«Ποιος φοβάται το θάνατο του πνιγμού, όταν κολυμπάει σε νερά της Τέχνης;»Eπιμέλεια: ΒΑΣΩ Ν. ΠΑΠΠΑ
Ο Νίκος Ερηνάκης γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπουδάζει την οικονομική επιστήμη στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο της Αθήνας, ενώ ετοιμάζεται για σπουδές στη Φιλοσοφία και τη Συγκριτική Λογοτεχνία.
Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά. Το 2009 κυκλοφόρησε η πρώτη συλλογή του, που φέρει τον τίτλο «Σύντομα όλα θα καίγονται και θα φωτίζουν τα μάτια σου».
Η ποίηση πώς ενέσκηψε, κύριε Ερηνάκη; Ποιες ήταν οι επιρροές σας;
Διάβαζα από πολύ μικρός και απλώς το μολύβι, που υπογράμμιζε όσα ταρακουνούσαν κάτι μέσα μου, κάποια στιγμή άρχισε να γράφει και τα δικά του. Αλλά όλα ξεκαθάρισαν μέσα μου, όταν διάβασα τους πρώτους στίχους του Ρεμπώ από το "Μια Εποχή στην Κόλαση": «Μια βραδιά κάθισα στα γόνατα μου την Ομορφιά. / Και τη βρήκα αφόρητη. / Και τη λοιδόρησα.»
Υπάρχει κάποιος στίχος που να σας συγκίνησε τόσο, ώστε θα θέλατε να τον είχατε γράψει εσείς;
Πολλές φορές το νιώθω αυτό. Είναι ποιητές που τους λατρεύω. Κι όπως κάθε μορφή λατρείας, πέρα από θαυμασμό, εμπεριέχει και φθόνο. Σχεδόν με εκνευρίζει, που μπόρεσαν να γράψουν κάτι τόσο όμορφο, τόσο πριν και τόσο καλύτερα (γέλια).
Με εξαίρεση μιά μικρή μερίδα ατόμων, το ευρύ κοινό αντιμετωπίζει την Ποίηση ως ένα είδος γραφής που δεν αφορά τους πολλούς αλλά τους λίγους. Τι θα λέγατε πάνω σ’ αυτό;
Αφορά στους πάντες, απλώς δεν το έχουν καταλάβει ακόμα. Θα είχε ενδιαφέρον, αν συνέβαινε αυτό. Θα ήταν επικίνδυνο. Θα γυρνούσαμε αυτόν τον κόσμο ανάποδα. Και μάλλον θα ήταν πανέμορφος.
Πώς μπορούν να πειστούν τα παιδιά σήμερα να διαβάζουν Ποίηση; Και πώς μπορούν να μυηθούν στην Ποίηση και να συνδεθούν μαζί της;
Δεν θα είχε κανένα νόημα να τα πείσει κάποιος. Την Ποίηση πρέπει να την ανακαλύψεις, να κάνεις όλη τη διαδρομή μέχρι αυτήν και να την αφήσεις να σε ανακαλύψει και η ίδια. Θα χαθείς πολλές φορές, αλλά, αν γνωρίζεις πώς πας προς αυτήν, θα είναι πάντα εκεί να σε φροντίζει και να σε τραβάει ξανά κοντά της.
Για ορισμένους η Τέχνη είναι καταφύγιο από την απρόσμενη βία, ενώ για άλλους ένα πεδίο ειρηνικών διεκδικήσεων. Τελικά, τι προσφέρει στο σύγχρονο άνθρωπο;
Ό,τι προσέφερε και στον αρχαίο άνθρωπο. Ό,τι προσφέρει η Τέχνη. Τη βεβαιότητα ή, έστω, την πιθανότητα θεϊκής φύσης μέσα μας. Ό,τι πολύ έξυπνα προσπάθησε να καπηλευτεί η Θρησκεία ως δικό της. Όχι το κίνητρο για επιβίωση ως άλλα ζώα, αλλά το κίνητρο για αληθινά εκθαμβωτική ζωή.
Τι λέτε για την άποψη, ότι η Τέχνη δεν είναι, παρά ένα αντίδοτο στο φόβο του ανθρώπου για το θάνατο;
Η Τέχνη είναι το μόνο μέσον που διαθέτουμε, για να κοιτάμε κατάματα ό,τι από ανασφάλεια νιώθουμε πως μας ξεπερνάει, όπως ο θάνατος ή ο έρωτας. Μας ψιθυρίζει "δρόμους" και μας μαρτυράει "πόρτες".
Θα την μειώναμε πολύ, αν απλώς τη θεωρούσαμε "αντίδοτο" κάτι άλλου. Άλλωστε, αποτελεί μεγάλη αρρώστια κι από μόνη της. Πράγματι, πάντως, ποιος φοβάται τον θάνατο του πνιγμού, όταν ήδη κολυμπάει σε νερά της Τέχνης;
Παρατηρείτε όλα όσα σας περιβάλλουν, λατρεύετε τα απλά καθημερινά πράγματα, απολαμβάνετε τα χρώματα και τις μυρωδιές των εποχών, ονειρεύεστε την επόμενη ποιητική συλλογή σας;
Ονειροπολώ περισσότερο από ό,τι παρατηρώ. Πάντα ήταν ένα πρόβλημα για μένα αυτό. Δυσκολεύομαι να προσαρμοστώ στην πραγματικότητα. Δεν αντιλαμβάνομαι την έννοια του συμβιβασμού ακόμα. Δηλώνω φαντασιακά ηδονιστής. Απολαμβάνω το οτιδήποτε. Ονειρεύομαι τις πηγές των ποιημάτων μου, τις αιτίες τους, ποτέ τα ίδια καθαυτά.
Πιστεύετε στο Θεό;
Σε ποιον από όλους; (γέλια).
Σε ένα ποίημα της συλλογής μου έχω γράψει ότι
«είδα τον θεό,
του μίλησα, τον άγγιξα,
αλλά δεν ξέρω αν υπάρχει».
Το πιστεύω ακόμα. Όπως και να ’χει, είναι νωρίς ακόμα να μιλήσω για το δικό μου Θεό.
Ποια θα ήταν η καλύτερη ευχή που θα μπορούσε κανείς να σας δώσει;
Nα κάνω παρέα με τους θεούς και οι νύχτες μου να καίνε φωτιά.
http://www.gnomihalkidikis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου