Την περασμένη Παρασκευή ο Β. Σόιμπλε κάλεσε ανεπισήμως, αλλά με σκληρό και ωμό τρόπο, τη Γαλλία, να βάλει τάξη στις κρατικές δαπάνες και να ενισχύσει την ανταγωνιστικότητά της. Πριν καν κλείσει μια βδομάδα, ο Ολάντ έθεσε ως προτεραιότητες για τη χώρα του τις ανησυχίες του Σόιμπλε.
Με άλλα λόγια, έπραξε ακριβώς όπως έπραξε ο προκάτοχός του Σαρκοζί στα τέλη Ιουνίου του 2010, όταν επέλεξε την άνευ όρων υποταγή στην Μέρκελ. Σήμερα ο Ολάντ στέλνει το ίδιο μήυνυμα με τον πρτοκάτοχό του: Για να διαπραγματευθούμε με το Βερολίνο θα πρέπει να έχουμε γερμανικού τύπου επιδόσεις στη δημοσιονομική πειθαρχία αλλά και στην ανταγωνιστικότητα.
Η παραπάνω τοποθέτηση είναι ισοδύναμη προκαταβολικής υποταγής που καθιστά άχρηστη, και στην καλύτερη των περιπτώσεων, προσχηματική κάθε περαιτέρω διαπραγμάτευση. Πρόκειται σαν μια παρτίδα σκακιού, όπου δύο τρεις λανθασμένες κινήσεις στην αρχή προδιαγράφουν την ήττα: Οταν δέχεσαι τη γερμανική ατζέντα ως προϋπόθεση διαπραγματευτικής αξιοπιστίας απέναντι στο Βερολίνο, τι μένει να διαπραγματευθείς ;
Η Ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται σε ανησυχητικό βαθμό: Οταν τον Μάρτιο του 1936 ο Χίτλερ παραβίασε τη Συνθήκη των Βερσαλιών και διέταξε τη Βέρμαχτ να εισέλθει στην αποστρατιωτικοποιημένη Ρηνανία, η Γαλλία -εσωστρεφής και βυθισμένη σε μια μετωπική εκλογική αντιπαράθεση ανάμεσα στο Λαϊκό Μέτωπο και τη Δεξιά- φοβήθηκε να αντιδράσει. Οταν μετά τον πόλεμο ήλθαν στη δημοσιότητα τα απόρρητα γερμανικά αρχεία, κατέστη σαφές ότι αν υπήρχε η παραμικρή γαλλική αντίδραση, οι γερμανικές στρατιωτικές μονάδες είχαν εντολή άμεσης υποχώρησης.
Σήμερα η Γαλλία αρνείται να παίξει στο δικό της πεδίο που είναι οι πολιτικοστρατιωτικές ισορροπίες. Αρνείται τον ηγετικό ρόλο που της δίνει η γεωγραφία στον Νότο της Ευρωζώνης, και αρνείται ακόμη και τον ρόλο ενδιάμεσου ανάμεσα στον Βορρά και στον Νότο, έναν ρόλο που έχει ήδη κατοχυρώσει με αξιοθαύμαστη διπλωματική μαεστρία ο πρωθυπουργός, της, πολύ πιο αδύναμης και εκτεθειμένης στις αγορές, Ιταλίας, Μ. Μόντι.
Ο Φ. Ολάντ ξεχνά τι έπαθε ο προκάτοχός του : Πρόβαλε ως εκπρόσωπος της Μέρκελ, δεν απέφυγε την απώλεια του ΑΑΑ για τη χώρα του και στο τέλος έχασε τις εκλογές. Ο πιο μεγάλος ηττημένος και διαψευσμένος δεν είναι βέβαια ούτε ο Ολάντ ούτε ο Σαρκοζί, αλλά ο Μιτεράν, που πίστεψε ότι το κοινό νόμισμα είναι ικανή εγγύηση για την αποφυγή εγκαθίδρυσης γερμανικής Ευρώπης: Σήμερα το ευρώ -και πιο συγκεκριμένα η διαχείριση της κρίσης στην Ευρωζώνη- έχει γίνει εργαλείο επιβολής μιας απροκάλυπτης και ωμής γερμανικής κυριαρχίας.
Ο Ολάντ διακινδυνεύει όχι μόνον τη θέση της χώρας του στους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς αλλά την κοινωνική και πολιτική σταθερότητα της χώρας του. Εξελέγη με σύνθημα την ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή και σήμερα υιοθετεί μέτρα που οδηγούν στην ύφεση και στη συνθλιβή της μεσαίας τάξης, μέτρα που θα πριμοδοτήσουν την Λαϊκιστική Ακροδεξιά, το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν. Χωρίς τον Κάμερον που οδηγεί τη Βρετανία εκτός Ευρώπης και χωρίς τον Ολάντ που υποτάσσεται αμαχητί, η Μέρκελ δεν θα μπορούσε να προβάλει την ωμή ισχύ της χώρας της.
Αν κάποιος τελικά έχει σώσει την τιμή των εταίρων του Βερολίνου δεν είναι άλλος από τον Μόντι, που έχει το πολιτικό ανάστημα που δεν είχαν οι Σαρκοζί και Ολάντ, αλλά του λείπει το ειδικό βάρος μιας χώρας του μεγέθους της Γαλλίας. Σήμερα η Γαλλία αρνείται να παίξει στο δικό της πεδίο, που είναι οι πολιτικοστρατιωτικές ισορροπίες. Αρνείται τον ηγετικό ρόλο που της δίνει η γεωγραφία στον Νότο της Ευρωζώνης, και αρνείται ακόμη και τον ρόλο ενδιάμεσου ανάμεσα στον Βορρά και στον Νότο, έναν ρόλο που έχει ήδη κατοχυρώσει με αξιοθαύμαστη διπλωματική μαεστρία ο πρωθυπουργός, της, πολύ πιο αδύναμης και εκτεθειμένης στις αγορές, Ιταλίας, Μ. Μόντι.
http://logoplokies.blogspot.gr