«Γέμισαν οι πλατείες ρυτιδωμένα πρόσωπα, νέους οργισμένους,
μάνες που...
ουρλιάζουν “φτάνει πια”, εργάτες με
ροζιασμένα χέρια και αρυτίδωτες ψυχές,
ποιητές και φιλόσοφους που ρωτούν “γιατί”,
πόλεις με πολιορκημένους άρχοντες σε πολιορκημένα παλάτια
που τώρα αγωνιούν από την ασταμάτητη οργή, πεινασμένους
που αμήχανοι οραματίζονται ακόμα και τα περισσεύματα της τραπέζης,
που όμως ετοιμάζονται για τη μεγάλη πορεία. Αυτή η γη δεν ανέχεται πια την ανέχεια.
Αυτοί οι κτίστες δεν δέχονται να ζουν χωρίς κτίσματα.
Αυτή η οργή δεν τιθασσεύεται. Ναι. Όπου να ‘ναι θα κτυπήσουν οι καμπάνες.
Ναι. Όπου να ‘ναι γεννιέται ένας καινούργιος κόσμος»
Βάσος Λυσσαρίδης
2 Σεπτέμβρη 1970... σε μια δυναμική ενέργεια στην Ελλάδα, στην αμερικανική πρεσβεία της Αθήνας για να καταγγείλουν τον ρόλο των Η.Π.Α. στο πραξικόπημα των συνταγματαρχών, πέφτουν νεκροί ο Κύπριος φοιτητής Γιώργος Τσικκουρής κι η Μαρία-Έλενα Αντζελόνι, που ήρθαν στην Αθήνα από το Μιλάνο και διεσώθη από τύχη ο σύνδεσμός τους στην Ελλάδα, ο αγωνιστής του αντιδικτατορικού αγώνα Κώστας Κωτσάκης.
Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει κάποιες αναφορές για τους ήρωες της αντίστασης και όταν για πρώτη φορά με επισκέφθηκε από το Λονδίνο ο Φεντερίκο, ο γιος της Αντζελόνι, ο οποίος έμαθε για τις αναφορές σ' εκείνη την αντιδικτατορική ενέργεια στα κείμενά μου (επιμέλεια-πρόλογος) της ελληνικής έκδοσης του βιβλίου "Τι είναι οι Ερυθρές Ταξιαρχίες" (εξαντλημένο και συνεπώς χωρίς εμπορικούς στόχους η αναφορά) κι ήθελε να μάθει για τη μητέρα του.
Κλειδί στην υπόθεση ο ιδρυτής της οργανώσεως Superclan, ο Corrado Simioni, μια ιδιαίτερα αντιφατική και τουλάχιστον περίεργη προσωπικότητα. Αυτός ο υπερ-πράκτορας ήταν αυτός που έδωσε το ελαττωματικό υλικό-μηχανισμό για την κατασκευή της βόμβας στην αντιστασιακή οργάνωση "Άρης Βελουχιώτης"!
Το αποκαλύπτει ο Alberto Franceschini, ένας από τους ιδρυτές των "Ερυθρών Ταξιαρχιών":
«Ο Simioni στην ουσία παγίδευσε τους δυο αγωνιστές και τους έστειλε στον θάνατο». Ενώ ο δημοσιογράφος-ερευνητής Giovanni Fasanella αναρωτιέται, «ήταν ήρωες ή θύματα μια μεγάλης συνωμοσίας;».
Ίδιος μηχανισμός με το "προβληματικό" υλικό της Αθήνα, που έστειλε στον θάνατο τους δυο αντιφασίστες, χρησιμοποίησε ο Fetrineli, ο ιδρυτής της Gap (Grouppi Armati Partiziani) και σκοτώθηκε προσπαθώντας να κάνει σαμποτάζ σε πυλώνες ηλεκτρικού ρεύματος (15/3/1972).
Όμως οι εκπλήξεις δεν σταματούν εδώ, παρόμοιος εκρηκτικός μηχανισμός βρέθηκε και στα χέρια της νεοφασιστικής οργάνωσης Movimento di Azione Rivoluzionaria - MAR(Κίνημα Επαναστατικής Δράσης), που ίδρυσαν οι νεοφασίστες Carlo Fumagalli και Gaetano Orland (σύμφωνα με τις επίσημες δικαστικές αρχές, το 1972). Μάλιστα αυτός ο "μηχανισμός" αναφέρεται και στα επίσημα εγχειρίδια του ΝΑΤΟ!
Να σημειωθεί πως η αποτυχημένη ενέργεια στην αμερικανική πρεσβεία της Αθήνας φέρνει την οριστική ρήξη των σχέσεων ανάμεσα στις δυο οργανώσεις, Superclan καιBrigate Rosse. Σήμερα ο εγκέφαλος Simioni ζει στο Ισραήλ, σ' αυτόν το τόπο βρήκε "ηρεμία" από τις δικαστικές διώξεις και φυσικά... άσυλο, ασφαλές καταφύγιο!Ο Simioni ξεκίνησε την πολιτική του δράση αγωνιζόμενος στις γραμμές του νεανικού σοσιαλιστικού Κινήματος με τον Bettino Craxi, από τον οποίον διώχνεται για "ηθική αναξιότητα". Το 1969 ιδρύει, μαζί με τον Curcio, το Collettivo Politico Metropolitano, μητροπολιτική πολιτική κολεκτίβα (σημερινές κοινωνικές καταλήψεις για να συνεννοούμαστε), στη συνέχεια όμως οι σχέσεις με τον Curcio και τις νεογέννητες "Ερυθρές Ταξιαρχίες" χειροτερεύουν, για εμφανείς πολιτικές διαφορές.
★ Τα "παιχνίδια" της ζωής...
Ο πατέρας του αγνοημένου ήρωα, του Γιώργου Τσικκουρή, εξακολουθεί να είναι ένας από τους αγνοούμενους της εισβολής του Αττίλα στην Κύπρο μας το 1974, μετά την προδοσία της αμερικανοκίνητης χούντας...
Η Αντζελόνι ήταν η θεία του Carlo Giuliani, του 23χρονου που δολοφονήθηκε στη Γένοβα τον Ιούλη του 2001 (Σύνοδος G8) στις διαδηλώσεις του Κινήματος εναντίον της παγκοσμιοποίησης, που σήμερα η σαλονάτη, η κοσμοπολίτικη ευρωπαϊκή "αριστερά", το μετέτρεψε σε κίνημα "ανοικτών συνόρων" κι υπέρ της παγκοσμιοποίησης των τραπεζιτών...
★ Γιατί ούτε μια πινακίδα, ένας δρόμος, μια νύξη για τους ήρωες του αντιδικτατορικού αγώνα Γιώργο Τσικκουρή και Μαρία-Έλενα Αντζελόνι, μέλη της αυτόνομης οργάνωσης «Άρης
Βελουχιώτης», η οποία αποτελούσε παρακλάδι του Πατριωτικού Αντιδικτατορικού Μετώπου Μιλάνου;
★ Γιατί τον επικήδειο αποχαιρετισμό στην Μαρία-Έλενα Αντζελόνι έκανε η Μελίνα Μερκούρη του Πανελλήνιου Απελευθερωτικού Κινήματος - ΠΑΚ, του Ανδρέα Παπανδρέου κι όχι εκπρόσωπος του ΠΑΜ;
★ Γιατί ο πρώτος επίσημος επισκέπτης του πρωθυπουργού της Ελλάδας Ανδρέα Παπανδρέου, ήταν ο γιος της Αντζελόνι, για να τιμήσει την αντιστασιακή δράση των ηρώων μας Τσικκουρή-Αντζελόνι, αλλά και του αείμνηστου αγωνιστή της δημοκρατίας Κωτσάκη.
Μια πρώτη κι άμεση "απάντηση" -αποσιωπημένη από την ιστοριογραφία- στα παραπάνω έχει ονοματεπώνυμο: Αντώνης Μπριλλάκης!
Ο Αντώνης με τη σύζυγό του Τασούλα (1957 στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο)
Αντώνης Μπριλλάκης, βουλευτής της ΕΔΑ (1951-52 και 1956-67), του ΚΚΕ Εσωτερικού – ΕΑΡ (1987-89) και του ΠΑΣΟΚ τις δύσκολες ώρες για τον Ανδρέα Παπανδρέου από τη σκευωρία του βρώμικου '89 (1989-90).
Μέχρι σήμερα πολλοί ασχολούμενοι με την πολιτική και τη σύγχρονη ιστορία αναρωτιούνται κι άλλοι ρίχνουν αναθέματα: "Γιατί μας εγκαταλείπει ο Μπριλλάκης και στηρίζει τον Ανδρέα που τον έχουμε έτοιμο για καρατόμηση;", "Πρόδωσε την ανανεωτική αριστερά ο Μπριλλάκης", "Τι δουλειά έχει ο Μπριλλάκης να γίνει σωσίβιο του κλέφτη Ανδρέα Παπανδρέου", "Γιατί, πως ο Μπριλλάκης υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ που καταρρέει;", "Τι μπορεί να σημαίνει ο Αντώνης στο πλευρό του Ανδρέα;"... κι άλλα πολλά.
Δύο είναι τα απλά ζητήματα που αποκρύβουν, ντρέπονται ή φοβούνται (;) όσοι γνωρίζουν και κανένας δεν τολμάει να θίξει για λόγους "καθωσπρεπισμού", δηλαδή πολιτικής δειλίας κι ανατροπής του "αφηγήματος" που έχουν όλοι ενστερνιστεί, για να λέμε "τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη" όπως μας παρέδωσε ο Αριστοφάνης στη λαϊκή θυμοσοφία.
Έτσι για να μαθαίνουν οι νέοι μας, να θυμούνται και να "στρουθοκαμηλίζουν" και σιωπούν -για εμφανίζονται "εκσυγχρονισμένοι μεταρρυθμιστές"- οι "παλιοί" που γνωρίζουν... και για την αποκατάσταση της ιστορικής μνήμης, εγχειρίδιο για να "διαβάσουμε" σωστά κι εύκολα το σήμερα στο λεγόμενο "προοδευτικό χώρο" που λατρεύει τη γερμανική "σοσιαλδημοκρατία.
Α). Το Σύμφωνο Συνεργασίας Ανδρέα Παπανδρέου - Αντώνη Μπριλλάκη στη διάρκεια της αμερικανοκίνητης χούντας.
Να θυμίσουμε... Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, "Κρίσιμα Χρόνια, αγώνες για τη Δημοκρατία (1936-1996)", Εκδόσεις "Προσκήνιο":
«Η συμφωνία Παπανδρέου - ΜπριλλάκηΟ Ανδρέας Παπανδρέου ως αρχηγός του ΠΑΚ και ο Αντώνης Μπριλλάκης ως εξουσιοδοτημένος εκπρόσωπος της ΕΔΑ και του ΠΑΜ, υπέγραψαν την 1η Αυγούστου 1968 συμφωνία συνεργασίας.
Για τη συμφωνία αυτή το δικτατορικό καθεστώς εξαπέλυσε με τα φερέφωνά του μια άνευ προηγουμένου επίθεση εναντίον του Ανδρέα Παπανδρέου, στην προσπάθειά του να δημιουργήσει ρήξη στους κόλπους της δημοκρατικής παράταξης και προβλήματα σε στελέχη προσκείμενα στον αρχηγό του ΠΑΚ, τα οποία εκαλούντο στην Ασφάλεια να υπογράψουν δηλώσεις αποκήρυξης της συμφωνίας, και επίσης να επηρεάσει αρνητικά τις σχέσεις του Ανδρέα Παπανδρέου με τις δημοκρατικές δυνάμεις της Ευρώπης, οι οποίες υποστήριζαν τον αγώνα του ΠΑΚ για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα», όπως κι ο καλός φίλος αείμνηστος κι άριστος δημοσιογράφος Γιάννης Διακογιάννης, 16 Φλεβάρη 2000, "Τα ΝΕΑ".Τι απουσιάζει κι οφείλουμε να σημειώσουμε;
Η Συμφωνία που υπέγραψαν ο Ανδρέας Παπανδρέου κι ο Αντώνης Μπριλλάκης δεν ήταν αρεστή στην ηγετική ομάδα των λεγόμενων "Παρτσαλιδικών" που πίστευαν στον εκδημοκρατισμό της χούντας, τη "φιλελευθεροποίηση" του Μαρκεζίνη κι όχι σε "εξτρεμιστικές δράσεις". Η ηγετική ομάδα του λεγόμενου ΚΚΕ εσωτερικού, σε διάσταση με τον Αντώνη Μπριλλάκη, ήταν δογματικά υπερασπιστές της "ευρωκομουνιστικής" πολιτικής του "ιστορικού συμβιβασμού" και διατυπωνόταν με "ιδεολογική" επένδυση στην κεντρική πολιτική της: Εθνικής Αντιδικτατορικής Δημοκρατικής Ενότητας (ΕΑΔΕ).
Συνέπεια των παραπάνω η πάγια πλειοψηφική θέση της λεγόμενης "ανανεωτικής αριστεράς" (ΚΚΕ εσωτερικού) για "ενωτικό αντιδικτατορικό αγώνα" μαζί και με τον Γλύξμπουργκ, σε πλήρη αντίθεση με το Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα - ΠΑΚ του Ανδρέα Παπανδρέου για "Δυναμική Αντίσταση" και συνεργασίες σε σοσιαλιστική μαρξιστική βάση απέναντι και τη βασιλεία.
Ο Αντώνης Μπριλλάκης ήταν μειοψηφία κι υπέρμαχος της γραμμής Παπανδρέου-ΠΑΚ. Σήμερα θα μιλούσαμε για "συνιστώσα" που προσπαθούσε ως τάση να στηρίξει ομάδες δυναμικής αντίστασης, που είναι εμφανές στην αντιδικτατορική νεολαία του χώρου "Ρήγας Φεραίος".
Η ομάδα "Άρης Βελουχιώτης" (Τσικκουρής-Αντζελόνι-Κωτσάκης) ήταν στην επιρροή της τάσης Αντώνη Μπριλλάκη.
Β). 2 Σεπτέμβρη 1970... η δυναμική επιχείρηση στην αμερικάνικη πρεσβεία της Αθήνας (Τσικκουρής-Αντζελόνι-Κωτσάκης) μένει "ορφανή" (χωρίς ανάληψη ευθύνης) κι η χούντα "αλωνίζει", τη μετατρέπει σε πολιτικό όπλο ώστε να εμφανιστεί στη δύση ως δημοκρατικό καθεστώς που δέχεται τρομοκρατικά κτυπήματα. Το ΠΑΜ (ΚΚΕ εσωτερικού) αφήνει ακάλυπτους τους αγωνιστές της ομάδας "Άρης Βελουχιώτης", γιατί βρίσκονται εκτός της κεντρικής πολιτικής γραμμής, της Εθνικής Αντιδικτατορικής Δημοκρατικής Ενότητας (ΕΑΔΕ).
Τα διεθνή ΜΜΕ παίζουν το παιχνίδι της χούντας κι ο Αντώνης Μπριλλάκης επικοινωνεί με τον Ανδρέα και τον ενημερώνει.
Ο Παπανδρέου καλεί τον Κώστα Τσίμα (στρατιωτικό σκέλος του ΠΑΚ): Αναλαμβάνουμε εμείς την ευθύνη της οργάνωσης "Άρης Βελουχιώτης". Πλήρης πολιτική κάλυψη... να πάει στην κηδεία της συντρόφισσας Αντζελόνι το πιο γνωστό πρόσωπο της οργάνωσης στη διεθνή κοινή γνώμη.
Να στείλουμε τη Μελίνα, προτείνει ο Τσίμας... αλλά γιατί να "καπελώσουμε" την επιχείρηση;... "Κώστα... εμείς δεν αφήνουμε ακάλυπτο κι άκλαυτο κανέναν αγωνιστή του αντιδικτατορικού αγώνα, κανέναν που αγωνίζεται για την απελευθέρωση του ελληνικού λαού. Δεν θα τους αφήσουμε να τους σκυλεύει η χούντα... ενημερώστε το ΠΑΜ εσείς, προειδοποιείστε τους πως είναι ανήθικο αυτό που κάνουν. Μίλησε με τον Μίκη... αυτός θα καταλάβει, πρέπει να πάρουν θέση"... αυτός ήταν ο Αρχηγός του ΠΑΚ (τα Εθνικοαπελευθερωτικά Κινήματα έχουν Αρχηγούς κι όχι προέδρους και γραμματείς), αυτός ήταν ο Ανδρέας.
Αυτή είναι η "κρυφή" σελίδα για τους αγωνιστές της Αντίστασης, που ερμηνεύει και τις σημερινές πολιτικές και θέλουν να εξαφανίσουν από την ιστορική μνήμη.
Για να βρεις το μέλλον σου... πρέπει να κατανοήσεις το παρελθόν. Ειδικά σήμερα, 45 χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ της 3ης του Σεπτέμβρη, που όλοι απαρνήθηκαν τις Εθνικές παρακαταθήκες του Ηγέτη: "Μακεδονία... το όνομά μας η ψυχή μας"... "Κύπρος ενιαία Κυρίαρχη Ανεξάρτητη, όχι ομοσπονδία ή διζωνική"... "Η Παλαιστινιακή υπόθεση είναι δική μας υπόθεση, καμία αναγνώριση του Ισραήλ" [Βλέπε σε: Όταν μπροστά στην Ελλάδα και τον πρωθυπουργό της υποκλινόταν η παγκόσμια κοινότητα].
Ανδρέας Παπανδρέου: «Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι κόμμα σοσιαλδημοκρατικό. Είναι κόμμα σοσιαλιστικό. Η σοσιαλδημοκρατία αποτελεί σωσίβιο του σύγχρονου μονοπωλιακού καπιταλισμού»!
Κι ορισμένοι θα βρεθούν σήμερα να μιλούν για την 3η του Σεπτέμβρη που όχι μόνον εγκατέλειψαν οριστικά, αλλά συνέβαλλαν και συνεχίζουν την προσπάθεια να ενταφιάσουν και τον Ηγέτη, σε πλήρη αντίθεση με όλες τις πολιτικές-εθνικές παρακαταθήκες του Ανδρέα...
Όμως ο Ανδρέας, η 3η του Σεπτέμβρη είναι βαθιά ριζωμένη στις καρδιές των Ελλήνων κι οι δωσίλογοι θα γεμίσουν το σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας!
«Δεν χρειάζεται να μιλάμε πολύ εμείς…
Ποτέ δε χρειάστηκε…
Αρκεί να με κοιτάς…
Aρκεί να σε κοιτώ…
Μ’ αυτό το καθάριο βλέμμα που δανειστήκαμε για λίγο από τον ήλιο…»
Δώρος Λοΐζου
Σχετικά:
http://www.press-gr.com/2019/09/blog-post_160.html?fbclid=IwAR2n-L_e9qzfNKorXqe9hg_m44cOzKVaMNt1nMt6EEVvchUmUzoMhVlqu98
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου