Κάθε επέτειος έχει τον συμβολισμό της. Τον κρυφό και τον φανερό. Ο φανερός του Πολυτεχνείου είναι εκείνος που όλοι γνωρίζουμε: επιτάχυνε την πτώση της χούντας. Ο κρυφός είναι ότι ανέδειξε μια νέα γενιά που ήρθε μερικά χρόνια αργότερα στην εξουσία και αλλοτριώθηκε απ’ αυτήν. Εκτός από τρεις πρωταγωνιστές της εξέγερσης: τον Πέτρο Στάγκο, το Νίκο Μπίστη (όχι τον σημερινό συνονόματό του, αλλά τον βοηθό σκηνοθέτη του Μπερλίνερ Ανσάμπλ εν έτει 1968 όπου και τον γνώρισα) και τον Θάνο Λίποβατς που αυτός έχει γράψει βιβλία αλλά δεν ανακατεύθηκε απ’ ότι γνωρίζω στην πολιτική. Θέλω να πω για το “Πολυτεχνείο των Αφανών” όπως είχε τιτλοφορήσει ο αείμνηστος Χρήστος Παπουτσάκης μια συλλογική έκδοση του πρόωρα εκλιπόντος περιοδικού του «Αντί».Κι αυτό το «Αντί» στη σημερινή κατάσταση μας λείπει τώρα. Που δεν το καλύπτουν οι αντι-μνημονιακοί, γιατί όταν έρθουν, όπως ήρθε ένα τμήμα τους στην εξουσία, το ξέχασε. Λεν, λέγεται γενικώς, πως το μνημόνιο είναι μια άλλη χούντα. Εντελώς λάθος εκτίμηση, κατά την άποψή μου. Η χούντα ήρθε δια της βίας, φυλάκισε, εξόρισε, βασάνισε, σκότωσε. Το μνημόνιο το φέραμε εμείς στον τόπο μας όχι με τη συγκατάθεση της τότε κυβέρνησης του Γ.Α.Π., αλλά με την πρόσκλησή της. Και ακόμα χειρότερο: χωρίς καμιά διαπραγμάτευση.
Το συμπέρασμα είναι (αυτό το στίχο από το ελαφρολαϊκό της εποχής επαναλάμβανε αντί σχολίου ο Νίκος Γκάτσος): «Ο κόσμος άλλαξε, αλλάξαν οι καιροί». Ναι, ο κόσμος άλλαξε. Τώρα δεν υπάρχουν παραγωγοί και καταναλωτές. Τώρα υπάρχουν γενικώς και αορίστως “οι αγορές”. Παλιά και τώρα οι οικονομικοί παράγοντες είχαν πρόσωπο κι ονοματεπώνυμο. Τώρα οι «Οίκοι Αξιολόγησης» δεν έχουν πρόσωπο και γνωστό τόπο προέλευσης. Δεν έχουμε δει ούτε ένα πρόσωπο από έναν «Οίκο Αξιολόγησης». Κι η περίφημη στις μέρες μας “ανταγωνιστικότητα” των επιχειρήσεων, είναι το κάλυμμα για δολοφονικές απολύσεις και για μείωση μισθών και συντάξεων με την αυτοκτονική, μέθοδο των “καμικάζι”.
Φέτος, 40 χρόνια μετά, το Πολυτεχνείο είναι κλειστό εδώ και μήνες, μαζί με το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο. Αυτό και μόνο σημαίνει πολλά. Το μαύρο της Ε.Ρ.Τ. το διαδέχτηκε το μαύρο των δύο ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της χώρας. Αν έπεφτε μαύρο και στην Ακαδημία Αθηνών θα ήταν μια περιορισμένη ζημιά. Αλλά αυτά τα δύο ιδρύματα αποτελούσαν τους δίδυμους φάρους της Γνώσης.
Κι η επιστράτευση μπορεί να τα ανοίξει, όμως η Παιδεία διαφέρει από το λιμάνι του Πειραιά ή μια κρατική αεροπορική εταιρία, όπου μπορεί να επιστρατευτούν οι εργαζόμενοι. Η Παιδεία χρειάζεται στράτευση των πολιτών. Κι αυτό λείπει. Οι “αγανακτισμένοι” ξεθύμαναν. Οι αυτοκτονίες δεν περνούν στα ΜΜΕ. Έτσι, ναι, “το Πολυτεχνείο ζει”. Αλλά οι ζωντανοί δεν ζούνε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου