Γιώργος Ανανδρανιστάκης στην ΑΥΓΗ
Τι ωραία εικόνα, θεούλη μου! Να την απαθανατίσω, να την κορνιζάρω και να τη βλέπω κάθε φορά που θα χαλάει η διάθεσή μου. Ο Βαγγέλης Διαμαντόπουλος να προεδρεύει από πάνω στην Επιτροπή Οικονομικών της Βουλής και η Ντόρα Μπακογιάννη να φωνάζει από κάτω «δώστε μου τον λόγο, κύριε πρόεδρε!». Ο ταπεινός Διαμαντόπουλος από πάνω, η Μεγάλη Ντόρα από κάτω, ο Διαμαντόπουλος «κύριος πρόεδρος», η Ντόρα, η εκπρόσωπος της Αγίας Οικογένειας των Προέδρων, να ζητάει άδεια από τον «κύριο πρόεδρο» για να μιλήσει.
Τα ύστερα του κόσμου. Και δεν ήταν μόνο η Ντόρα. Ήταν και ο ωραίος Λοβέρδος, ήταν και ο Άδωνης Άδωνις, ήταν και ο Βορίδης του Γεωργίου Παπαδόπουλου, μέχρι και ο λησμονημένος Κουτσούκος του λησμονημένου ΠΑΣΟΚ ούρλιαζε στον Διαμαντόπουλο. Δεν είναι ο Διαμαντόπουλος που τους πείραξε. Είναι που ανεβήκανε τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι, είναι που συνέβη το αδιανόητο: η Αριστερά, που την είχανε μια ζωή του κλώτσου και του μπάτσου -κυρίως του μπάτσου- έγινε κυβέρνηση. Oh mon die, που θα έλεγε και ο γαλλομαθής Βενιζέλος.
Δεν νιώθουν απλώς ηττημένοι, νιώθουν ντροπιασμένοι. Έχασαν από την κατώτερη τάξη, από το υπηρετικό προσωπικό, από αυτούς που δεν τους είχαν άξιους ούτε τα παπούτσια να τους γυαλίσουν. Βλέποντας τον Διαμαντόπουλο στο προεδρείο, η Ντόρα νιώθει όπως ένοιωσε ο κόμης του Ντάουντον όταν έμαθε ότι ο σοφέρ θα παντρευτεί την κόρη του. Ακόμη χειρότερα. Ο κόμης, άνθρωπος σχετικά προοδευτικός για την εποχή του, αποδέχθηκε τελικά τον σοφέρ, τον έκανε μέλος της οικογένειάς του. Η Ντόρα θα προτιμούσε να καταπιεί ένα μαγκάλι κάρβουνα, δεν γνωρίζω ωστόσο αν τα κάρβουνα θα δέχονταν να καταπωθούν από την Ντόρα. Έχουν κι αυτά τα όριά τους.
Το καθεστώς υποτίμησε την Αριστερά: αυτοί δεν πρόκειται να πάρουν ποτέ την εξουσία, το ζήτημα λύθηκε άπαξ διά παντός με τον Εμφύλιο. Υποτίμησαν την Αριστερά και το πλήρωσαν ακριβά. Έκαναν το ένα λάθος μετά το άλλο, δέχθηκαν να εφαρμόσουν το πιο σκληρό και απάνθρωπο Μνημόνιο στην Ευρώπη επειδή πίστευαν ότι παίζουν χωρίς αντίπαλο. Ακόμη και τον Μάιο του 2012, όταν ήταν προφανές ότι όλα γύρω καταρρέουν, οι δημοσκόποι τους έβγαιναν στον Πρετεντέρη και προέβλεπαν ότι την τελευταία στιγμή ο λαός θα κάνει το καθήκον του, ο δικομματισμός θα πάρει 60% και θα συνεχίσει να κυβερνά.
Τελικά ο δικομματισμός πήρε 30%, ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε δεύτερος με 17%, μετά ξανάγιναν εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε 27%, οι δημοσκόποι, όμως, επέμεναν ότι αυτό είναι το ταβάνι του, οπότε οι παρακατιανοί θα παραμείνουν εκτός εξουσίας διά παντός. Πάνω από 25% δεν πρόκειται να πάρουν, έλεγαν ο Βενιζέλος και ο Σταύρος, υπάρχει «υγειονομικό τείχος προστασίας γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ» έγραφε ο Πρετεντέρης, λες και μιλούσε για τη χολέρα και την πανούκλα.
Τελικά το τείχος έσπασε και τότε η περιφρόνηση έγινε μίσος, κακία, λύσσα και φόβος. Προπαντός φόβος.
Τι ωραία εικόνα, θεούλη μου! Να την απαθανατίσω, να την κορνιζάρω και να τη βλέπω κάθε φορά που θα χαλάει η διάθεσή μου. Ο Βαγγέλης Διαμαντόπουλος να προεδρεύει από πάνω στην Επιτροπή Οικονομικών της Βουλής και η Ντόρα Μπακογιάννη να φωνάζει από κάτω «δώστε μου τον λόγο, κύριε πρόεδρε!». Ο ταπεινός Διαμαντόπουλος από πάνω, η Μεγάλη Ντόρα από κάτω, ο Διαμαντόπουλος «κύριος πρόεδρος», η Ντόρα, η εκπρόσωπος της Αγίας Οικογένειας των Προέδρων, να ζητάει άδεια από τον «κύριο πρόεδρο» για να μιλήσει.
Τα ύστερα του κόσμου. Και δεν ήταν μόνο η Ντόρα. Ήταν και ο ωραίος Λοβέρδος, ήταν και ο Άδωνης Άδωνις, ήταν και ο Βορίδης του Γεωργίου Παπαδόπουλου, μέχρι και ο λησμονημένος Κουτσούκος του λησμονημένου ΠΑΣΟΚ ούρλιαζε στον Διαμαντόπουλο. Δεν είναι ο Διαμαντόπουλος που τους πείραξε. Είναι που ανεβήκανε τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι, είναι που συνέβη το αδιανόητο: η Αριστερά, που την είχανε μια ζωή του κλώτσου και του μπάτσου -κυρίως του μπάτσου- έγινε κυβέρνηση. Oh mon die, που θα έλεγε και ο γαλλομαθής Βενιζέλος.
Δεν νιώθουν απλώς ηττημένοι, νιώθουν ντροπιασμένοι. Έχασαν από την κατώτερη τάξη, από το υπηρετικό προσωπικό, από αυτούς που δεν τους είχαν άξιους ούτε τα παπούτσια να τους γυαλίσουν. Βλέποντας τον Διαμαντόπουλο στο προεδρείο, η Ντόρα νιώθει όπως ένοιωσε ο κόμης του Ντάουντον όταν έμαθε ότι ο σοφέρ θα παντρευτεί την κόρη του. Ακόμη χειρότερα. Ο κόμης, άνθρωπος σχετικά προοδευτικός για την εποχή του, αποδέχθηκε τελικά τον σοφέρ, τον έκανε μέλος της οικογένειάς του. Η Ντόρα θα προτιμούσε να καταπιεί ένα μαγκάλι κάρβουνα, δεν γνωρίζω ωστόσο αν τα κάρβουνα θα δέχονταν να καταπωθούν από την Ντόρα. Έχουν κι αυτά τα όριά τους.
Το καθεστώς υποτίμησε την Αριστερά: αυτοί δεν πρόκειται να πάρουν ποτέ την εξουσία, το ζήτημα λύθηκε άπαξ διά παντός με τον Εμφύλιο. Υποτίμησαν την Αριστερά και το πλήρωσαν ακριβά. Έκαναν το ένα λάθος μετά το άλλο, δέχθηκαν να εφαρμόσουν το πιο σκληρό και απάνθρωπο Μνημόνιο στην Ευρώπη επειδή πίστευαν ότι παίζουν χωρίς αντίπαλο. Ακόμη και τον Μάιο του 2012, όταν ήταν προφανές ότι όλα γύρω καταρρέουν, οι δημοσκόποι τους έβγαιναν στον Πρετεντέρη και προέβλεπαν ότι την τελευταία στιγμή ο λαός θα κάνει το καθήκον του, ο δικομματισμός θα πάρει 60% και θα συνεχίσει να κυβερνά.
Τελικά ο δικομματισμός πήρε 30%, ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε δεύτερος με 17%, μετά ξανάγιναν εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε 27%, οι δημοσκόποι, όμως, επέμεναν ότι αυτό είναι το ταβάνι του, οπότε οι παρακατιανοί θα παραμείνουν εκτός εξουσίας διά παντός. Πάνω από 25% δεν πρόκειται να πάρουν, έλεγαν ο Βενιζέλος και ο Σταύρος, υπάρχει «υγειονομικό τείχος προστασίας γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ» έγραφε ο Πρετεντέρης, λες και μιλούσε για τη χολέρα και την πανούκλα.
Τελικά το τείχος έσπασε και τότε η περιφρόνηση έγινε μίσος, κακία, λύσσα και φόβος. Προπαντός φόβος.
http://anemosantistasis.blogspot.gr/2015/04/blog-post_772.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου