Έχει ακουστεί ότι ο Μπιλ Ντε Μπλάσιο νίκησε στις εκλογές για τη δημαρχία της Νέας Υόρκης, διότι η οικογένειά του είναι μια μικρογραφία της δημογραφικής σύνθεσης της πόλης: 28,6% λατινικής καταγωγής, 25,5% μαύροι, 8,2% Ιταλοαμερικανοί και 4% ομοφυλόφιλοι. Κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν ότι νίκησε με τόση μεγάλη διαφορά, καθώς πρόσκειται φανερά στην Αριστερά. Ο Μπιλ Ντε Μπλάσιο δεν είναι μόνο ο δήμαρχος των μειονοτήτων. Είναι επίσης ένας πολιτικός με οικονομικές πεποιθήσεις διαφορετικές από τους προηγούμενους, που αναμένεται να σπάσει τα δεσμά με την εποχή του Μπλούμπεργκ.
Η προεκλογική του καμπάνια έθεσε ως κεντρικό στόχο τον αγώνα εναντίον κάθε είδους ανισότητας, ώστε να μπει τέλος στην πόλη των δύο ταχυτήτων. Αυτή των πλουσίων και αυτή των φτωχών. Επιπλέον έχει δεσμευτεί για αυξήσει των φόρων για τα ανώτερα οικονομικά στρώματα και για χρηματοδότηση των παιδικών σταθμών. Για την ομάδα του Μπλούμπεργκ ο Ντε Μπλάσιο αντιπροσωπεύει την επιστροφή στη δεκαετία του ’70.
Κάποιοι πηγαίνουν ακόμα πιο μακριά. Σε ένα πρόσφατο άρθρο του στην ιστοσελίδα του The Daily Beast, ο δημοσιογράφος Peter Beinart, υποστηρίζει ότι η επανάσταση που έφερε η εκλογή του Ντε Μπλάσιο, θα μπορούσε να είναι μια τομή στη σύγχρονη ιστορία της Αμερικής. Η νίκη του θα μπορούσε να σηματοδοτήσει την αρχή του τέλους της εποχής της πολιτικής πόλωσης, μεταξύ της δεξιάς των Ρεπουμπλικάνων (πιστή στην πολιτική του Ρήγκαν) και της δεξιάς των Δημοκρατικών (εμπνευσμένη από τον Μπιλ Κλίντον) που μετρά στην Αμερική ήδη 30 χρόνια.
Μολονότι οι περισσότεροι το έχουν ξεχάσει, η αριστερά υπήρχε στις Η.Π.Α. Μια πραγματική αριστερά, όχι βέβαια μαρξιστική αλλά που προωθούσε την ισότητα, τη δημόσια παρέμβαση, τον συνδικαλισμό, την προστασία των αδυνάτων, και τη βαριά φορολογία στους πλούσιους.
Αυτή η αριστερά του Ρούσβελτ είχε διαβρωθεί από την άνοδο του Ρόναλντ Ρήγκαν στην εξουσία το 1980 με την ομάδα του «Chicago boys», φέροντας άλλες νεοσυντηρητικές ιδεολογίες. Η δύναμη του φιλελεύθερου λόγου ήταν τέτοια που δεν «μόλυνε» μόνο τα συντηρητικά κόμματα πολλών άλλων χωρών αλλά ακόμα και το κόμμα των Δημοκρατικών. Κατά συνέπεια η «τρίτη οδός» του Μπιλ Κλίντον είναι καρπός του ρηγκανισμού. Ο «κλιντονισμός» και οι υπόλοιπες παρόμοιες πολιτικές τάσεις (ο «μπλερισμός» στην Μεγάλη Βρετανία και η δεύτερη αριστερά στη Γαλλία) είχαν ως στόχο να συμβιβάσουν την αριστερά με την φιλελεύθερη πολιτική.
Οι δημοκρατικοί της Νέας Υόρκης κατά παράδοση πρόσκεινται περισσότερο φιλικά προς την Αριστερά σε σχέση με την υπόλοιπη χώρα. Ωστόσο το μέγεθος της νίκης του Ντε Μπλάσιο είναι τόσο εντυπωσιακό που έχει κάνει τους ιθύνοντες να σκεφτούν εκ νέου τις στρατηγικές του κόμματος.
Επιπλέον γνωρίζουν ότι οι διακυμάνσεις της αμερικανικής πολιτικής ζωής επιφέρουν μεγάλες αλλαγές και κρίσεις στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Η κρίση του ’29 οδήγησε στον Ρούσβελτ και στο New Deal του και η πετρελαϊκή κρίση, στον Ρήγκαν και στο νεοφιλελευθερισμό του. Επίσης δεν πρέπει να παραλείπουμε την κρίση των σουμπριμ (δανείων χαμηλής εξασφάλισης) που είχαν μεγάλο αντίκτυπο στην πολιτική ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου