Ο γιατρός

Pitsirikos
Πριν από αρκετά χρόνια, όταν έκανα το εξάμηνο της χειρουργικής σε ένα από τα πανεπιστημιακά νοσοκομεία των Αθηνών, έτυχε ένας από τους καθηγητές να μου διηγηθεί ένα απίστευτο περιστατικό:
Οι πρώτες γαστροσκοπήσεις δεν γίνονταν με εύκαμπτα ενδοσκόπια αλλά με άκαμπτους μεταλλικούς σωλήνες τους οποίους έπρεπε να εισάγει ο γιατρός μέχρι το στομάχι του κάθε δύσμοιρου ασθενή που τύχαινε να χρειάζεται ενδοσκόπηση.
Σε μια τέτοια εξέταση, κάποιος έσπρωξε το χέρι το γιατρού με αποτέλεσμα το μεταλλικό ενδοσκόπιο να διαπεράσει τον οισοφάγο του άτυχου ασθενή και να τρυπήσει την αορτή, τη μεγαλύτερη αρτηρία του σώματος, που βρίσκεται ακριβώς από πίσω.
Αυτό που ακολούθησε, βέβαια, ήταν ένα λουτρό αίματος.

Ο ασθενής για 1-2 λεπτά σαστισμένος παρακολουθούσε το δωμάτιο να βάφεται κόκκινο και με βλέμμα όλο απορία γύρισε και κοίταξε το γιατρό…



Αυτός τότε έσκυψε στο αυτί του και του είπε: «Μην ανησυχείτε, είναι φυσιολογικό αυτό. Πάρτε μια βαθειά ανάσα γιατί σε λίγο θα νιώσετε μια υπνηλία αλλά στη συνέχεια θα σας περάσουν όλα…τελειώνουμε όπου να ναι».

Αυτά ήταν και τα τελευταία λόγια που άκουσε ο άτυχος άνδρας.

Οι σύγχρονοι έλληνες «νοικοκυραίοι», οι «ψύχραιμοι» υποστηρικτές των ίσων αποστάσεων από τα «άκρα» είναι στην πλειοψηφία τους δεμένοι σε ένα τέτοιο εξεταστικό κρεβάτι.

Έχουν εμπιστοσύνη στα χέρια του «γιατρού» τους (άλλωστε έχει τις καλύτερες «συστάσεις»).

Χαζεύουν γύρω τους να οργανώνεται ο κύκλος αίματος με ανθρώπινα θύματα καθημερινά χωρίς να αντιδρούν. Αισθάνονται καμιά φορά άβολα, αλλά μαζεύονται γρήγορα στη σάπια καθημερινότητά τους.

Κακόμοιροι άνθρωποι. Κλείστε τα μάτια σας και ακούστε, μικρά ανθρωπάκια. Ακούστε τα λόγια του «γιατρού» σας:

«Μην ανησυχείς, είναι φυσιολογικό αυτό, θα νιώσεις λίγο άβολα τώρα αλλά πάρε μια βαθειά ανάσα…όπου να ‘ναι όλα θα έχουν τελειώσει…»

(Αγαπητέ φίλε, δεν είναι μόνο οι Έλληνες δεμένοι στο εξεταστικό κρεβάτι. Είναι η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων του πλανήτη. Νομίζουν πως αυτό που έχουν απέναντί τους είναι ανίκητο και αιώνιο. Δηλαδή, αγνοούν παντελώς την Ιστορία· την Ιστορία που μας είπαν πως τελείωσε, αν και έχει φουντώσει πιο πολύ από ποτέ. Ακόμα και μια γιαγιά ξέρει να σου πει πως τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Όλα έχουν ένα τέλος. Όλα παλιώνουν και λιώνουν κάποτε. Τέλος έχει και η ανθρώπινη ζωή. Και πρέπει να είναι τραγικό να καταλαβαίνεις πως πεθαίνεις αλλά δεν έζησες.)