Βιβλίο αναφέρεται στις γυναίκες Ναζί οι οποίες ήταν εξίσου σκληρές με τους άνδρες (Pics)
Στέφανος Νικήτας
Η ξανθιά Γερμανίδα Erna Petri επέστρεφε στο σπίτι της έπειτα από βόλτα. Είχε πάει για ψώνια στην κοντινή πόλη, όταν είδε με την άκρη του ματιού της κάτι που της τράβηξε την προσοχή: έξι μικρά αγόρια, σχεδόν γυμνά, κουλουριασμένα και τρομοκρατημένα στην άκρη του δρόμου.
Ήταν 23 ετών και είχε παντρευτεί ανώτερο αξιωματούχο των SS. Αμέσως κατάλαβε ότι ήταν Εβραίοι που το είχαν σκάσει από τραίνο που τους μετέφερε στα στρατόπεδα εξόντωσης.
Το μητρικό της ένστικτο την οδήγησε στο να πάρει μαζί της στο σπίτι τα αγόρια, που έτρεμαν και λιμοκτονούσαν και να τους προσφέρει ένα πιάτο φαγητό.
Στη συνέχεια τα πήγε μαζί της στο δάσος, τα έβαλε σε μια σειρά και τα πυροβόλησε και τα έξι στον αυχένα!
Μπορούμε μιλήσουμε για ένα άτομο με σχιζοφρενία. Από τη μια πλευρά τρυφερή μητέρα που προσφέρει ένα πιάτο φαΐ και από την άλλη μια ψυχρή δολοφόνος.
Η πιο πάνω ιστορία είναι καταγεγραμμένη στο βιβλίο “Hitler’s Furies: German Women In The Nazi Killing Fields”.
Συγγραφέας ο ιστορικός του Ολοκαυτώματος Wendy Lower αποκαλύπτει στο βιβλίο την εμπλοκή δεκάδων χιλιάδων Γερμανίδων σε μαζικές, τερατώδεις δολοφονικές ενέργειες, από αυτές που το “ασθενές φύλο” δεν θεωρείται ικανό να διαπράξει.
Μέχρι σήμερα η κρατούσα άποψη ήταν ότι το Ολοκαύτωμα ήταν έγκλημα των ανδρών.
Αυτή η άποψη εδραιώθηκε μιας και η πλειονότητα όσων έφτασαν στη Νυρεμβέργη ήταν άνδρες.
Στο δικαστήριο κλήθηκαν να απολογηθούν μεταξύ άλλων- λίγες- κυρίες δεσμοφύλακες σε στρατόπεδα κράτησης, όπως η Irma Grese- επονομαζόμενη και “όμορφο τέρας” και η Ilse Koch, που περιγράφονταν κυρίως ως φρικιά και τέρατα και όχι ως πραγματικές γυναίκες.
Μέχρι σήμερα γνωρίζαμε ότι ο ρόλος των Γερμανίδων είχε περιοριστεί στο Kinder, Küche, Kirche (παιδιά, κουζίνα, εκκλησία) ωστόσο, όπως επιχειρηματολογεί η Lower, οι γυναίκες συμμετείχαν στην ηθικά χρεοκοπημένη συνωμοσία της Χιτλερικής Γερμανίας όπως και οι άνδρες.
Παράδειγμα αμέτρητες νοσοκόμες υπηρέτησαν το πρότυπο της Άριας Φυλής “σφαγιάζοντας” με τις ενέσεις και τις βελόνες τους τους ανάπηρους και τους ανθρώπους με νοητικά προβλήματα.
Ο συγγραφέας μας δίνει το παράδειγμα της Pauline Kneissler η οποία εργαζόταν στο Grafeneck Castle, νοσοκομείο «ευθανασίας» στη νότια Γερμανία, επιθεωρούσε τα ιδρύματα για ψυχολογικά ασθενείς και «διάλεγε» 70 ασθενείς την ημέρα.
Δεν ήταν λίγες οι μαίες που διέπραξαν εγκλήματα διαπιστώνοντας προβλήματα σε αγέννητα ή νεογέννητα παιδιά και συστήνοντας αμβλώσεις ή ευθανασία, μέχρι και στείρωση των μητέρων.
Τουλάχιστον μισό εκατομμύριο νεαρές γυναίκες έλαβαν μέρος στις αγριότητες που συνέβαιναν στην “Άγρια Ανατολή”, την Πολωνία, την Ουκρανία και άλλες περιοχές που είχε καταλάβει ο Χίτλερ.
Για παράδειγμα υπήρξαν πολλές γραμματείς που δακτυλογραφούσαν τις εντολές δολοφονιών και αρχειοθετούσαν λεπτομέρειες για τις σφαγές.
Χαρακτηριστική είναι η ιστορία της Liselotte Meier που εργαζόταν τόσο στενά με το “αφεντικό” της, αξιωματικό των Ες Ες, ου σχεδόν δεν ξεχώριζε ο ένας από τον άλλο. Πήγαινε με τους προϊσταμένους της σε “πάρτι πυροβολισμών” στο χιόνι, όπου κυνηγούσαν και σκότωναν Εβραίους για τη χαρά του “αθλήματος”.
Ένα άλλο παράδειγμα ήταν οι σύζυγοι των SS, όπως η Erna Petri. Είχε ακολουθήσει τον άνδρα της στην Πολωνία και ζούσε σε μια έπαυλη με “υπάνθρωπους” Σλάβους για σκλάβους.
Μία άλλη σύζυγος αξιωματικού των SS, η Lisel Willhaus, καθόταν στο μπαλκόνι της κι έκανε σκοποβολή στους Εβραίους κρατούμενους, με το τουφέκι της.
Τέταρτο παράδειγμα η Vera Wohlauf, ο σύζυγός της οποίας διέταξε το 1942 τη συγκέντρωση 11.000 Εβραίων από μια μικρή πόλη και την αποστολή τους στο Treblinka. Εκείνη, έγκυος μάλιστα, στεκόταν είτε δίπλα στον άνδρα της είτε στο κέντρο της πλατείας του χωριού κραδαίνοντας ένα μαστίγιο, την ώρα που οι Εβραίοι γύρω της είτε κατέρρεαν από τη ζέστη και τη δίψα είτε ξυλοκοπούνταν μέχρι θανάτου είτε πυροβολούνταν.
Στην Ουκρανία μαθαίνουμε για τη δράση της 22χρονης Johanna Altvater, που δούλευε για τον τοπικό κομισάριο Wilhelm Westerheide.
Η “ειδικότητά” της ήταν ο φόνος παιδιών. Τα προσέλκυε δίνοντάς τους γλυκά, περιγράφει ένας παρατηρητής.
Οι περισσότερες από αυτές τις γυναίκες δεν οδηγήθηκαν ποτέ στη δικαιοσύνη, με εξαίρεση την Erna Petri που πέρασε 30 χρόνια στη φυλακή.
Πηγή:DailyMail μέσω news247.gr
http://www.kar.org.gr/?p=29136
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου