Πιάσε μία κατσαρίδες!

Του Ιωάννη Δαμίγου

Η απληστία των αδίστακτων εμπόρων και των πολυεθνικών μονοπωλίων, έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Με την δικαιολογία, πως χώρες της Αφρικής, της Λατινικής Αμερικής, της Ασίας και άλλων υποανάπτυκτων περιοχών, καταναλώνουν εδώ και αιώνες (λόγο φτώχειας και εκμετάλλευσης) έντομα, ήδη έχουν κάνει ύπουλα εισαγωγή αυτών. Η εντομοφαγία εισάγεται σιγά-σιγά στο διατροφολόγιο των ευρωπαϊκών χωρών, αφού μετά από απόφαση της Κομισιόν εγκρίθηκε η κυκλοφορία τροφίμων, που περιλαμβάνουν συστατικά από έντομα και ειδικότερα γρύλο, αλευροσκουλήκι και ακρίδα στην ΕΕ.

Τα συγκεκριμένα συστατικά, πέραν του γεγονότος ότι βρίσκονται εκτός της διατροφικής κουλτούρας των Ευρωπαίων, μπορούν να προκαλέσουν πλήθος αλλεργικών αντιδράσεων στους καταναλωτές με αλλεργίες στα καρκινοειδή, στα μαλάκια και στα προϊόντα τους, καθώς και στα ακάρεα της σκόνης». Η διαβεβαίωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, πως «η αναγραφή των συστατικών των τροφίμων σε εμφανές σημείο είναι υποχρεωτική» είναι ενδεικτική. Εισέρχεται και στην Ελλάδα πλέον η εντομοφαγία και εντομοκαλλιέργεια… και ο όμιλος Σαράντη επενδύει ήδη.

Το 70% των ερωτηθέντων σε μια έρευνα, υποστήριξε ότι μια προετοιμασία που δεν αποκαλύπτει το φυσικό σχήμα των εντόμων θα τα έκανε ευκολότερα καταναλώσιμα. Έχει αρχίσει να λειτουργεί η απαραίτητη προπαγάνδα προετοιμασίας αποδοχής, όχι του σχεδίου, μα της εφαρμογής του. Η μελέτη προσδιόρισε τις παραμέτρους που θα μπορούσαν να βελτιώσουν την αποδοχή των εντόμων από τους καταναλωτές με σκοπό την εισαγωγή τους ως βιώσιμη πηγή πρωτεΐνης στις μελλοντικές δίαιτες. Και ακολουθεί το πειστήριο, πως σημαντική αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού που προβλέπεται για τα επόμενα έτη έως το 2050 λόγω της βελτίωσης των συνθηκών διαβίωσης στις περισσότερες χώρες, απαιτεί την αναζήτηση εναλλακτικών πηγών πρωτεΐνης.

Το αυξημένο κόστος παραγωγής ζωικών πρωτεϊνών και οι αυξανόμενες περιβαλλοντικές πιέσεις στη γεωργία και την κτηνοτροφία έχουν οδηγήσει στην αναζήτηση παραγωγικών εναλλακτικών λύσεων και καινοτόμων τεχνικών για την απόκτηση τροφίμων που λαμβάνουν υπόψη τις διατροφικές, περιβαλλοντικές και κοινωνικοπολιτιστικές πτυχές της βιωσιμότητας των τροφίμων.

Η χρήση των εντόμων ως τροφή για κατανάλωση από τους ανθρώπους, σημειώνει η μελέτη, θα μπορούσε να ικανοποιήσει αυτές τις απαιτήσεις και να αποδειχθεί μια έγκυρη στρατηγική για τη βελτίωση της επισιτιστικής ασφάλειας σε όλο τον κόσμο. Και φυσικά δεν θα απουσίαζε η υπεράσπιση της φύσης όπως, συγκρίνοντας την παραγωγή εντόμων με εκείνη του βοείου κρέατος, τα αέρια του θερμοκηπίου μειώνονται κατά 95% και η κατανάλωση ενέργειας κατά 62%. Ήρθε κι έδεσε η συνταγή!

Αλίμονο να έλειπε και η βοήθεια της θρησκείας. Η πρακτική της εντομοφαγίας μπορεί να κερδίζει έδαφος τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη από πολύ παλιότερα μιας και εμφανίζεται σε θρησκευτικά κείμενα του Χριστιανισμού, του Ισλαμισμού και του Εβραϊσμού. Πιο συγκεκριμένα, στη Βίβλο (Λευιτικό) γίνονται αναφορές για τη βρώση ακριδών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, της θέσης της εντομοφαγίας στο Χριστιανισμό, είναι αυτό του Ιωάννη του Βαπτιστή, ο οποίος κατά την παραμονή του στην έρημο, όπως αναφέρεται στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, τρεφόταν με μέλι και ακρίδες, που αφθονούσαν στην περιοχή.

Με λίγα λόγια, μας αλλάζουν τις διατροφικές συνήθειες χάριν του μεγάλου κέρδους, προσπαθώντας να μας πείσουν και να μας εξαναγκάσουν περαιτέρω, πως αυτό γίνεται για το καλό της υγείας μας, της θρησκείας, αλλά και της φύσης. Τρία σ’ ένα, καλή προσφορά! Καλή χώνευση …