Οι «ασυλοφάγοι»: Τα περί «πα­ρα­βα­τι­κό­τη­τας, ανο­μί­ας, δια­κί­νη­σης ναρ­κω­τι­κών κλπ» απο­τε­λούν προ­σχή­μα­τα

, ΝΙΚΟΣ ΜΟΤΤΑΣ

Η Κα­τάρ­γη­ση Του Πα­νε­πι­στη­μια­κού Ασύ­λου Δεν Πρέ­πει Να Πε­ρά­σει

Ήταν Σε­πτέμ­βρης του 1943 όταν γκε­στα­πί­τες και μέλη των – νε­ο­συ­στα­θέ­ντων τότε από τον Ράλλη – ταγ­μά­των ασφα­λεί­ας δο­λο­φο­νού­σαν στο γρα­φείο του Πρύ­τα­νη του Πα­νε­πι­στη­μί­ου Αθη­νών τον 21 ετών ΕΠΟ­Νί­τη φοι­τη­τή νο­μι­κής Δη­μή­τρη Τζέμο. Πρό­κει­ται για την πρώτη κα­τα­γε­γραμ­μέ­νη κα­τα­πά­τη­ση του πα­νε­πι­στη­μια­κού ασύ­λου στη χώρα μας – και αυτήν την διέ­πρα­ξαν οι Ναζί με τους ντό­πιους συ­νερ­γά­τες τους.

Με­τα­πο­λε­μι­κά, το άσυλο κα­τα­πα­τή­θη­κε δύο φορές από τη Χού­ντα των Συ­νταγ­μα­ταρ­χών. Η μια στη Νο­μι­κή Σχολή και η δεύ­τε­ρη στα γε­γο­νό­τα του Πο­λυ­τε­χνεί­ου το Νο­έμ­βρη του 1973. Μά­λι­στα, κατά τη διάρ­κεια της κα­τά­λη­ψης της Νο­μι­κής, οι εξε­γερ­μέ­νοι φοι­τη­τές είχαν δώσει όρκο υπε­ρά­σπι­σης των ακα­δη­μαϊ­κών ελευ­θε­ριών και του πα­νε­πι­στη­μια­κού ασύ­λου.

Έγρα­φε το «ΒΗΜΑ» στις 22.2.1973: «Τρεις χι­λιά­δες φοι­τη­ταί ως με­τέ­δω­σε το Ασ­σο­σιέι­τεντ Πρες πα­ρέ­μει­ναν και πέραν του με­σο­νυ­κτί­ου εντός του κτι­ρί­ου του Πα­νε­πι­στη­μί­ου επί των οδών Σίνα, Σό­λω­νος και Μασ­σα­λί­ας, εις εκ­δή­λω­σιν δια­μαρ­τυ­ρί­ας διά την άρσιν των ανα­στο­λών κα­τα­τά­ξε­ως των συ­να­δέλ­φων των (…) Οι φοι­τη­ταί δεν επέ­τρε­παν την εί­σο­δο στο κτί­ριο της οδού Σό­λω­νος παρά μο­νά­χα στους φοι­τη­τάς με την επί­δει­ξη ταυ­τό­τη­τος. Κατά τις 2 το με­ση­μέ­ρι οι φοι­τη­ταί που ευ­ρί­σκο­ντο στους δια­δρό­μους του κτι­ρί­ου και στην τα­ρά­τσα της Νο­μι­κής έδω­σαν όρκο, ο οποί­ος επα­νε­λή­φθη και από τους φοι­τη­τάς που ευ­ρί­σκο­ντο στις σκά­λες και στους κάτω ορό­φους του κτι­ρί­ου.

Στον όρκο ανα­φέ­ρε­ται: “Εμείς οι φοι­τη­ταί των Ανω­τά­των Εκ­παι­δευ­τι­κών Ιδρυ­μά­των ορ­κι­ζό­μα­στε στ’ όνομα της ελευ­θε­ρί­ας να αγω­νι­σθού­με μέχρι τέ­λους για την κα­το­χύ­ρω­ση: α) των ακα­δη­μαϊ­κών ελευ­θε­ριών, β) του πα­νε­πι­στη­μια­κού ασύ­λου, γ) της ανα­κλή­σε­ως όλων των κα­τα­πιε­στι­κών νόμων και δια­ταγ­μά­των”. Ολί­γον προ του με­σο­νυ­κτί­ου οι εντός του κτι­ρί­ου φοι­τη­ταί ανήγ­γει­λαν ότι αρ­χί­ζουν απερ­γί­αν πεί­νης.»

Σή­με­ρα, 46 χρό­νια μετά, η κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ υπό τον Κυ­ριά­κο Μη­τσο­τά­κη ετοι­μά­ζε­ται να «εγκαι­νιά­σει» το νο­μο­θε­τι­κό της έργο με ρύθ­μι­ση που θα κα­ταρ­γεί το πα­νε­πι­στη­μια­κό άσυλο. Για να δι­καιο­λο­γή­σει την πράξη αυτή η κυ­βέρ­νη­ση επι­κα­λεί­ται ζη­τή­μα­τα «ανο­μί­ας» και «πα­ρα­βα­τι­κό­τη­τας» που, όπως υπο­στη­ρί­ζει, ενι­σχύ­ο­νται από την ύπαρ­ξη του ασύ­λου στους χώ­ρους των πα­νε­πι­στη­μί­ων.

Ας δούμε, όμως, ποια είναι η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα;

Κα­ταρ­χάς το ισχύ­ον θε­σμι­κό πλαί­σιο (Ν. 4485/2017) επι­τρέ­πει στις αστυ­νο­μι­κές αρχές να επέμ­βουν αυ­τε­πάγ­γελ­τα για πε­ρι­πτώ­σεις κα­κουρ­γη­μά­των (όπου, με­τα­ξύ άλλων, πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται η εμπο­ρία και δια­κί­νη­ση ναρ­κω­τι­κών) και εγκλη­μά­των κατά της ζωής: «Επέμ­βα­ση δη­μό­σιας δύ­να­μης σε χώ­ρους των ΑΕΙ επι­τρέ­πε­ται αυ­τε­παγ­γέλ­τως σε πε­ρι­πτώ­σεις κα­κουρ­γη­μά­των, καθώς και εγκλη­μά­των κατά της ζωής και ύστε­ρα από από­φα­ση του Πρυ­τα­νι­κού Συμ­βου­λί­ου σε οποια­δή­πο­τε άλλη πε­ρί­πτω­ση».

Δί­νο­ντας ρε­σι­τάλ υπο­κρι­σί­ας, οι «ασυ­λο­φά­γοι» διαρ­ρη­γνύ­ουν τα ιμά­τια τους για το ότι χώροι των πα­νε­πι­στη­μί­ων έχουν κα­τα­στεί πεδίο «εμπο­ρί­ας και δια­κί­νη­σης ναρ­κω­τι­κών» . Συν­δυά­ζουν δε την υπο­κρι­σία τους αυτή με το προ­κλη­τι­κό – και συ­νά­μα ψευ­δε­πί­γρα­φο- επι­χεί­ρη­μα ότι αυτό συμ­βαί­νει εξαι­τί­ας του… πα­νε­πι­στη­μια­κού ασύ­λου!

Εύ­λο­γα, λοι­πόν, τί­θε­νται ορι­σμέ­να ερω­τή­μα­τα: Σε πε­ριο­χές όπως, επί πα­ρα­δείγ­μα­τι, η Ομό­νοια, η πλα­τεία Βάθης, το Με­τα­ξουρ­γείο, η Μο­να­στη­ρί­ου και η Ρο­τό­ντα στη Θεσ­σα­λο­νί­κη – όπου δεν ισχύ­ει κα­νέ­να άσυλο – τι εμπο­δί­ζει τις αρχές να κα­τα­στεί­λουν το εμπό­ριο ναρ­κω­τι­κών και την πα­ρα­βα­τι­κό­τη­τα; Επι­πλέ­ον, τι εμπο­δί­ζει την αστυ­νο­μία απ’ το να συλ­λά­βει τους πε­ρί­φη­μους «μπα­χα­λά­κη­δες» (άραγε αυτοί ποια­νού το παι­χνί­δι παί­ζουν και τι σκο­πούς εξυ­πη­ρε­τούν;) έξω από τους χώ­ρους των πα­νε­πι­στη­μί­ων όπου δεν ισχύ­ει κα­νέ­να άσυλο;

Γί­νε­ται, επο­μέ­νως, σαφές ότι τα περί «πα­ρα­βα­τι­κό­τη­τας, ανο­μί­ας, δια­κί­νη­σης ναρ­κω­τι­κών κλπ» απο­τε­λούν προ­σχή­μα­τα πίσω από τα οποία κρύ­βο­νται οι πραγ­μα­τι­κοί λόγοι της επί­θε­σης στο πα­νε­πι­στη­μια­κό άσυλο.

Ο κ. Μη­τσο­τά­κης και οι λοι­ποί «ασυ­λο­φά­γοι» γνω­ρί­ζουν καλά ότι το άσυλο των πα­νε­πι­στη­μί­ων έχει ιστο­ρία σ’ αυτή τη χώρα και απο­τε­λεί ανα­πό­σπα­στο κομ­μά­τι των αγώ­νων ενός λαού για Ψωμί, Παι­δεία και Ελευ­θε­ρία. Αυτό είναι που τους φο­βί­ζει και γι’ αυτό επι­διώ­κουν πάση θυσία την κα­τάρ­γη­ση του.

Στον συμ­βο­λι­σμό του πα­νε­πι­στη­μια­κού ασύ­λου συ­μπυ­κνώ­νε­ται η ιστο­ρία αγώ­νων που η αστι­κή τάξη θέλει να σβή­σει από την συλ­λο­γι­κή μνήμη. Από την ηρω­ϊ­κή κα­τά­λη­ψη της Νο­μι­κής, την εξέ­γερ­ση του Πο­λυ­τε­χνεί­ου το 1973, την πάλη ενά­ντια στο νόμο 815 του 1978, μέχρι τις με­γά­λες φοι­τη­τι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις των δε­κα­ε­τιών 1980-90 ενά­ντια στην αντιεκ­παι­δευ­τι­κή πο­λι­τι­κή των κυ­βερ­νή­σε­ων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Το άσυλο τους ενο­χλεί, ακρι­βώς διότι συμ­βο­λί­ζει αγώ­νες και διεκ­δι­κή­σεις της νε­ο­λαί­ας και συ­νο­λι­κά του τα­ξι­κού κι­νή­μα­τος για:

-πραγ­μα­τι­κά δη­μό­σια και δω­ρε­άν πα­νε­πι­στή­μια, ενά­ντια στην χυ­δαία λο­γι­κή της ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης της Παι­δεί­ας και των «μη κερ­δο­σκο­πι­κών» ιδιω­τι­κών ΑΕΙ,

-πα­νε­πι­στή­μια και σχο­λές που θα λει­τουρ­γούν με βάση τις ανά­γκες της κοι­νω­νί­ας και όχι για τις ανά­γκες των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων που κά­νουν μπιζ­νες στις πλά­τες των φοι­τη­τών και των νέων επι­στη­μό­νων,

-προ­στα­σία των ατο­μι­κών, κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των και της ακα­δη­μαϊ­κής ελευ­θε­ρί­ας, χωρίς έν­στο­λους πραι­τω­ρια­νούς και την πα­ρου­σία του κα­τα­σταλ­τι­κού «μπα­μπού­λα» του αστι­κού κρά­τους,

-συλ­λο­γι­κή και ορ­γα­νω­μέ­νη πάλη που διεκ­δι­κεί την ικα­νο­ποί­η­ση των σύγ­χρο­νων ανα­γκών της νε­ο­λαί­ας και συ­νο­λι­κά του λαού στη μόρ­φω­ση, τη δου­λειά, τη ζωή.

Το πα­νε­πι­στη­μια­κό άσυλο, λοι­πόν, δεν είναι μο­νά­χα υπό­θε­ση της ακα­δη­μαϊ­κής κοι­νό­τη­τας και του φοι­τη­τι­κού κι­νή­μα­τος. Ξε­περ­νά τα όρια της ακα­δη­μαϊ­κής και ερευ­νη­τι­κής ελευ­θε­ρί­ας και αγκα­λιά­ζει συ­νο­λι­κά το δι­καί­ω­μα ενός λαού στην ελεύ­θε­ρη σκέψη και έκ­φρα­ση, στη δυ­να­τό­τη­τα αντί­στα­σης και ανυ­πα­κο­ής απέ­να­ντι στο δε­σπο­τι­σμό της κυ­ρί­αρ­χης αστι­κής ιδε­ο­λο­γί­ας.

Η προ­στα­σία και δια­φύ­λα­ξη του απο­τε­λεί υπό­θε­ση συ­νο­λι­κά του ερ­γα­τι­κού-λαϊ­κού κι­νή­μα­τος. Η κα­τάρ­γη­ση του πα­νε­πι­στη­μια­κού ασύ­λου δεν πρέ­πει να πε­ρά­σει.

Πηγή: Νίκος Μόττας – atexnos.gr