της Πέπης Ρηγοπούλου*
Στο στενό δρομάκι που χωρίζει το σπίτι μου από το απέναντι, ακούω μια φωνή: Γεια σας, είμαι από τη ΔΕΗ. Κοιτάω από το παράθυρο. Ένας νέος άνθρωπος με σακίδιο στον ώμο χτυπά την πόρτα της γειτόνισσας.
– Ήρθα, της λέει, για να αλλάξω το ρολόι. Επειδή είναι παλιό.
- Μα, δεν έχω ζητήσει να αλλάξουν το ρολόι μου, του λέει εκείνη.
Και πού είναι τα χαρτιά σας;
– Δεν έχω, απαντά αυτός. Με έστειλαν από την εταιρεία που συνεργάζεται με τη ΔΕΗ. Αλλά φεύγοντας θα σας γράψω το όνομά μου.
- Χωρίς το χαρτί από τη ΔΕΗ, δεν σου ανοίγω, παιδί μου. Δεν έχω τίποτα μαζί σου, θέλω να το καταλάβεις, αλλά στο σπίτι δεν πρόκειται να μπεις.
Ο νεαρός απομακρύνεται λίγο από την πόρτα και ακούω τη φωνή του στο κινητό:
– Έλα Κώστα. Εγώ είμαι. Ο Γιώργος ο κατασχέτης. Ήρθα να κόψω το ηλεκτρικό, αλλά δεν με αφήνουν να μπω.
Δεν ακούω τι απαντά ο κύριος Κώστας, το αφεντικό του Γιώργου του κατασχέτη. Αλλά προφανώς του συστήνει να απομακρυνθεί για να μη δημιουργηθεί επεισόδιο. Αν έρθεις ξανά, θα μας βρεις όλους απέναντί σου, του λέμε όσοι γείτονες έχουμε ακούσει το επάγγελμά του. Εκείνος απομακρύνεται διαμαρτυρόμενος που δεν τον αφήνουν να κάνει τη δουλειά του.
Επάγγελμα κατασχέτης. Ειδικότητα που είναι ακόμα στα σκαριά.
Που θα τελειοποιηθεί με γρήγορους ρυθμούς και που οι εργαζόμενοι σε αυτήν δεν θα δείχνουν την απειρία και την ατολμία του νεαρού Γιώργου, διότι θα έχουν καλύτερα εκπαιδευτεί στην αναλγησία.
Το επάγγελμα αυτό, του εισπράκτορα χρεών, άνθησε και ανθεί στους κόλπους της μαφίας, όπου οι εντεταλμένοι για την είσπραξη κάνουν τη δουλειά τους με τη βοήθεια μιας σιδερογροθιάς ή ενός πιστολιού. Σήμερα, οι μαφίες του νεοφιλελευθερισμού έχουν πιο σύγχρονα μέσα. Ηδη, μας λένε τα Μέσα, οι ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου