Όταν ο αυτοκράτορας φιλόσοφος Μάρκος Αυρήλιος εισερχόταν θριαμβευτής στη Ρώμη είχε πάντα έναν δούλο μαζί του στο άρμα του. Αυτός όταν κορυφωνόταν οι ιαχές του πλήθους, του τραβούσε κρυφά την χλαμύδα και του ψιθύριζε: «Θα πεθάνεις μίαν ημέρα!» Η υπενθύμιση αυτή κατά την κρίσιμη στιγμή, του φθαρτού της ύπαρξης του, προφύλασσε τον σοφό ηγέτη από την έπαρση που τυφλώνει και θολώνει την κρίση.
Ο κ Χαρδαλιάς δεν είναι βέβαια αυτοκράτορας και πολύ περισσότερο δεν είναι κορυφαίος φιλόσοφος!
Δεν έφτανε η υποτίμηση στην αντιμετώπιση του πλημμυρικού φαινομένου, οι ανεπάρκειες που στοίχισαν ζωές, η προσπάθεια συγκάλυψης της έκτασης της βλάβης και του αριθμού των θυμάτων, η ενοχοποίηση των μετεωρολόγων, οι άτοποι συμψηφισμοί με την Μάνδρα, ήρθε στο τέλος και η δικαιολογία που μαρτυρά ότι ο ηγέτης την ψώνισε και νομίζει πια ότι μιλά σε χαχόλους!
Αναφέρομαι στην διαβεβαίωση ότι είμαστε πολύ τυχεροί που «δεν λειτούργησε το 112» γιατί τότε οι νεκροί θα ήταν πολύ περισσότεροι. Λέτε τότε οι νεκροί να ήταν εκατό δώδεκα;
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς σε αυτή την δήλωση; Το πώς κάποιος που αγνοεί ακόμη τον αληθινό αριθμό των θυμάτων, γνωρίζει αντιθέτως το πόσοι θα ήταν αν …. Την λαθραία επίκληση τεχνικών δυσκολιών, δεδομένου ότι το 112 λειτούργησε και μάλιστα υποκατέστησε τις κρίσιμες τηλεφωνίες που σύντομα εξέλειψαν. Το αληθές είναι ότι ενώ το σύστημα λειτουργούσε ποτέ δεν δόθηκε η κατάλληλη εντολή! Αν όμως αυτά συμβαίνουν μια μόλις ώρα από την Αθήνα, σε ένα φαινόμενο αναμενόμενο από ημερών και προερχόμενου από τόσο μακριά, τότε τι θα μπορούσε να περιμένει κανείς σε μια αληθινά αιφνίδια και απομακρυσμένη καταστροφή;
Ακόμη και οι υπόλοιπες εμπλεκόμενες υπηρεσίες επειγόντων ειδοποιήθηκαν μόνον αφότου η μέγιστη ένταση του μετεωρολογικού φαινομένου είχε ήδη παρέλθει. Ωστόσο για τα κανάλια μετράει μόνο η επαναλαμβανόμενη πληροφορία «συνεχής η ενημέρωση του πρωθυπουργού». Ο ίδιος ο υφυπουργός φρόντισε να πετάξει προσωπικώς πάνω από τις πληγείσες περιοχές με ελικόπτερο και εν συνεχεία δήλωσε: «Σήμερα σώθηκαν πολλές ζωές!» και πιο κάτω: «Ο μηχανισμός δεν αιφνιδιάστηκε. Να ευχαριστήσω όλους ….».
Αλλά το ερώτημα είναι αν αιφνιδιάστηκε αυτός ο ίδιος, κι όχι ο κρατικός μηχανισμός εν γένει. Όταν είσαι παρών σε όλους τους θριάμβους δεν μπορεί στις νίλες να κρύβεσαι πίσω από ένα απρόσωπο μηχανισμό που τον συγχαίρεις ενώ τον ενοχοποιείς. Τέλος το πόσοι σώθηκαν, με το πόσοι εκ των θανάτων ήταν αποτρέψιμοι κακώς αντιπαραβάλλεται. Είναι σαν να βγαίνει ο διοικητής ενός νοσοκομείου που κατηγορείται για αδόκητους θανάτους στα χειρουργεία του και να καλεί το κοινό να μετρήσει πόσοι στα ίδια χειρουργεία βρήκαν κατά καιρούς την υγειά τους. Απλώς άσχετο!
Με το οργίλο ύφος, που τον κατέστησε γνωστό για την φιλότιμη προσπάθεια του στην πανδημία, ως contrast προς τον μειλίχιο Τσιόδρα, απάντησε σε έναν δημοσιογράφο που «θυμήθηκε» το 112: «Να πω κάτι για να το τελειώσουμε αυτό με το 112, επειδή κάνουν κριτική αυτοί που δεν τόλμησαν ποτέ να το εφαρμόσουν το 112, να είμαστε σεμνοί και σοβαροί σε ανθρώπους που έφυγαν από κοντά μας.» Σαν να τον είχε ρωτήσει κάποιος για την τηλεφωνική ενημέρωση για την ώρα, το παλιό 141. Έτσι, έκλεισε το θέμα σεμνά και σοβαρά.
Ούτε οι λαθροχειρίες στην καταμέτρηση ούτε η ποσοτικοποίηση των απωλειών, ούτε η μη ειδοποίησης των πολιτών, διαφεύγουν της προσοχής των Ελλήνων επειδή τάχα «διέφυγαν» εκείνης των καναλιών. Απλώς, δεν ξέρω ποιανού η απαξίωση θα επέλθει πρώτη γιατί η ζωή συνεχώς εκθέτει την απροκάλυπτη δημοσιογραφική συμπεριφορά με εντελώς διαφορετικά μέτρα και σταθμά.
Ο κ Χαρδαλιάς δεν θα έπρεπε να αναζητά δάφνες ακόμη κι εκεί που αυτές δεν ευδοκιμούν, με τίποτα. Αυτή εξάλλου είναι η πικρή μοίρα των επειγόντων. Πολύ περισσότερο που η οικοδόμηση σύγχρονης υπηρεσίας πολιτικής προστασίας δεν είναι η διοργάνωση ενός κέντρου έγκαιρης η μη έγκαιρης ειδοποίησης αλλά κάτι πολύ ευρύτερο. Έτσι κινδυνεύει να εξελιχθεί σε ένα Πόντιο Πιλάτο που δεν αναλαμβάνει καμία επικίνδυνη ευθύνη αλλά προσθέτει ένα ακόμη πολυδιαφημισμένο γραφειοκρατικό στρώμα που μάλλον δυσκολεύει παρά διευκολύνει. Χρειάζονται λοιπόν λιγότερη επικοινωνία, περισσότερη μεταρρυθμιστική δουλειά, λιγότερες ίντριγκες και προς Θεού λιγότερος επεκτατισμός.
Είναι χαρακτηριστική η θρυλούμενη απόσπαση του ΕΚΑΒ από την Αριστοτέλους και η υπαγωγή του στο ΠΡΟΠΟ, με πιθανό αντάλλαγμα για τους υπαλλήλους τα ΒΑΕ. Πρακτικώς,αυτό σημαίνει ένταξη του ΕΚΑΒ στην ιεραρχία και την διοίκηση της Πυροσβεστικής που ακόμη έχει αναταράξεις από την ενσωμάτωση της δασοπυρόσβεσης προ αρκετών ετών. Με ποια τεχνογνωσία, ιεραρχία, εκπαίδευση της ηγεσίας της άραγε θα ανταποκριθεί; Ποιός μαθητευόμενος μάγος κάνει τέτοιες σκέψεις μιλώντας χωρίς καμία διαβούλευση για τεράστιες θεσμικές αλλαγές; Η δε Πυροσβεστική με το Μάτι ανοικτό και τόσα ακόμη προβλήματα στην διαχείριση των δικών της επειγουσών επιχειρήσεων, το μόνο που της έλειπε είναι να μπλέξει και με τις σκωληκοειδίτιδες….
Tvxs.gr.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου