Και η βρόχα έπεφτε ράιτ θρού

Όταν ακούει κανείς τα νέα φορολογικά μέτρα τρομάζει, τρομάζει και μόνο στο άκουσμα, πριν την εφαρμογή τους. Γενικά όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας αλλά και σε εμάς τους ίδιους είναι τρομακτικά, κι όμως... Κι όμως η ζωή συνεχίζεται, η πολιτική κατάσταση πνέει ομαλά, όσοι έχουνε δουλειά συνεχίζουν να πηγαίνουν εκεί, όλα μοιάζουν κανονικά.

Ούτε από τα πάνω, ούτε από τα κάτω συμβαίνει κάτι συνταρακτικό, μια απάντηση στην επέλαση της καταστροφής. Πώς να εξηγείται αυτό; Από την πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η ήρεμη διαχείριση εντός πλαισίου "νομιμότητας" κρίνεται άραγε η πιο συμφέρουσα για την κοινωνία; Όσο για τον κόσμο, οι περισσότεροι άνθρωποι μάλλον, μάλλον έτσι ήταν, είναι και θα είναι πάντα, οι περισσότεροι άνθρωποι είναι δειλοί. Ο επονομαζόμενος μέσος άνθρωπος φοβάται τα μεγάλα ρίσκα, ακόμα και τα μικρά ρίσκα. Έχει μάθει όπως έχει μάθει, να εκπροσωπείται, και η ψήφος είναι η μέγιστη πολιτική πράξη που γνωρίζει.
Ο επονομαζόμενος μέσος άνθρωπος, ή ανθρωπάκος, όπως μάλλον του αξίζει, σαν το ζωάκι που βρήκε μια ασφαλή φωλίτσα και βολεύεται, δεν βλέπει πέρα από τη μύτη του, αλλά και δεν νοιάζεται για άλλους που του είναι ξένοι. Το πολύ πολύ να καίγεται για το στενό οικογενειακό του περιβάλλον. Μπορεί να κάνει και δυο και τρεις δουλειές, να κλέψει από τον διπλανό του, να σκαρφιστεί κόλπα διάφορα για να επιβιώσει αυτός και η οικογένειά του, να τα παρατήσει όλα και να αναζητήσει τη μοίρα του σε ξένους τόπους, όλα αυτά μπορεί να τα κάνει, αλλά αδυνατεί να λειτουργήσει ως μέρος μια κοινωνίας, ως συλλογικό ον. Αδυνατεί να αναλάβει την ευθύνη, ο ορίζοντάς του είναι το σπίτι του, όχι η πατρίδα, όχι ο κόσμος.

Αυτός ο ανθρωπάκος είναι που σπρώχνει τον ΣΥΡΙΖΑ προς τα δεξιά, για να του μοιάσει και να τον βολέψει, να μην τον ξεβολέψει. Αυτός ο ανθρωπάκος είναι που περιμένει να του έρθουν όλα στο πιάτο, που εμπιστεύεται την ύπαρξή του σε ηγέτες και γυάλινες, φανταχτερές περσόνες. Αυτός ο ανθρωπάκος είναι που ανατριχιάζει στο άκουσμα της λέξης "κομμουνισμός" "αριστερά" γιατί από μικρός έμαθε πως αυτό είναι κάτι κακό, πολύ κακό που δεν ταιριάζει με μια φοβική ζωή σύμφωνη με τους παπάδες και τις εξουσίες. Και όχι τάχα επειδή η αριστερά δεν είναι πραγματικά και τόσο αριστερή όσο θα έπρεπε, ή ίσως και καθόλου.

Κι έτσι σε αυτή την κοινωνία έχουμε το εξής παράδοξο: οι δεξιοί να μέμφονται τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ που δεν είναι αρκετά αριστερός! Και αυτή η καθόλα αντίθετη με τους νόμους της λογικής ρητορική φαίνεται να αντιστοιχεί όντως σε κάποιο ακροατήριο. Οι δεξιοί τάχα ανησυχούν για το Τέξας! 

Όλο αυτό που μοιάζει μόνο με παιχνίδι για καραγκιόζη, είναι η καθημερινή πραγματικότητά μας. Και η φονική βρόχα της πολιτικής μας κατάστασης πέφτει ράιτ θρου και όλα βαίνουν καλώς! 

Ανάρτηση από: http://kerasiakrinoi.blogspot.gr