Συγκροτήματα έμειναν στο αεροδρόμιο αδυνατώντας να φθάσουν στον συναυλιακό χώρο· οι 600 φορητές τουαλέτες που είχαν αρχικώς τοποθετηθεί διαλύθηκαν από τις πρώτες ώρες αφού ούτως ή άλλως δεν εξυπηρετούσαν τον σκοπό τους· οι δεξαμενές νερού τελικώς χρησίμευσαν στο να δημιουργήσουν τα αυτοσχέδια έλη που τόσο πολύ έχουμε δει να χρησιμοποιούν για λασπόλουτρα οι χίπις θεατές του φεστιβάλ· τα αποθέματα του φαγητού τελείωσαν τις πρώτες ώρες και η όποια πρόσβαση για περαιτέρω ανανέωση ήταν αδύνατη εξαιτίας του δεκάδων χιλιομέτρων μποτιλιαρίσματος που καταδυνάστευσε ολόκληρο το φεστιβάλ και τις τρεις ημέρες. Τέλος, ο Μπομπ Ντίλαν δεν έκανε την τιμή να εμφανισθεί μπροστά στους εκατοντάδες χιλιάδες φίλους της ροκ μουσικής, τι και αν περίμεναν ως την τελευταία στιγμή. Είναι στην Ευρώπη, έλεγαν κάποιες φήμες. Οχι, είναι σπίτι, έλεγαν κάποιες άλλες, αλλά έχει άρρωστο τον γιο του. Γεγονός είναι ότι ο πρίγκιπας του τραγουδιού διαμαρτυρίας δεν εμφανίστηκε στο Γούντστοκ γιατί ίσως δεν εκτίμησε σωστά τις καταστάσεις. Λάμπρυνε όμως με την παρουσία της τη διοργάνωση η Τζόαν Μπαέζ. Δεν υπήρχαν ούτε οι Ρόλινγκ Στόουνς - αφού η παρέα του Τζάγκερ θεώρησε πιο σημαντικό να ασχοληθεί με την παραγωγή του νέου άλμπουμ της τότε, του περίφημου «Let It Bleed» - ούτε οι Μπιτλς, οι οποίοι βρίσκονταν πλέον υπό διάλυση και οι συναντήσεις τους πραγματοποιούνταν δι' αντιπροσώπου. Ούτε ο ποιητής επαναστάτης Τζιμ Μόρισον έκανε τον κόπο να δώσει το παρών.
Εφαλτήριο δόξας
Και όμως οι διοργανωτές έκαναν τιτάνιες προσπάθειες για να μαζέψουν κάποιους έστω από τους κορυφαίους αντιπροσώπους του ροκ της δεκαετίας του '60. Και για να μην ξεχνιόμαστε, το παρών έδωσαν στο Γούντστοκ ο Τζίμι Χέντριξ, ο Κάρλος Σαντάνα, οι Jefferson Airplane, οι Grateful Dead, οι Band, οι Crosby, Still, Nash&Young. Δεν πρέπει όμως να ξεγελιόμαστε με ονόματα όπως ο Τζο Κόκερ. Να τι δήλωσε ο ίδιος με τη λήξη του φεστιβάλ: «Δύο χρόνια πριν από το Γούντστοκ το μεγαλύτερο κοινό για το οποίο είχα παίξει ήταν 300 άτομα σε ένα μπαρ. Ηταν πολύ δύσκολο να τραβήξεις την προσοχή ενός τόσο μεγάλου κοινού. Ακόμη και όταν έπαιξα το "With Α Little Help From My Friends" που είχε επιτυχία ήλθε εκείνο το τεράστιο μαύρο σύννεφο και πλημμύρισε τα πάντα για ώρες». Να τι είπε και η επίσης άγνωστη φολκ τραγουδίστρια Μέλανι μερικά χρόνια αργότερα: «Ημουν τελείως άγνωστη. Είχα αυτόν τον εκνευριστικό βήχα και ακουγόμουν λες και είχα φυματίωση. H Τζόαν Μπαέζ με λυπήθηκε και μου έστειλε ένα φλιτζάνι τσάι από την τέντα των σταρ. Μετά το Γούντστοκ έπρεπε να παίζω σε κάθε φεστιβάλ που γινόταν. Κατέληξα ένα είδος "βασίλισσας" των φεστιβάλ». Ονόματα όπως αυτό του Κιφ Χάρτλεϊ, του Μπερτ Σόμερ, των Mountain, των Sha-Na-Na, έστω και του Τζον Σεμπάστιαν - πέρα από τη συμβολή του στους Lovin' Spoonfull - πόσα λένε σήμερα στους φίλους του ροκ; Σχεδόν τίποτε!
Ηταν το αναπάντεχο «κλίμα» που κέρδισε τις εντυπώσεις στο φεστιβάλ του Γούντστοκ ή η μουσική; H Τζάνις Τζόπλιν μετά βίας έλεγε τους στίχους των τραγουδιών της και ήταν ζήτημα αν θα μπορούσε να μείνει άλλο στη σκηνή. Στη συνέχεια άλλωστε εξαφανίστηκε από τον χώρο. H ίδια λίγο αργότερα δήλωσε: «Υπήρχαν τελικά πάρα πολλοί από εμάς. Ως τότε πιστεύαμε ότι ήμασταν μια μικρή ομάδα παράξενων». Ο Πιτ Τάουνσεντ των Who στον αντίποδα έκανε τα πάντα για να αντιστρέψει με τις δηλώσεις του τις εντυπώσεις: «Ολοι αυτοί οι χίπις χόρευαν πιστεύοντας ότι ο κόσμος πρόκειται να αλλάξει κάποια ημέρα. Ως κυνικός Αγγλος που ήμουν περιφερόμουν ανάμεσά τους θέλοντας να φτύσω τους περισσότερους από αυτούς, κάνοντάς τους να συνειδητοποιήσουν ότι τίποτε δεν άλλαξε και τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει. Αυτό που πίστευαν ότι ήταν μια εναλλακτική κοινωνία στην ουσία ήταν ένα χωράφι με τρία μέτρα λάσπη, στολισμένο με LSD. Αν αυτός ήταν ο κόσμος που ήθελαν να ζήσουν, τότε γ.... τους». Και όμως εκ των υστέρων αυτό που ακούμε στο περίφημο CD του Γούντστοκ είναι μια μπάντα που έπαιξε μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της, όπως τα «Ι Can't Explain», «Acid Queen», «It's Α Boy» και «My Generation».
Τέλος εποχής
Ηταν πράγματι ένα χαρμόσυνο γεγονός το Γούντστοκ ή, όπως πολλοί θέλουν να τονίσουν, ήταν απλώς η ταφόπλακα της δεκαετίας του '60; Το 1968, μόλις πριν από έναν χρόνο ο φιλόσοφος της μη βίας Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είχε δολοφονηθεί στο Μέμφις. Την επόμενη χρονιά η Τζάνις Τζόπλιν και ο Τζίμι Χέντριξ πέθαναν από υπερβολική δόση ναρκωτικών, ενώ ο πόλεμος του Βιετνάμ έληξε τελικώς το 1975, σε μια νέα δεκαετία κατά την οποία τα ιδανικά της ειρήνης και της αγάπης δεν έδειχναν να απασχολούν μαζικά πλέον τη νεολαία. Σίγουρα το Γούντστοκ ήταν ένα αυθόρμητο γεγονός που είλκυσε το ενδιαφέρον όλων όσοι πίστευαν ότι ο πλανήτης μπορούσε να γίνει ένα καλύτερο μέρος, με όσες δυνάμεις και αν διέθεταν. Τι και αν δεν κατάφεραν να νικήσουν την πολιτική; Τι και αν έπεσαν θύμα του ίδιου του μέσου με το οποίο έρχονταν σε αντίθεση με την προηγούμενη γενιά, των ναρκωτικών; Σίγουρα προσπάθησαν, και η μουσική μάλλον ήταν το πρόσχημα!
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι δύο αναβιώσεις του, το 1994 και το 1999, απέτυχαν παταγωδώς να κερδίσουν έστω και λίγη από την αίγλη του παρελθόντος παρά μόνο συγκέντρωσαν τα μεγαλύτερα ονόματα χωρίς να υπάρχει ένα μήνυμα, ένας λόγος, προκαλώντας μας τον γέλωτα στη θέα και μόνο των νεοχίπις να βουλιάζουν στη λάσπη. Σήμερα η ευρύτερη περιοχή του Γούντστοκ είναι ιδιαιτέρως αγαπητή ως τόπος διαμονής για την ηρεμία της και πολλοί μεγάλοι σταρ, με πρώτο και καλύτερο τον Ντέιβιντ Μπάουι, σπεύδουν να αγοράσουν οικόπεδα με θέα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου