50 χρόνια μετά τους δύο «Αττίλες». Γιατί μας επιβλήθηκε η Χούντα; Και γιατί την απέσυραν;

 

του Γιάννη Ραχιώτη*

Για να απαντήσουμε θα πρέπει πρώτα να απαντήσουμε δύο επιμέρους ερωτήματα:

Ερώτημα 1ο: Ποιος μπορούσε να επιβάλλει χούντα στην Ελλάδα το 1967;

Η Χούντα προφανώς δεν έγινε επειδή μια μέρα «ολίγοι άφρονες αξιωματικοί» συνεδρίασαν και αποφάσισαν να μας κυβερνήσουν αυτοί, αντί των κυβερνήσεων που μας επέβαλαν οι Αμερικανοί από το 1947. Ούτε γιατί κινήθηκαν γρηγορότερα από τους προϊσταμένους τους στρατηγούς. Τα πράγματα συνήθως δε γίνονται έτσι. Τα στρατιωτικά πραξικοπήματα γίνονται κατά κανόνα για να επιλυθούν ζητήματα που δε μπορούσαν να λυθούν διαφορετικά, πχ για την ανατροπή μιας μη ελεγχόμενης κυβέρνησης που δεν μπορεί να «πέσει» με ηπιότερο τρόπο ή για την υλοποίηση στόχων που καμία κυβέρνηση με στοιχειώδες λαϊκό έρεισμα δεν θα δεχόταν να υλοποιήσει. Σίγουρα δε μπορούσε να γίνει πραξικόπημα … τυχαία, σε μια χώρα της πρώτης, τότε, γραμμής της Δύσης που βρισκόταν υπό άμεσο αμερικανικό έλεγχο σε όλα τα επίπεδα. Ούτε έγινε για να επιβληθεί μια μερίδα της αστικής τάξης πάνω σε κάποια άλλη όπως, καθόλου αφελώς, ισχυρίζεται η ηγεσία του σύγχρονου ΚΚΕ βάζοντας και αυτή το λιθαράκι της στον αναδρομικό εξαγνισμό της αμερικανικής πολιτικής στη χώρα μας. Κανείς δεν αντιλήφθηκε κάποια ομάδα αστών να κυριαρχεί πάνω σε κάποια άλλη μέσω της Χούντας, ή έστω να αποκτάει ειδικά προνόμια. Κανένα μέλος της αστικής τάξης δεν έπαθε τίποτα καμία διάκριση δεν επιβλήθηκε σε κάποιο μέρος του κεφαλαίου. Οι μόνοι που είχαν ειδική στήριξη ήταν οι αμερικανοί και ελληνοαμερικανοί «επενδυτές». Αυτό όμως παραπέμπει σε έλεγχο της Χούντας από τις ΗΠΑ και όχι σε κάποια νίκη των ελληνοαμερικανών σε κάποιο «ενδοαστικό» ανταγωνισμό.

Πώς προέκυψε και πού οδηγείται η κρίση Μητσοτάκη – Μαρινάκη;

Η μήνυση της Μαρέβας, η γέφυρα Βορίδη και η αλλαγή εν πτήσει με «πρόσωπο από την παράταξη»

« …Ο κ. Μητσοτάκης διακρίνεται από μια αριστοκρατικού τύπου αντίληψη για την πολιτική. Πιστεύει ότι αυτός και οι συνεργάτες του κατέχουν την απόλυτη αλήθεια, ότι ο ίδιος υπερίπταται των πάντων, ότι είναι ο καλύτερος και μόνος εγγυητής των εθνικών και λαϊκών συμφερόντων και απαιτεί από όλους να τον υπηρετούν αδιαμαρτύρητα, να προσφέρουν ην και ύδωρ, χωρίς ενστάσεις και αμφισβητήσεις, ωσάν να πρόκειται για αδιαμφισβήτητο, σχεδόν ελέω Θεού, μονάρχη. Εμφανώς πια έχει αλλεργία στην κριτική, δεν αναγνωρίζει στα μέσα ενημέρωσης το δικαίωμα να ελέγχουν την εξουσία, να ερευνούν και να αποκαλύπτουν τα κακώς κείμενα, δεν φαντάζεται καν ότι εκεί έξω μπορεί να υπάρχουν μη εξαγοράσιμοι δημοσιογράφοι, που δεν διεκδικούν τίποτε άλλο πέρα από την ελευθερία τους να εργάζονται απερίσπαστοι»

Αντώνης Καρακούσης, -«Το Βήμα της Κυριακής».

Στις Δημοκρατίες δεν αρέσει να εμπλέκονται στις λειτουργίες τους δυο κατηγορίες εξωτερικών παραγόντων: οι ένστολοι και τα φουσκωμένα πορτοφόλια. Συνιστά πολιτική ανωμαλία να απειλούνται εκλεγμένες κυβερνήσεις από γαλονάδες ή ισχυρούς του χρήματος.

Στην Ελλάδα το πρώτο ήταν στη μόδα αμέσως μετά τον εμφύλιο και κατέληξε στην τραγωδία της δικτατορίας. Το δεύτερο είναι σπορ της μεταπολιτευτικής περιόδου και οδήγησε σε ανατροπή εκλεγμένου Πρωθυπουργού το 1993. Παρότι εξελήφθη ως Νέμεση: το ίδιο είχε κάνει ο ανατραπείς με άλλον, πιο εκλεγμένο, Πρωθυπουργό το 1965 – και επιπλέον το κόμμα που έχασε την κυβέρνηση επιβράβευσε τον ανατροπέα!

Η γένεση και οι όροι διαμόρφωσης της εργατικής τάξης (14ος-15ος αιώνας)

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ΚΟΜΕΠ: 2000 Τεύχος 2

Η ΓΕΝΕΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΟΡΟΙ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ (14ος – 15ος ΑΙΩΝΑΣ)

της Δώρας Μόσχου

Υπάρχει η συνήθεια – τόσο στο επίπεδο της ιστορίας που διδάσκεται στη Μέση κυρίως Εκπαίδευση (και που, εν μέρει, συντελεί στη διαμόρφωση απόψεων για το ιστορικό γίγνεσθαι στο μη «ειδικό» κοινό), όσο και στο επίπεδο μιας ευρύτερης, πιο «λαϊκής», θα τολμούσαμε να πούμε, αντίληψης για την ιστορία – να θεωρείται η εποχή της Αναγέννησης (14ος – 15ος αιώνας) σαν μια από τις ευτυχέστερες στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η αναδημιουργία ή η τόνωση των δραστηριοτήτων των πόλεων, η αναζωογόνηση της οικονομίας με την άνθιση του εμπορίου και της βιοτεχνίας, η συνακόλουθη άνθιση των γραμμάτων και των τεχνών, ένας πολύχρωμος νέος κόσμος που γεννιέται μέσα από το ζόφο του Μεσαίωνα και που επανα-ανακαλύπτει τις χαρές της ζωής, όλα αυτά είναι στοιχεία που συναρτώνται στο νου οποιουδήποτε μελετητή της ιστορίας με τον όρο Αναγέννηση. Και, βέβαια, κανείς δε μπορεί να ισχυριστεί ότι τα στοιχεία αυτά δεν περιγράφουν μια πραγματικότητα της εποχής. Για να είμαστε όμως ακριβέστεροι: μια από τις πραγματικότητες και όχι την πραγματικότητα. Και τούτο γιατί όλα αυτά τα αναγεννητικά στοιχεία συνδέονται με την έντονη παρουσία στο ιστορικό προσκήνιο της διαμορφούμενης και ανερχόμενης την εποχή εκείνη αστικής τάξης. Δεν είναι όμως σε θέση να περιγράψουν τους όρους γέννησης, διαμόρφωσης και εξέλιξης (και, πολύ λιγότερο, τις συνθήκες ζωής) της ιστορικά αντίπαλης τάξης των αστών, της εργατικής τάξης, που γεννιέται μαζί τους.

Δεν είναι εξίσου φωτεινή η εικόνα των φύτρων της εργατικής τάξης εκείνη την εποχή. Αφού αναφερθήκαμε στην Αναγέννηση, ας μας επιτραπεί η χρήση ενός παραδείγματος από το χώρο των εικαστικών τεχνών. Η ζωή των αστών μπορεί θαυμάσια να αποδοθεί με τα χρώματα του Ραφαήλ. Η ζωή όμως των λαϊκών στρωμάτων, των μη κατεχόντων μέσα παραγωγής, αποδίδεται πολύ καλύτερα με τα ζοφερά χρώματα του μεταγενέστερου οπωσδήποτε Τιτσιάνο.

Anton Pannekoek: Η ισχύς των τάξεων

Η ισχύς των τάξεων (1936)

[Πηγή: International Council Correspondence, Vol. II (1935-1936), No 6 (May 1936), p. 1-7, με ψευδώνυμο John Harper. Πηγή: Association Anton Pannekoek Archives]

Μετάφραση από τα αγγλικά: Γ. Παπαπαναγιώτου

Η ισχύς της αστικής τάξης είναι τεράστια. Ποτέ στην ιστορία δεν υπήρξε άρχουσα τάξη με τόση ισχύ.

Πρώτα απ’ όλα, η ισχύς τους είναι η δύναμη του χρήματος. Όλα τα πλούτη του κόσμου είναι δικά τους, και το σύγχρονο κεφάλαιο, που έχει παραχθεί από τον ακατάπαυστο μόχθο εκατομμυρίων εργαζομένων, ξεπερνάει όλα τα πλούτη του παλιού κόσμου. Η υπεραξία συσσωρεύεται κατά ένα μέρος σε ακόμη μεγαλύτερο και σε νέο κεφάλαιο· κατά ένα άλλο μέρος δαπανάται από τους καπιταλιστές. Πληρώνουν υπηρέτες ως υπηρετικό προσωπικό τους· πληρώνουν, όμως, και ανθρώπους για να προστατεύουν την εξουσία τους και την κυριαρχική τους θέση στην κοινωνία. Όλα μπορούν να αγοραστούν με το χρήμα στον καπιταλισμό· οι μυώνες και τα μυαλά, όπως και η αγάπη και η τιμή, όλα έχουν γίνει εμπορεύσιμα αγαθά. Ο Τζον Ντ. Ροκφέλλερ ο πατέρας έλεγε: «Δεν υπάρχει κανείς που να μην μπορεί να αγοραστεί, αρκεί να ξέρεις ποια είναι η τιμή του». Αυτή η δήλωση μπορεί να μην είναι απόλυτα σωστή, δείχνει, όμως, τον τρόπο με τον οποίο οι καπιταλιστές βλέπουν τον κόσμο.

Οι καπιταλιστές μισθώνουν νεαρούς προλετάριους ως προσωπικό ασφαλείας. Με τον ίδιο τρόπου που πληρώνουν ιδιωτικούς αστυνομικούς ενάντια σε απεργούς, σε καιρούς μεγαλύτερου κινδύνου οργανώνουν ολόκληρους στρατούς από εθελοντές, εξοπλισμένους με τα καλύτερα σύγχρονα όπλα, καλοταϊσμένους και καλοπληρωμένους, για να υπερασπιστούν το ιερό και απαραβίαστο καπιταλιστικό τους καθεστώς.

Εξοπλιστικές διαβεβαιώσεις και βαθύτερη εμπλοκή στον πόλεμο της Ουκρανίας

ΑΠΟ ΣΙΜΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ 

Νέες παρτίδες οπλισμού προς Ουκρανία ετοιμάζει η κυβέρνηση, θέμα που αναμένεται να συζητηθεί σήμερα σε συνεδρίαση στη Βουλή της Ειδικής Διαρκούς Επιτροπής Εξοπλιστικών Προγραμμάτων και Συμβάσεων.

Σύμφωνα με πληροφορίες, στη συνεδρίαση θα συζητηθούν τα θέματα της απόκτησης, από την Αεροπορία Στρατού, των 35 νέων ελικοπτέρων UH-60M «Blackhawk» και της αγοράς από την Τσεχία χιλιάδων οβίδων πυροβολικού των 155 mm, τα οποία στη συνέχεια θα δώσει στην Ουκρανία.

Ενδεικτικό και της τεράστιας ποσότητας πυρομαχικών που στέλνεται είναι το ότι αυτά αναμένεται να πωληθούν έναντι 280 εκατομμυρίων ευρώ, με την κυβέρνηση να στέλνει όλο και μεγαλύτερες ποσότητες και πιο αναβαθμισμένα και επικίνδυνα οπλικά συστήματα στην πρώτη γραμμή του ιμπεριαλιστικού πολέμου, ρίχνοντας λάδι στη φωτιά, βάζοντας ακόμα παραμέσα τον λαό στο στόχαστρο των αντίπαλων ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Θυμίζουμε ότι σε διμερές επίπεδο η κυβέρνηση έχει ήδη παραχωρήσει στο Κίεβο δεκάδες χιλιάδες βλήματα και άλλο πολεμικό υλικό, ενώ ενημέρωσε την ΕΕ ότι το 2024 μπορεί να πουλήσει με διακρατικές συμφωνίες στην Τσεχία (που με τη σειρά της τα προωθεί στην Ουκρανία): 2.000 ρουκέτες αέρος — εδάφους των 5 ιντσών, 180 ρουκέτες αέρος — εδάφους 2,75 ιντσών, 90.000 βλήματα των 90 χιλιοστών (για αντιαρματική και αντιαεροπορική άμυνα), 4 εκατ. σφαίρες για τυφέκια και πολυβόλα διαστάσεων 7,62 x 54 χιλιοστών και, τέλος, 70 πυροβόλα Μ‑114Α1 που βάλλουν με βλήματα των 155 χιλιοστών.

Ρώσοι-Ετοιμάζονται για αντεπίθεση αρχές Ιουνίου με 650.000-Στόχος Ουκρανική συντριβή

Από iskra

Μεγάλη ρωσική μηχανοκίνητη επίθεση των Ρώσων δυτικά της Avdiivka… οι ρώσοι τεστάρουν την Ουκρανική άμυνα – Εάν τα Ουκρανικά F-16 σταθμεύουν σε Πολωνία και Ρουμανία… οι ρώσοι θα τα χτυπήσουν

Οι Ρώσοι κατανοούν γρήγορα τις εξελίξεις στο πεδίο της μάχης, επιδεικνύοντας εντυπωσιακή προσαρμοστικότητα.

Πλέον, η στρατηγική τους είναι η εξής: διάλυση των ενεργειακών υποδομών και των εργοστασίων παραγωγής όπλων της Ουκρανίας, με στόχο τις προσεχείς εβδομάδες να διαλύσουν την αεράμυνας της…

Η νέα στρατηγική αποδίδει – η Ουκρανία σε ορισμένες περιοχές έχει υποστεί ανεπανόρθωτη ζημία…

Οι Ρώσοι επιχείρησαν μεγάλη επίθεση δυτικά της Avdiivka, χωρίς σημαντικά αποτελέσματα, προφανώς για να τεστάρουν την άμυνα των Ουκρανών, ενώ στην Kherson αυξάνουν την πίεση… καθώς στόχος είναι Mykolaiv και Οδησσός.

Τέλη Μαΐου ή αρχές Ιουνίου 2024 αναμένεται να εξαπολύσουν μαζική συνδυασμένη αντεπίθεση ώστε να διασπάσουν την ουκρανική άμυνα και να καταγάγουν στρατηγικές νίκες…

Ήδη ετοιμάζουν 650.000 στρατιώτες.

Ελληνικός εμφύλιος 1946-49: Χρειαζόμαστε μια διαφορετική οπτική

 

του Βασίλη Γάτσιου

Σαν σήμερα, πριν 78 χρόνια, στις 31 Μαρτίου 1946, μια ομάδα 33 ανταρτών με επικεφαλής τον Μπαρούτα, παλιό αντάρτη του ΕΛΑΣ, επιτίθεται στο σταθμό χωροφυλακής του Λιτόχωρου. Το γεγονός έμεινε στην ιστορία, συμβολικά, ως η αρχή του εμφυλίου πολέμου. Το άρθρο επιχειρεί να συμβάλει στη συζήτηση που αναπτύσσεται για τον εμφύλιο με μαρξιστικά κριτήρια και από τη σκοπιά του μέλλοντος του ταξικού αγώνα.Η διεθνής κατάσταση

Η διεθνής κατάσταση το 1946-49, όπου εξελίχθηκε ο εμφύλιος, είχε περάσει σε μια ποιοτικά διαφορετική κατάσταση σε σχέση με την περίοδο 1939-45.

Το εργατικό κίνημα βρισκόταν σε άνοδο. Αυξανόταν το παγκόσμιο κύρος και η αίγλη της Σοβιετικής Ένωσης λόγω του πρωταρχικού και αποφασιστικού ρόλου που διαδραμάτισε στην ήττα του φασισμού. Στην Ανατολική Ευρώπη εγκαθιδρύονταν τα λαϊκοδημοκρατικά καθεστώτα κάτω από την παρουσία του σοβιετικού στρατού.

Στη Δυτική Ευρώπη αποκαταστάθηκαν τα αστικά δημοκρατικά κοινοβουλευτικά καθεστώτα κάτω από την κηδεμονία των ΗΠΑ, οι οποίες ξεκινούσαν γενικευμένη εξόρμηση για την παγκόσμια κυριαρχία, αφού είχαν πάρει τα σκήπτρα από τη Μεγάλη Βρετανία που βρισκόταν σε υποχώρηση.

Στις χώρες της Εγγύς και Μέσης Ανατολής και της Αφρικής δυνάμωναν τα εθνικοαπελευθερωτικά και αντιιμπεριαλιστικά κινήματα. Στην Άπω Ανατολή δέσποζε ο εν εξελίξει εμφύλιος στην Κίνα, ο οποίος τέλειωσε με νίκη της λαϊκής επανάστασης το 1949. Ενώ στη Λατινική Αμερική «ζεσταίνονταν οι μηχανές» για την Κουβανέζικη επανάσταση και τα αντάρτικα κινήματα των δεκαετιών του 1960 και 1970.

H οικονομία “πετάει”, αλλά εργοστάσια κλείνουν. Ποιος φταίει;

Το τελευταίο διάστημα και με αφορμή το κλείσιμο του εργοστασίου υαλουργίας «Γιούλα» στο Αιγάλεω, υπάρχουν ορισμένα δημοσιεύματα που αναπαράγουν έναν προβληματισμό σχετικά με μια εντοπισμένη, και από αυτούς, φαινομενική αντίφαση. Πώς γίνεται μια σειρά από οικονομικοί δείκτες να δείχνουν ότι η Ελλάδα είναι σε φάση καπιταλιστικής ανάπτυξης και την ίδια στιγμή μεγάλα εργοστάσια να κλείνουν;

Στα σχετικά ρεπορτάζ γίνεται και μια σύντομη ιστορική αναδρομή των τελευταίων χρόνων για αρκετά μεγάλα εργοστάσια που έχουν διακόψει τη λειτουργία τους, οδηγώντας εκατοντάδες εργαζόμενους στην ανεργία και ολόκληρες περιοχές στον μαρασμό.

Η εικόνα όσον αφορά μαζικές απολύσεις εργαζομένων, αλλά και τις αναπτυξιακές δυνατότητες που υπονομεύονται σήμερα, είναι πολύ χειρότερη αν συνυπολογίσουμε πώς επηρεάζει π.χ. η αστική στρατηγική της «πράσινης μετάβασης» τη Δυτική Μακεδονία ή το κλείσιμο της ΛΑΡΚΟ την περιοχή της Στερεάς και όχι μόνο.

Ας επανέλθουμε σε όσα αναφέρονται στην πρόσφατη ειδησεογραφία*. Θα θυμίσουμε ορισμένα στοιχεία, που μπορούν να θεωρηθούν και «απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας» σε στελέχη της κυβέρνησης της ΝΔ, που συχνά πυκνά αναμασούν — χωρίς να καταλαβαίνουν — ότι «είμαι καπιταλιστής» (δεν είναι, απλά έτσι αυτοαποκαλούνται επειδή υπηρετούν — υπερασπίζονται το συγκεκριμένο σύστημα), άλλοτε παίζουν την κασέτα ότι τα εργοστάσια τα κλείνουν «οι απεργίες, το ΠΑΜΕ και οι αγώνες» ή σε ορισμένες στιγμές κυνικής ειλικρίνειας από μέρους τους λένε «έτσι είναι το σύστημα της ελεύθερης αγοράς».

Μιχάλης Χαραλαμπίδης: Με ποντιακή λύρα και τιμητικό άγημα η κηδεία του ιστορικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ

Συγγενείς, φίλοι και σύντροφοι στον πολιτικό στίβο είπαν το μεσημέρι της Παρασκευής 29 Μαρτίου, στην κηδεία του στο Α΄ Νεκροταφείο, το τελευταίο αντίο στον Μιχάλη Χαραλαμπίδη, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 73 ετών. Παρών ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Νίκος Ανδρουλάκης και άλλα στελέχη του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος

Αξίζει να σημειώθεί ότι στην κηδεία του ιστορικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ Μιχάλη Χαραλαμπίδη ήταν έντονο το ποντιακό χρώμα, καθώς ο πολιτικός ήταν αυτός που, μεταξύ άλλων, πρότεινε το 1994 στη Βουλή να υιοθετήσει την αναγνώριση της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης της Ποντιακής Γενοκτονίας.

Για τον λόγο αυτό, το φέρετρό του ήταν σκεπασμένο με την σημαία του Πόντου μαζί με την ελληνική σημαία, ενώ γύρω από αυτό ήταν τιμητικό άγημα Ποντίων. Εξάλλου, δεν έλειψαν ούτε τα ποντιακά τραγούδια. Η οικογένειά του, αντί στεφάνων, ζήτησε τη στήριξη για την ανοικοδόμηση της μικρής εκκλησίας του χωριού του Μιχάλη Χαραλαμπίδη που κάηκε στις πρόσφατες πυρκαγιές του Έβρου.

Πολύ πιθανή η υπουργοποίηση του Πίνατ λένε αναλυτές

Σχεδόν βέβαιη θεωρούν πολιτικοί αναλυτές την είσοδο του Πίνατ στο κυβερνητικό σχήμα μετά την παραίτηση των δύο στενών συνεργατών του Κυριάκου Μητσοτάκη, όπως αναφέρουν αποκλειστικές πληροφορίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας.

Όπως τονίζουν κύκλοι αλλά και τετράγωνα του Μαξίμου, ο πρώτος σκύλος της χώρας αναμένεται να αναλάβει κυβερνητική θέση, είτε ως υπουργός Επικρατείας ή υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ, αφού είναι ήδη σκύλος παρά τω Πρωθυπουργώ.

Σύμφωνα με έγκυρες πηγές, η επιλογή του Πίνατ είναι σχεδόν σίγουρη, αφού απολαμβάνει της εμπιστοσύνης του Κυριάκου Μητσοτάκη ενώ, σύμφωνα με όσους γνωρίζουν το σκεπτικό του πρωθυπουργού, ελάχιστοι είναι πλέον οι κατάλληλοι υποψήφιοι για τις νευραλγικές αυτές θέσεις στο Μαξίμου.

«Μετά τον Μπρατάκο και τον Παπασταύρου, μόνο ο Πίνατ ξέρει τόσο καλά το Μαξίμου» λένε χαρακτηριστικά.

Παράλληλα, όπως επισημαίνουν, θα είναι δύσκολο να αμφισβητηθεί από την αντιπολίτευση αφού είναι ιδιαίτερα χαριτωμένος.

Πέθανε ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης

EUROKINISSI

Υπήρξε ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ

Σε ηλικία 73 ετών «έφυγε» σήμερα από τη ζωή ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ.

Ποιος ήταν ο Μ. Χαραλαμπίδης

Είχε σπουδάσει Πολιτικές και Οικονομικές Επιστήμες, με μεταπτυχιακό στην κοινωνιολογία και συμμετείχε στην επταμελή ομάδα που συνέγραψε την ιδρυτική διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ στο Μόναχο τον Αύγουστο του 1974, ενώ διετέλεσε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ από το 1977.

Αποχώρησε από το ΠΑΣΟΚ το 1999 και ίδρυσε τον κομματικό σχηματισμό «Δημοκρατική Περιφερειακή Ένωση», με την οποία μετείχε στις βουλευτικές εκλογές του 2000 .

Το 1994, το ελληνικό κοινοβούλιο υιοθέτησε την πρότασή του για την αναγνώριση της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης της Ποντιακής γενοκτονίας .

Υπήρξε μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Διεθνούς Ένωσης για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών, και μέλος της διεθνούς ΜΚΟ για τα ανθρώπινα δικαιώματα καθώς και ερευνητής στο Ίδρυμα Μεσογειακών Μελετών.

Ν. Ανδρουλάκης: Χάραξε μια πολιτική διαδρομή με ήθος και συνέπεια