Και δώστου πάλι τα παλιά και δοκιμασμένα κλισέ: ήρθε φοροκαταιγίδα, μειώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις, εξοντώνεται η μεσαία τάξη, πεθαίνει η επιχειρηματικότα, το ασφαλιστικό γίνεται χειρότερο και η... ξαπλώστρα στη Μύκονο έχει υψηλό συντελεστή ΦΠΑ.
Δημήτρης Τρίμης στην Εφημερίδα των Συντακτών
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά είχε καταστήσει σαφές ότι το ομολογουμένως συνεκτικό και αριστερό πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης (του Σεπτεμβρίου 2014) αποτελούσε πλαίσιο ρεαλιστικής και διαφορετικής βάσης συζήτησης -και όχι «κόκκινη γραμμή»- προς μια κοινωνικά δίκαιη και βιώσιμη συμφωνία με την τρόϊκα (εξωτερικού και εσωτερικού), σήμερα θα ήταν τα πράγματα καλύτερα για την κυβέρνηση Τσίπρα.
Τώρα, όπως όλοι καταλαβαίνουμε, έχει να διαχειριστεί τον ρεβανσισμό και την επικοινωνιακή καταιγίδα της άγριας δεξιάς αντιπολίτευσης της «κατσαρόλας», το διαρκές πετροβόλημα, εκ του ασφαλούς, του ΚΚΕ και των λοιπών εξ αριστερών δυνάμεων και συνιστωσών, αλλά κυρίως την ίδια του την -άγνωστο πόσο- απογοητευμένη κομματική και εκλογική βάση.
Το μόνο που μένει στην κυβέρνηση είναι να σχεδιάσει τις επόμενες κινήσεις της για την αναδιανομή εισοδημάτων και την ανακατανομή φορολογικών βαρών, μαζί με την άμεση αντιμετώπιση της διαφθοράς και τον πόλεμο κατά της γενικευμένης παροικονομίας και «μαύρης αγοράς» εργασίας προς ένα νέο εναλλακτικό αναπτυξιακό μοντέλο που θα δίνει δουλειές, αξιοπρέπεια και εθνικό πλούτο με σεβασμό στη φύση και στους ανθρώπους.
Αν τελικά επιτευχθεί συμφωνία και δεν έχουμε κι άλλες προκλητικές απαιτήσεις των Θεσμών, πρέπει όλοι να συμφωνήσουμε ότι τουλάχιστον πέρνουμε μια βαθιά ανάσα: εξασφαλίζεται η άμεση χρηματοδότηση του ελληνικού κράτους (για να πληρώνονται χωρίς άγχος και θηλιές στο λαιμό οι δόσεις του χρέους προς τους δανειστές, αλλά και οι συντάξεις και οι μισθοί), ομαλοποιείται η λειτουργία (με παροχή ρευστότητας) του τραπεζικού συστήματος, χωρίς την καθημερινή απειλή bank run και του ενδεχόμενου ελέγχου της κίνησης κεφαλαίων και παραμένει ζωντανή η ελπίδα φιλολαϊκών και δημοκρατικών νομοθετικών και άλλων πολιτικών πρωτοβουλιών -με πρώτη την επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.
Ηδη πριν ακόμα διαβάσει κανείς το οριστικό κείμενο και τα παραρτήματα της συμφωνίας, η δεξιά αντιπολίτευση ξεκίνησε την καζούρα και τα πολιτικάντικα ψεματάκια: Αλλα λέγατε, άλλα υπογράφετε και αυτά που υπογράφετε είναι (δήθεν) χειρότερα από τα δικά μας...
Και δώστου πάλι τα παλιά και δοκιμασμένα κλισέ: ήρθε φοροκαταιγίδα, μειώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις, εξοντώνεται η μεσαία τάξη, πεθαίνει η επιχειρηματικότα, το ασφαλιστικό γίνεται χειρότερο και η... ξαπλώστρα στη Μύκονο έχει υψηλό συντελεστή ΦΠΑ.
Απ' όσα όμως έως τώρα έχουν γίνει γνωστά, δεν φαίνεται να έρχεται και καμία καταστροφή για τα λαϊκά κοινωνικά στρώματα, αν π.χ. δίνει μόνο όποιος έχει δουλειά ή σύνταξη 6 ή 10 ευρώ το μήνα στα Ασφαλιστικά Ταμεία.
Λόγου χάρη, δεν είναι και τόσο ακριβές να παρουσιάζεται ως «φοροεπιδρομή» η αύξηση κατά 1% στην εισφορά του μισθωτού και του συνταξιούχου προς το (προ πολλού χρεοκοπημένο Κοινωνικό Ασφαλιστικό Σύστημα) και η σταδιακή κατάργηση των (υπερ)πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, ώστε να μην μειωθεί ουσιαστικά το μέσο ύψος των παρεχόμενων συντάξεων.
Κι αν όντως ο ΦΠΑ στα φάρμακα μείνει στο 6%, στη ΔΕΗ, στα βασικά και φρέσκα τρόφιμα και στην εστίαση, στο 13% και ταυτόχρονα δεν κόβεται το ρεύμα, δεν κατάσχεται η πρώτη κατοικία, διαγράφονται χρέη και στηρίζεται η δωρεάν υγεία, η παιδεία και το καθημερινό γεύμα των φτωχών οικογενειών, ποιόν ενδιαφέρει αν θα πάει στον συντελεστή 23% η κάθε μικρή ή μεγάλη καταναλωτική μας πολυτέλεια;
Πόσοι... πεθαίνουν ή έστω χάνουν τον ύπνο τους από την αύξηση του φόρου αλληλεγγύης κατά 0,6% μόνο σε όσους έχουν ατομικό ετήσιο συνολικό εισόδημα πάνω από 20.000 ευρώ και κατά 1,9% σε όσους έχουν ατομικό εισόδημα από 50.000 έως 100.000 ευρώ το χρόνο;
Ποιοί σοκάρονται με το «νέο Μνημόνιο» το οποίο αυξάνει το φόρο (από 26% σε 29% στα πάνω από 100.000 ευρώ κέρδη των επιχειρήσεων; Επαναλαμβάνω, στα κέρδη, όχι στον τζίρο, ούτε στα ατομικά εισοδήματα και τις περιουσίες των ιδιοκτητών των επιχειρήσεων;
Επομένως το πόσο δίκαιη, βιώσιμη,αναπτυξιακή και ελπιδοφόρα θα είναι η συμφωνία και πόσο και για ποιους θα είναι επώδυνα τα παλιά μέτρα που δεν καταργούνται (ακόμα), αλλά και τα νέα που προκύπτουν, μένει να το δούμε.
Προσωπικά προτείνω, αφού τα διαβάσουμε όλα προσεκτικά (αν υπάρξει τελικά συμφωνία) και πριν εξάγουμε τα βαρύγδουπα και τελεσίδικα συμπεράσματά μας να ζητήσουμε πρώτα την γνώμη των νέων, των ανέργων, των φτωχών εργαζόμενων, όλων των αγροτών και των παραγωγών, των μικροεπαγγελματιών και των συνταξιούχων.
Ο,τι μας πουν αυτοί οι άνθρωποι και οι οικογένειές τους, υποθέτω πως θα είναι και το σωστό.
Οι άλλοι που θέλανε εν μία νυκτί και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο (με το ακαταμάχητο στην ιστορική του ορθότητα αλλά και τόσο θεωρητικό και συνεπώς ανεδαφικό αίτημα, «φέρτε πίσω τα κλεμμένα) πιθανότατα θα απογοητευτούν.
Η απώλεια όμως του 25% του Εθνικού Εισοδήματος και του 27% των θέσεων εργασίας, η καταστροφή του παραγωγικού ιστού και του προνοιακού κράτους, η φυγή των κεφαλαίων στο εξωτερικό, το αβίωτο δημόσιο και ιδιωτικό χρέος και η χρεοκοπία των τραπεζών, δεν ήταν ποτέ ψέματα και υπερβολές των...σκοτεινών δυνάμεων.
Ο Αλέξης Τσίπρας μιλούσε για πρόγραμμα σωτηρίας του λαού, της νέας γενιάς και της χώρας και ποτέ δεν υποσχέθηκε την επιστροφή στο διεφθαρμένο πάρτι της νεοφιλελεύθερης φούσκας και της δήθεν ευημερίας με δανεικά και φτηνούς μετανάστες και εγχώριους σκλάβους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου