Είμαστε συναισθηματικά ευνουχισμένοι σαν λαός, μια εξέλιξη καθόλου αναπάντεχη αν αναλογιστούμε πως αιώνες θρησκευτικής και εθνικής καταπίεσης συνάντησαν κάποτε κάποιου είδους ορθολογισμό.
Ως έμβια πλάσματα οι άνθρωποι έχουν συναισθήματα.
Ως κοινωνικά πλάσματα θέλουν να τα κοινωνούν.
Και ως πλάσματα με το χάρισμα του λόγου μπορούν να το κάνουν πολύ πιο λεπτεπίλεπτα από άλλα έμβια.
Εκφράζοντας και κοινωνώντας το συναίσθημα, η ανθρωπότητα θα είχε τη δυνατότητα να μάθει και για τον εσωτερικό κόσμο και να μεγαλώσει κι εσωτερικά, να απλωθεί με τη χάρη απαλών κυματισμών.
Στην Ελλάδα, η ελευθερία δεν βιώθηκε ποτέ, κι όποτε εμφανίστηκε ως κυρίαρχο ιδεολόγημα ήταν πάντα η πρόφαση για την κοινωνική ασυδοσία.
Από τους πολλούς όρους ελευθερίας η σεξουαλική ελευθερία και γενικότερα η ελευθερία στο βίωμα και την έκφραση του είναι βασικότατοι.
Ποια είναι η τελευταία φορά που νιώσατε πραγματικά κάτι;
Στην Ελλάδα, υπάρχουν κυρίαρχες κοινωνικές συμπεριφορές:
Α) Το τρανταχτό και συχνά βεβιασμένο γέλιο, μια μορφή επιβολής στην παρέα.
Β) Το θράσος κι η αναίτια οργή, μια ακόμη μορφή κοινωνικής επιβολής.
Γ) Μια ψεύτικη στάση κατανόησης, που κάνει το άτομο κοινωνικά επιθυμητό.
Οι πατεράδες μας είτε συναισθηματικά βουβοί είτε φωνακλάδες.
Οι μανάδες μας είτε παγωμένες είτε γεμάτες πυρετό ρίχναν όλο το συναίσθημα που δεν τους επιτράπηκε να νιώσουν βάρος στα παιδιά, κρατώντας τα συναισθηματικά ομήρους, δικά τους για πάντα.
Στην Ελλάδα το συναίσθημα είναι απαγορευμένο.
Για αυτό και στην Ελλάδα επικράτησε το ελαφρολαϊκό που απλά έξυνε τις παρυφές του εύκολου συναισθηματισμού, ίσα ίσα για μια στιγμιαία εκτόνωση, μια μαλακία που μονιμοποιήθηκε.
Να μην αγγίξει βαθειά το συναίσθημα, μην το ξυπνήσει.
Όχι έρωτας, καψούρα. Όχι πόνος, παράπονο και γκρίνια. Εκεί που η ρηχότητα συναντά την κενότητα.
Φυσικά κι όλα αυτά έχουν σχέση με τους στόχους που θέτει μια κοινωνία για τον εαυτό της και τα μέλη της: Κι αυτό ήταν η επιβίωση πρώτα και όποτε αυτό ήταν δυνατό, το βόλεμα.
Το πραγματικό συναίσθημα δεν βόλευε αυτούς τους στόχους. Ήταν και παραμένει απαγορευμένο και κατακριτέο.
Περίκλειστες παρέες, κλειστά επαγγέλματα, οικογένειες σφιχτές μέχρι ασφυξίας.
Και ο Έλληνας νομίζει ότι είναι έξω καρδιά.
Έξω καρδιά είναι. Από τη μέσα καρδιά τι γίνεται;
Bullying δέχονται τα περισσότερα ελληνόπουλα. Κρύψε τον πραγματικό σου εαυτό. Κρύψε τα συναισθήματα σου. Κρύβε την αλήθεια σου. Δε θα βολευτείς αλλιώς.
Εκατομμύρια ιεροεξεταστές του συναισθήματος ευνουχίζουν μαζικά τις επόμενες γενιές. Κι έχουν κάνει εξωτερική δουλειά στο να παράγουν ανθρώπους κλούβιους.
Ο επιστάτης είναι συχνά πιο σκληρός από τον αφέντη.
‘Εχω βιώσει στο πετσί μου τον Έλληνα να με κοιτάει επικριτικά, με περιφρόνηση όταν εκφράζομαι με χορούς μεγάλης κινητικότητας.
Έχω κοιτάξει τον αναγνώστη μου να κλωτσάει την λογοτεχνία μου.
Κύριε Αργυρίου, είστε σοβαρός άνθρωπος: Οι σοβαροί άνθρωποι δεν αισθάνονται, δεν χορεύουν στα καλά του καθομένου (τη φράση κι αυτή!), δεν γαμάνε, δεν τραγουδάνε, παρά μόνο όταν πρέπει, παρά μόνο όταν το κάνουν κι οι άλλοι.
Οι σοβαροί άνθρωποι δεν είναι άνθρωποι δηλαδή.
Ο μόνος άντρας που έχει αποκτήσει το δικαίωμα να εκφράζει συναίσθημα είναι ο Αύγουστος Κορτώ, κι αυτό γιατί είναι Gay.
Οι ευνούχοι της αυλής είχαν πάντα ειδικά προνόμια γιατί δεν απειλούσαν την καθεστηκυία κατάσταση.
Στους ευνούχους κι ο μονόρχις ακόμη ευνουχίζεται. Κι αν δεν του το κάνουν, θα το κάνει από μόνος του για να βρει μια θέση στο περίκλειστο νεοελληνικό σύμπαν.
Το οποίο έχει πλέον γίνει λαμπόγυαλο.
Πηγή: Agriazwa.blogspot
Πέτρος Αργυρίου: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου