπεί –και επιμένω. Ο ένας κίνδυνος με τη Νέα Δημοκρατία είναι η (δανεική) νεοφιλελεύθερη ατζέντα της. Ο άλλος όμως είναι το αβυσσαλέο κίτς που δημιουργεί η πολιτική της. Το ένα μας θίγει άμεσα. Το άλλο όμως είναι πιο διαβρωτικό και πιο long term –που λένε και στο Harvard.
Και για να τελειώνουμε: όταν τον χώρο της ελληνικής Ιστορίας έχουν υπηρετήσει μορφές όπως ο Νίκος Σβορώνος κι ο Σπύρος Ασδραχάς, εμείς οι υπόλοιποι οφείλουμε να έχουμε μια συστολή και έναν σεβασμό σε επετείους όπως τα 200 χρόνια της Επανάστασης. Αυτή η στάση πάει μαζί με το φτύσιμο στα κρυπτοεθνικιστικά φολκλόρ, στα φωτάκια και στα «μεγαλειώδη» α λα Ολυμπιακοί 2004.
Καμιά ανοχή, καμιά «κατανόηση» και καμιά επιείκεια στο κιτς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου