Των φρονίμων τα παιδιά, επειδή πεινάνε μαστορεύουν.

Πριν προχωρήσω στο να κάνω τις σχετικές παρατηρήσεις, δείτε τα 2 βιντεάκια που μου γνωστοποίησε ο Θερσίτης.

Και τώρα οι παρατηρήσεις

1) Τα δύο αυτά βίντεο αναπαράγουν επαγγελματικά στερεότυπα για άντρες και γυναίκες. Το αγόρι θα γίνει ο Μπόμπ ο μάστορας και η κοπέλα θα γίνει η σχεδιάστρια μόδας.



2) Τα βίντεο αυτά έρχονται να χρυσώσουν το χάπι, αφού τα παιδιά πλέον δεν θα μπορούν εύκολα να σπουδάζουν σε πανεπιστήμια, το παρουσιάζουν σαν να είναι επιλογή των παιδιών που δεν το κάνουν και όχι καταναγκασμός. “Γιατί να γίνω γιατρός;”, “γιατί να γίνω δικηγόρος;”. Ε όχι παιδί μου, δεν θα γίνεις γιατρός εσύ ούτε δικηγόρος, άσε να γίνουν τα παιδιά των ευκατάστατων οικογενειών τα οποία μπορούν να αντέξουν το δυσβάσταχτο κόστος των σπουδών σε εποχή κρίσης. Εσείς τα παιδιά της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων να αρκεστείτε σε μια τεχνική σχολή της κακιάς ώρας(που και αυτή συχνά είναι ιδιωτική και χρειάζεται να την πληρώνεις, απλά σου έρχεται πιο φτηνά από το να στείλεις το παιδί σου σε άλλη πόλη να σπουδάσει), στην μαθητεία και στην “δια βίου μάθηση”. Ας πούμε λοιπόν τα πράγματα με το όνομα τους, το αν θα γίνεις γιατρός ή δικηγόρος, δεν έχει να κάνει τόσο με το αν σου αρέσει ή με το αν έχεις κλίση, αλλά με το αν αντέχει η οικογένεια σου το δυσβάσταχτο οικονομικό κόστος που απαιτείται.

3) Και επειδή αναπαράγεται και αυτή η περιβόητη δια βίου μάθηση να πούμε δυο λόγια και για αυτή. Στις μέρες μας δια βίου μάθηση σημαίνει σεμινάρια εξειδίκευσης σε διάφορους τομείς, τα οποία βαραίνουν εκείνον που τα κάνει αν θέλει να φτιάξει ένα ελκυστικό βιογραφικό και να υπάρχουν κάποιες πιθανότητες να βρει εργασία. Σεμινάρια και εξετάσεις τύπου Lower, Acdl, αλλά και σεμιναριακά προγράμματα πανεπιστημίων που για να τα παρακολουθήσεις και να πάρεις κάποιο χαρτί χρειάζεται να πληρώσεις. Η επανειδίκευση αυτή και η παιρετέρω εξειδίκευση, που θα βαραίνει τον ίδιο τον ειδικευόμενο, θα είναι απαραίτητη σε μια αγορά εργασίας που τα υποκείμενα περνούν μεγάλα διαστήματα στην ανεργία, και άρα θα πρέπει να συνεχώς να επενδύουν στον εαυτό τους, να εμπλουτίζουν το βιογραφικό τους. Την επένδυση αυτή δεν θα την καρπώνονται οι ίδιοι αλλά οι εργοδότες τους, οι οποίοι θα έχουν να επιλέξουν ανάμεσα σε διαφόρων επιπέδων μορφωμένο και ειδικευμένο εργατικό δυναμικό, το οποίο θα είναι διατεθημένο να εργαστεί για πενταροδεκάρες και χωρίς να του δίδεται καμία εξασφάλιση.

4) Άμα πάρεις μια παλιά ραπτομηχανή και ένα κολλητήρι μπορείς να λύσεις το οικονομικό πρόβλημα της οικογένειας σου. Θα ράβεις τα ρούχα τους και δεν θα χρειάζεται να ξοδεύουν για να αγοράζουν καινούρια, θα προγραμματίζεις τον εγκέφαλο του αυτοκινήτου, θα φτιάχνεις ολοκληρωμένα κυκλώματα και θα κάνεις μόνος σου την αναβάθμιση του υπολογιστή σου. Στο κάτω κάτω με τέτοια ανεργία όλη μέρα στο σπίτι θα κάθεσαι(αν δεν στο έχει πάρει καμία τράπεζα), κάνε και τίποτα χρήσιμο(τα λέει και ο Τζήμερος)!

5) Τα εξιδανικευμένα παιδιά στα δυο βίντεο είναι τόσο γαμάτα, που δεν χρειάζονται καν την εκπαίδευση. Ο ένας είναι ήδη καταξιωμένος μάστορας και η κοπέλα έχει γεμίσει 7 ντουλάπες ρούχα. Είναι αυτοδημιούργητοι, ξεκίνησαν από το να φτιάχνουν λέγκο και φορέματα σε κούκλες και έγιναν με τον καιρό ξεφτέρια. Σαν και εκείνον που αγόρασε ένα μήλο, και το πούλησε και αγόρασε δυο μήλα, και τα πούλησε και αγόρασε τέσσερα μήλα, κλπ. Γιατί η πενία τέχνας κατεργάζεται(είναι αυτό που λέγανε παλιά υποτιμητικά οι καθηγητές μας στο σχολείο σε όλους εμάς τους κουμπούρες μαθητές “τι τα θες τα γράμματα, μάθε παιδί μου μια τέχνη”).

6) Η δουλειά τους δίνει τόση ικανοποίηση, που θα μπορούσαν να την κάνουν όλη μέρα, και χωρίς χρήματα. Όταν λοιπόν το αφεντικό θα τους δίνει αύριο μεθαύριο 400 ευρώ για να δουλεύουν από ήλιο σε ήλιο, εκείνα θα του φιλάνε και το χέρι, αφού θα τους δίνει την ευκαιρία να κάνουν αυτό που τους αρέσει. Κανονικά θα έπρεπε να τον πληρώνουν κιόλας.

Εννοείται φυσικά πως και τις κλίσεις τους πρέπει να εκμεταλλεύονται αν είναι δυνατόν τα παιδιά, και ούτε όλα μπορούν να γίνουν γιατροί και δικηγόροι. Όμως ποιό είναι το κριτήριο για το τι θα γίνουν τελικά, τι είναι αυτό που καθορίζει τον δρόμο που θα πάρουν; Η κλίση που πιθανόν να έχουν, ή οι αντικειμενικές συνθήκες; Και όταν λέμε αντικειμενικές συνθήκες εννοούμε ότι σε μια Ελλάδα που κοντεύουν οι μισές οικογένειες να ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας μάλλον δεν θα καταφέρουν να υποστηρίξουν τις σπουδές των παιδιών τους οι πιο φτωχοί. Δεν θα καταφέρουν να πληρώσουν τα φροντιστήρια, δεν θα καταφέρουν να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα για να στείλουν το παιδί τους να σπουδάσει σε μια άλλη πόλη, δεν θα μπορεί και το παιδί τους με τόσο υψηλή ανεργία να βρει δουλεία ακόμα και αν θέλει, προκειμένου να υποστηρίξει από μόνο του τις σπουδές του. Έτσι το παιδί που θα προέρχεται από φτωχή οικογένεια, και κατά πάσα πιθανότητα ούτε καλοντυμένο και καλοθρεμένο θα είναι, όπως είναι τα παιδιά στο βίντεο, ούτε σε τόσο όμορφο παιδικό δωμάτιο θα ζει και ούτε θα έχει πρόσβαση σε ακριβό εξοπλισμό. Το κριτήριο για το τι θα σπουδάσει ή σε τι θα ειδικευτεί κανείς λοιπόν, δεν έχει να κάνει ούτε με την κλήση του ούτε με το τι του αρέσει(άλλωστε σε νεαρή ηλικία τα περισσότερα παιδιά δεν ξέρουν τι θέλουν), έχει να κάνει με την οικονομική του κατάσταση και την ταξική του θέση.

Και για να μην παρεξηγηθώ…

Προσωπικά, δεν θεωρώ τα τεχνικά η τα εμπειρικά επαγγέλματα κατώτερα από αυτά του δικηγόρου ή του γιατρού, όμως άσχετα με το τι τα θεωρώ εγώ, η ίδια η κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε έχει κατεστημένες αντιλήψεις απέναντι στο τι δουλειά κάνει ο καθένας. Άλλο κοινωνικό στάτους απολαμβάνει ο ντελιβεράς, άλλο ο δικηγόρος, άλλες ευκαιρίες έχει στην αγορά εργασίας ο απόφοιτος ανώτατης εκπαίδευση και άλλες εκείνος που έχει τελειώσει μια τεχνική σχολή.

Συνοψίζοντας…

Η φιλοσοφία γύρω από τα δυο αυτά βίντεο, η αστική δηλαδή αντίληψη για την εκπαίδευση στην περίοδο της κρίσης, αντανακλά την ανάγκη του κεφαλαίου, για φτηνό, ευέλικτο, τσακισμένο, υποταγμένο στην ταξική του θέση, συμβιβασμένο με την δομική ανεργία και με ελάχιστες γενικά απαιτήσεις, εργατικό δυναμικό. Ένα δυναμικό έτοιμο να προσφέρει σε τιμή ευκαιρίας τον ιδρώτα και το αίμα του, για να γίνει λίπασμα στην υπηρεσία της ανάπτυξης, ανάπτυξη δηλαδή καπιταλιστικού τύπου, που σημαίνει εξαθλίωση εξουθένωση και απανθρωπιά, κατά των πολλών αδυνάτων και υπέρ των λίγων δυνα(σ)τών.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

http://poexania.wordpress.com