Σχεδόν όλοι οι πολιτικοί παρατηρητές, ξένοι ή Τούρκοι, προσπαθούν να αναλύσουν τα κίνητρα του Τούρκου Προέδρου. Ενώ τα δυτικά Μ.Μ.Ε. υποδέχονταν, το 2002, τον Πρόεδρο Ερντογάν ως «Το μεταρρυθμιστή πρίγκιπα του Βοσπόρου» ή «Το νέο -ενωτικό μεταξύ του Ισλάμ και της Δημοκρατίας- ηγέτη», σήμερα, επί δύο και πλέον έτη, αυτά τα ίδια Μ.Μ.Ε. τον καλούν «Δικτάτορα», «Σουλτάνο», «Νέο Χαλίφη» και «Εξολοθρευτή», ακόμη και «Απειλή για την ειρήνη και τη σταθερότητα».
Τούτο, διότι ο Ερντογάν, ο οποίος προ δεκαοκταετίας εμφανιζόταν ως υπέρμαχος της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Έ.), της δημοκρατίας και της ελευθερίας, έγινε πλέον ένας αυταρχικός, νεοφιλελεύθερος, εθνικιστής, ρατσιστής μάλιστα, και, επιπλέον, ισλαμιστής ηγέτης. Χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης, αποκλειστικά, της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και οποιουδήποτε είδους ισλαμιστικής αδελφότητας, συμπεριλαμβανομένου του Ισλαμικού Κράτους.
Μετά από δεκαοκτώ χρόνια στην εξουσία, το τέλος του έχει σχεδόν έρθει. Ο ίδιος ο Τούρκος Πρόεδρος είχε, εξάλλου, παραδεχτεί, το Μάιο του 2017, ότι το κόμμα του υπέφερε από «κόπωση υλικών», όταν άρχισε να χάνει στις εκλογικές αναμετρήσεις πριν από δύο χρόνια.
Υπάρχουν πολλά γεγονότα και λόγοι που ώθησαν τον Ερντογάν να υιοθετήσει μια σκληρή, και επεκτατική, στην περιοχή, πολιτική. Διότι, ο Τούρκος Πρόεδρος δεν διαθέτει, πλέον, το οπλοστάσιο, για να κάνει ευτυχισμένους τους πολίτες του, ούτε καν, τους δικούς του ψηφοφόρους. Από τις εκλογικές ήττες του Μαρτίου και του Ιουνίου του 2019, το κόμμα του απώλεσε αρκετούς δήμους, συμπεριλαμβανομένων εκείνων της Κωνσταντινούπολης και της Άγκυρας.
Δύο παρατάξεις, με επικεφαλής τον πρώην πρωθυπουργό του Αχμέτ Νταβούτογλου και τον πρώην υπουργό οικονομίας του Αλί Μπαμπατσάν, αποτελούν, πλέον, τα δύο νέα κόμματα στην πολιτική σκηνή, ενάντια στον Ερντογάν. Το κυβερνών κόμμα («AKP»), του οποίου ο Ερντογάν είναι Πρόεδρος, έχει κατά πολύ αποδυναμωθεί. Σύμφωνα με έκθεση του Ακυρωτικού Δικαστηρίου -ανώτατη αρχή, αρμόδια για τα πολιτικά κόμματα- περισσότερα του ενός στα δέκα περίπου εκατομμύρια μέλη, αποχώρησαν από το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης («AKP»). Όλες οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το κόμμα του, ακόμη και με την υποστήριξη της ακροδεξιάς, βρίσκεται, ως προς την πρόθεση ψήφου, κάτω του 40%.
Βασιζόμενη στους τομείς των κατασκευών και του τουρισμού, η οικονομία της Τουρκίας βρισκόταν σε δεινή θέση, ήδη, πριν από την πανδημία. Η διαφθορά και οι κολοσσιαίες - για το γόητρο του Παλατιού- δαπάνες και, ειδικότερα, οι στρατιωτικές, είχαν καταστρέψει την οικονομία της χώρας. Από τα τέλη Ιανουαρίου, τα ταμεία της Κεντρικής Τράπεζας αδειάζουν. Η ανεργία, ο πληθωρισμός και τα δημόσια χρέη συνεχώς αυξάνονται. Η Άγκυρα δεν είναι πλέον σε θέση να βρει το διακινούμενο στις χρηματοπιστωτικές αγορές «ζεστό χρήμα». Διότι, ο Ερντογάν έχει απολέσει σχεδόν όλους αυτούς τους παλιούς συμμάχους: τον αραβικό κόσμο, την Ευρώπη, τις Ηνωμένες Πολιτείες, ακόμη και τη Ρωσία.
Η απόπειρα εισβολής στη Συρία και το Βόρειο Ιράκ στόχευε, σύμφωνα με την επίσημη προπαγάνδα, «στη συντριβή των Κούρδων αυτονομιστών τρομοκρατών», αλλά, ουσιαστικά, επρόκειτο για συμπεριφορά αποικιστή, με στόχο τη μετατροπή της Τουρκίας σε περιφερειακή δύναμη. Ο Ερντογάν ήθελε, συνεπώς, να δείξει με απειλητικό τρόπο τις κακές του διαθέσεις ενάντια στο σιιτικό Ιράν, και ενάντια στο Ισραήλ, θεωρητικά, κύριο εχθρό του μουσουλμανικού κόσμου στη Μέση Ανατολή, αλλά, στην πράξη, πολύ καλό εμπορικό εταίρο της Άγκυρας. Ο Ερντογάν θέλησε, επίσης, να χρησιμοποιήσει όλους τους τζιχαντιστές στη Συρία, για να πολεμήσει τους Κούρδους στο βορρά, οι οποίοι άρχιζαν να εδραιώνουν τη δική τους κυβέρνηση.
Ο Τούρκος Πρόεδρος πάντα ονειρευόταν ένα σουνιτικό χαλιφάτο, κυρίαρχο σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή. Έτσι, θα μπορούσε να ξανακερδίσει τις καρδιές και τις ψήφους των απογοητευμένων ψηφοφόρων του στην Τουρκία. Τελευταία απόπειρα υπήρξε η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί.
Τα σχέδιά του απέτυχαν στη Συρία και το Ιράκ. Η Ουάσιγκτον, η Μόσχα, ο αραβικός κόσμος και οι τοπικές κουρδικές δυνάμεις εμπόδισαν τελείως τα ιμπεριαλιστικά του σχέδια. Αυτός, όμως, χρειάζεται νέες εκστρατείες για δύο λόγους: Για να γεμίσει τα ταμεία του κράτους και του Παλατιού και να βρει ένα επιτυχημένο αφήγημα, προκειμένου να ανακτήσει το κύρος του. Επιπροσθέτως, ο Ερντογάν επιθυμεί να δείξει ότι η Τουρκία είναι ιδιαιτέρως ισχυρή, ώστε να το αξιοποιήσει ως ατού κατά τις διαπραγματεύσεις του με την Ε.Έ., την Ουάσιγκτον και τη Μόσχα.
Σύμφωνα με τον Ερντογάν, η Λιβύη και, προσφάτως, η σύγκρουση Αζερμπαϊτζάν-Αρμενίας, θα αποτελούσε μία άλλη έξοδο κινδύνου, καθώς στη Λιβύη, θα μπορούσε να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο ως ο μεγάλος προστάτης της αντιμετωπίζουσας προβλήματα Μουσουλμανικής Αδελφότητας (της Κυβέρνησης του Φαγέζ αλ Σαράζ). Συνεχίζει να πιστεύει ότι μπορεί να λάβει το μερίδιό του στον πετρελαϊκό πλούτο της Λιβύης. Θεωρεί, επίσης, ότι, ως μπόνους, μπορεί να επεκτείνει την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη («ΑΟΖ») και, έτσι, να εκμεταλλευτεί τον υποβρύχιο πλούτο της Ανατολικής Μεσογείου. Στηρίζει το Μπακού εναντίον του Ερεβάν, πάντοτε για υποστηρίξει το ισλαμικό στρατόπεδο και να προκαλέσει τη Χριστιανική Δύση.
Ο Ερντογάν θα ήταν ευχαριστημένος με οποιαδήποτε αντιπαράθεση ξεκινούσε, αρχής γενομένης από την Ελλάδα, τη Γαλλία, μεγάλο μέρος της Ε.Έ., ακόμη και την Ουάσιγκτον. Διότι, με αυτόν τον τρόπο, μπορεί να προκαλεί ακόμη περισσότερο τα εθνικιστικά αισθήματα των ψηφοφόρων του, οι οποίοι τον εγκαταλείπουν. Θα ήταν ο μεγάλος προστάτης της Τουρκίας ενάντια στους πάντοτε ιμπεριαλιστικούς στόχους, αυτήν τη φορά, του δυτικού κόσμου.
Μία μικρή επιφύλαξη, ωστόσο: η Τουρκία δεν διαθέτει, ούτε τη στρατιωτικο-πολιτική δύναμη, ούτε τα οικονομικά μέσα, για να πολεμήσει, ταυτόχρονα, σε τέσσερα, τουλάχιστον, μέτωπα: τη Συρία, το Ιράκ, τη Λιβύη και την Ανατολική Μεσόγειο. Δεν πρέπει να λησμονείται ότι ένα σημαντικό μέρος του τουρκικού στρατού συνεχίζει τις δραστηριότητές του εναντίον ένοπλων Κούρδων ακτιβιστών στο εσωτερικό της Τουρκίας. Αυτός είναι ο λόγος, εξάλλου, για τον οποίο δεν μπόρεσε, μέχρι στιγμής, να επιτύχει σπουδαία νίκη σε αυτά τα πέντε μέτωπα.
Ένας Τούρκος ιστορικός, εμπνευσμένος από το γνωστό απόφθεγμα «Η ιστορία επαναλαμβάνεται», προειδοποίησε τον Ερντογάν: «Να είστε προσεκτικός, λίγο πριν από τη διάσπαση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι τυχοδιώκτες της Ένωσης και της Προόδου ήθελαν, επίσης, να κατακτήσουν τον Καύκασο, αλλά έχασαν τα εδάφη των Βαλκανίων και τη Μέση Ανατολή».
Πράγματι, το λεγόμενο σχέδιο της «Γαλάζιας Πατρίδας», το οποίο στοχεύει στην κατάκτηση της Ανατολικής Μεσογείου, παραβιάζοντας την εθνική κυριαρχία και την ΑΟΖ της Κύπρου και της Ελλάδας, μπορεί να έχει ιδιαιτέρως αρνητικές επιπτώσεις σε αυτήν καθαυτή την πατρίδα στην Τουρκία. Το εθνικιστικό, επεκτατικό σχέδιο ονομάζεται «Γαλάζια Πατρίδα», αλλά το αποτέλεσμα μπορεί να γίνει η Μωβ Πατρίδα. (Μωβ είναι το χρώμα της ήττας στην τουρκική γλώσσα).
* Ο Τούρκος δημοσιογράφος Ραγκίπ Ντουράν, με ρεπορτάζ και αναλύσεις, καταγράφει κάθε Σαββατοκύριακο στο Tvxs.gr, τις εξελίξεις στην Τουρκία. Tags: Ραγκίπ Ντουράν, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν
Στην Ελλάδα οι "νεοφιλελεύθεροι" χρηματοδοτούνται από το κράτος. Εμείς... από εσάς ! Στήριξε την ανεξαρτησία του tvxs.gr, κάνοντας κλικ εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου