Η συνωμοσία του... ό,τι να ναι

Φωτεινή Λαμπρίδη

Ας μιλήσουμε, λοιπόν, με όρους αγάπης και ομορφιάς. Δεν ανήκω στους ανθρώπους που πιστεύουν πως με την καταγγελία μόνο και τη μονόπλευρη πολεμική μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Ούτε σε εκείνους που ψάχνουν λόγους για να στιγματίσουν τον ιδεολογικό τους αντίπαλο ενθαρρύνοντας τον κανιβαλισμό. Ωστόσο, μένω έκπληκτη μπροστά σε μια τάση δημοσίων προσώπων και πολιτικών σχημάτων που υποστηρίζει πως η αγάπη γενικώς και αορίστως με ολίγη ομορφιά θα μας βγάλει από το αδιέξοδο. Και μένω έκπληκτη δύο φορές όταν δεν πρόκειται για απλή πρόζα σε πρωινάδικο. Και μένω έκπληκτη τρεις και τέσσερις φορές όταν συνειδητοποιώ πως απογυμνώνουν την αγάπη από το ουσιαστικό της νόημα και κρατούν από αυτήν μόνο μια στείρα παθητικότητα. Ας δούμε τα τρανταχτά επιχειρήματα.

«έλα μωρέ όλοι αδέρφια είμαστε, κάνε και λίγο την πάπια εθνική ομοψυχία, μην τρελαίνεστε με τους πρόσφυγες κι άλλοι υποφέρουν, μη μιλάτε για τους ανέργους η ανεργία υπήρχε πάντα. Με αγάπη θα ορθοποδήσουμε, μην αυτοαποκαλείστε αντιμνημονιακοί, γίνεστε χωριστικοί δηλαδή εμείς το θέλουμε; Αναγκαίο κακό. Οι διαδηλώσεις είναι βίαιες ο πολιτικός σας λόγος εχθρικός.» Αποκορύφωμα της ρητορικής αυτής είναι η συνωμοσία του Καλού και οι μαγικές της δυνάμεις της. Δηλαδή ο Χάρυ Πότερ.

Με λίγα λόγια ό,τι δεν κατάφεραν οι υπέρμαχοι των νεοφιλελεύθερων ιδεών προσπαθούν οι υπέρμαχοι της αγάπης γενικώς και αορίστως. Ή αλλιώς όταν οι νεοφιλελεύθεροι ενδύονται τον μανδύα του Χριστού.

Για ποιά αγάπη μιλούν όμως;

Γιατί αν μιλήσουμε με όρους αγάπης, αυτή εκπορεύεται από βαθιά ενσυναίσθηση άρα δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από αυτήν που εκφράζεται με δράση, με πράξεις, για να μη μιλήσουμε για την αγάπη με την έννοια της αυτοθυσίας. Οι υπέρμαχοι της αγάπης γενικώς και αορίστως όχι μόνο δεν προτείνουν εναλλακτικούς τρόπους δράσης αλλά περιορίζονται στο να καταγγέλλουν (!!) τους υπόλοιπους -που κατά τη γνώμη τους απλώς καταγγέλλουν και οι οποίοι δρουν μέσα από συλλογικότητες ή κόμματα- και κυρίως όσους απαρτίζουν κινήματα. Για ποιά αγάπη μιλούν λοιπόν; Αγαπώ τη μάνα μου, το παιδί μου και τρεις φίλους την κουτσοβολεύω και δεν πάνε να πνιγούν οι χιλιάδες άνεργοι; Με αφορούν οι απελπισμένοι συνάνθρωποί μου αλλά δεν βρίσκω μία λέξη να πω ως δημόσιο πρόσωπο για την εξαθλίωσή τους που είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτικών (εκτός αν μας χτύπησε Αρμαγεδδών) ωστόσο αντιπροτείνω ως λύση την αγάπη και την ομορφιά; Αν αγαπάς συναισθάνεσαι και τον φόβο και την απόγνωση και τον θυμό τους. Δεν τραβάς το κουρτινάκι που σε διαχωρίζει από το αίσθημά τους, τουιτάρεις την άποψή σου και πας για ένα drink. Αν αγαπάς αντιλαμβάνεσαι πως ένα από τα πολλά ζευγάρια ανέργων με παιδιά δεν μπορούν εύκολα να θαυμάσουν την ομορφιά της φύσης όσο κι αν το επιθυμούν βαθιά, όταν αγωνιούν να καλύψουν ζωτικές ανάγκες. Δυστυχώς για τους περισσότερους συνανθρώπους μας η απόλαυση είναι πολυτέλεια και είναι τουλάχιστον χυδαίο να τους εγκαλούμε επειδή αντί να χαρούν τον ελεύθερο χρόνο τους καταθλίβονται και θυμώνουν.

Αν αγαπάς σε αφορούν οι αιτίες που γεννούν τη δυστυχία και διεκδικείς λύσεις. Ή, μήπως όχι; Υπάρχουν εκεί έξω πολλοί ευσυνείδητοι αγωνιστές της ζωής, δάσκαλοι, υπάλληλοι, ημιαπασχολούμενοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, αρχαιολόγοι μισθωτοί, άνεργοι, που παρά τις αντιξοότητες παλεύουν να επιβιώσουν και να δημιουργήσουν. 

Ας μην τους περιπαίζουμε με το μήνυμα πως αν ζορίζονται φταίει πως δεν αγαπούν αρκετά ή δεν είναι ικανοί να δουν την ομορφιά που ανθίζει και στο βούρκο. Ας μην υπονοούμε πως ο θυμός τους είναι αποτέλεσμα της ανωριμότητάς τους, πως τα θέλουν όλα έτοιμα χωρίς να κοπιάσουν. Ο κόσμος ιδρώνει για ένα κομμάτι ψωμί. Είναι πιο ειλικρινές να πεις δεν αντέχω τόσο πόνο ή δεν με αφορά, παρά να κάνεις άποψη τη δική σου αδυναμία να συναισθανθείς, να μιλήσεις καθαρά ή να συμμετάσχεις. Όταν καταναλώνουμε 60 ευρώ ρεύμα και πληρώνουμε 400 με τους έκτακτους φόρους στη ΔΕΗ, δηλαδή σχεδόν έναν μισθό της εποχής, κάποιος μας στέλνει στον διάολο εξαντλώντας τον σαδισμό του πάνω μας, δεν μας ενθαρρύνει στην αγάπη και την ομορφιά. 

Όταν συναντάς δέκα άστεγους τη φορά στο δρόμο προς το γραφείο, όταν αυξάνεται η λίστα των φίλων που φεύγουν στο εξωτερικό για να μην εξαθλιωθούν πλήρως, όταν σου λένε οι φοιτητές και οι φοιτήτριες δεν θα βρω δουλειά το ξέρω, όταν επιστρέφεις καλοκαίρι από το νησί σου και θυμάσαι πως ο τουρίστας που έπαθε ανακοπή μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο πάνω σε ξαπλώστρα παραλίας ελλείψει φορείων, όταν οι φτωχοί καρκινοπαθείς είναι καταδικασμένοι, όταν ακούς την ανακοίνωση νέων, ακόμα πιο επώδυνων για τους αδύναμους, μέτρων, το ελάχιστο που έχεις να κάνεις είναι να μιλήσεις. Γιατί οι υπεύθυνοι έχουν ονοματεπώνυμο και στις Σκουριές και στο ξεπούλημα και στο κοινοβούλιο και στα λαδώματα και στις μίζες. Κι αν έχεις χέρια τα δίνεις στην αλληλεγγύη. Και με το σπαθί και με την καρδιά. Αλλιώς δεν πείθεις κανέναν με τα κηρύγματα αγάπης, αλλιώς είσαι υπέρμαχος της συνομωσίας του... ό,τι να’ ναι, αρκεί να σωθούν οι δήμιοι.

Ναι, η ομορφιά θα μας σώσει, όπως είχε πει ο Ηλίθιος του Ντοστογιέφσκι. Όχι για να κουκουλώσει τις ευθύνες των αρχόντων όμως, αλλά γιατί μες την τρέλα του, η παιδική του αθωότητα μόνο προς την ελπίδα τον έστελνε ουτοπικά.

Αυτή θα είναι το όχημα για μια νέα εκκίνηση. Μέχρι τότε αν αγαπάς δράσε. Όχι άλλα ρηχά κηρύγματα περί αγάπης κι ομορφιάς, όχι άλλο Χάρυ Πότερ.