Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗ
«Ο 21χρονος Πακιστανός…». «Ο Πακιστανός της Πάρου…». Αυτές και άλλες, παρόμοιας αισθητικής και «πολιτικής ορθότητας» εκφράσεις χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον από κανάλια, αλλά και από άλλα ΜΜΕ, για να περιγράψουν τον 21χρονο κατηγορούμενο για βιασμό της 15χρονης Μυρτούς στην Πάρο.
Η πράξη είναι αποτρόπαια, δεν υπάρχει αμφιβολία. Και, αφ’ ης στιγμής ο ίδιος ομολόγησε, παραιτήθηκε και από τεκμήριο της αθωότητας και μπορεί κάποιος να τον αποκαλεί «βιαστή» ή, κατά τα τηλεοπτικά ειωθότα και κλισέ, «δράκο» και άλλα ηχηρά παρόμοια.
Όμως, ο τρόπος που «καλύφθηκε» η είδηση από πολλά ΜΜΕ, δεν επικεντρωνόταν στην πράξη, στο έγκλημα, αλλά στην εθνικότητα. Την ίδια ημέρα που η κυβέρνηση Σαμαρά έκανε πράξη την προεκλογική ατζέντα της με τον «Ξένιο Δία» (τι τραγικά ανιστόρητη ονομασία, αλήθεια…), τα ΜΜΕ μιλούσαν για τον «Πακιστανό της Πάρου». Όχι για τον «βιαστή» ή για τον «φερόμενο ως βιαστή» (αφού την πρώτη ημέρα δεν είχε ομολογήσει…), αλλά για τον Πακιστανό.
Το παιχνίδι είναι γνωστό: τονίζεται η εθνικότητα του δράση και έτσι, τρέφεται το συλλογικό ξενοφοβικό πρότυπο του «αλλοδαπού εγκληματία». Και η κοινή γνώμη εθίζεται και δεν αισθάνεται σοκ και δέος, όταν ο «Ξένιος Ζευς» ρίχνει τους κεραυνούς του και στοιβάζει ανθρώπους σε ελληνικά Γκουαντάναμο στη Θράκη.
Κι όμως, στη θέση του «Πακιστανού της Πάρου», θα μπορούσε να είναι ένας Έλληνας. Και ακόμη: η 15χρονη Μυρτώ θα μπορούσε να ήταν ένα κορίτσι από την Αλβανία. Όσοι εκφράζουν οιμωγές αυτές τις ημέρες στα κανάλια (και δικαίως, στυγνό και αποτρόπαιο είναι αυτό που έγινε…) θα ήταν τόσο εκδηλωτικοί; Ή στο συλλογικό υποσυνείδητο θα έπρεπε αυτό το υποθετικό κορίτσι να αποδείξει ότι δεν «πήγαινε γυρεύοντας», όπως η αλλοδαπή μαθήτρια-θύμα ομαδικού βιασμού στην Αμάρυνθο προ ετών;
Άλλο πράγμα το ειδεχθές του εγκλήματος, άλλο πράγμα η καταγωγή του δράστη. Αν είναι να αισθανόμαστε φρίκη για κάτι, είναι γι’ αυτό που έγινε. Όχι για την καταγωγή αυτού που το έκανε. Οι «δράκοι» και τα «ανθρωπόμορφα τέρατα» (sic) δεν έχουν εθνικότητα, ούτε θρησκεία.