Μία στις τρεις γυναίκες

Της Μαργαρίτας Κουλεντιανού

Τρεις ξανθές στην τηλεόραση καυτηρίαζαν τη γυμνάστρια που συνόδεψε τους μαθητές της στην παρέλαση και που κατά τη γνώμη τους δεν ήταν ντυμένη κατά πώς πρέπει. Εκεί που κόλλησαν κυριολεκτικά ήταν στα μαλλιά της γυναίκας. «Καλά, το είδες το μαλλί; Φρίκη!». Ολόιδιο με το δικό τους ήταν το μαλλί, αλλά προφανώς οι ξανθές διεκδικούσαν την πλατινέ απόχρωση και το ανέμελο στιλ για τον εαυτό τους.
Δεν ήταν μόνο οι ξανθές όμως που έπεσαν να τη φάνε τη γυμνάστρια. Για πολλές μέρες, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πυροβολούσαν, ξεθάβοντας όλα τα στερεότυπα που κάθε τρεις και λίγο δεν χάνουν ευκαιρία να βγουν στην επιφάνεια, θυμίζοντάς μας πως πάντα εκεί είναι, ίσως μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνουν. Τη φωτογράφισαν προφίλ και ανφάς, πήραν κοντινά πλάνα από τα παπούτσια, την μπλούζα, το παντελόνι της, την αναζήτησαν στη γειτονιά της και στον χώρο της δουλειάς της, την εξέθεσαν με κάθε δυνατό τρόπο. Ανθρωποφαγία;


Στην ίδια παρέλαση έλαβαν μέρος ως συνοδοί μαθητών και άνδρες γυμναστές. Φορούσαν από αθλητικές φόρμες μέχρι κοστούμι και γραβάτα, από στενά μπλουζάκια μέχρι μακρυμάνικα πουκάμισα, είχαν τα μαλλιά τους όπως ήθελαν – κοντοκουρεμένα, ξυρισμένα, κοτσίδα. Κανείς δεν ασχολήθηκε μ’ αυτούς και πολύ καλά έκανε.



Αλλοι ήταν ψηλοί, ευθυτενείς, καλογυμνασμένοι, άλλοι κοντόχοντροι με προκοίλι, άλλοι άφηναν τους κοιλιακούς τους να διαγράφονται κάτω από τα εφαρμοστά τους τι-σερτ, άλλοι τους έκρυβαν κάτω από ένα στρώμα λίπους. Κανείς δεν περιέγραψε τις αναλογίες τους και πολύ καλά έκανε. Ομως γιατί τόσο ενδιαφέρον για τη γυμνάστρια και το λουκ της; Φαίνεται πως το βλέμμα της κοινωνίας είναι στραμμένο στις γυναίκες.

Οπως μας πληροφορεί η γενική γραμματεία Ισότητας, μία στις τρεις γυναίκες είναι θύμα βίας – στον χώρο του σπιτιού ή της δουλειάς της, στον δρόμο ή στο γειτονικό πάρκο. Η βία ξεκινάει από την καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων και καταλήγει πίσω από τις κλειστές πόρτες του σπιτιού. Το βιντεάκι που συνοδεύει την καμπάνια της γενικής γραμματείας Ισότητας αποτυπώνει τη μοναξιά που νιώθει κάθε γυναίκα θύμα του βιαστή της, είτε αυτός είναι ο εργοδότης που παρανομεί σε βάρος της είτε ο σύζυγος που την ξυλοφορτώνει είτε ο πατέρας που τη βασανίζει. Δίνεται κι ένας αριθμός, το 15900, όπου μπορούν οι γυναίκες να μιλήσουν για τα προβλήματά τους.

Πράγμα καθόλου εύκολο, φυσικά, όταν στον φόβο για τον βιαστή προστίθεται και ο φόβος των άλλων. Οταν οι άλλοι είναι τόσο εύκολο να σε διασύρουν για πράγματα τόσο απλά και καθημερινά όσο η εμφάνισή σου. Θα ήταν πραγματικά χρήσιμο όλοι αυτοί που έχουν κάποιο βήμα –και γίνονται όλο και περισσότεροι με τη διάδοση της ηλεκτρονικής επικοινωνίας- με περίσκεψη να χρησιμοποιούν τον λόγο τους όταν στοχοποιεί ολόκληρες ομάδες. Μία στις τρεις γυναίκες είναι πράγματι μεγάλος αριθμός σε μια κοινωνία που φτύνει αίμα για να περνιέται ευρωπαϊκή!

Βέβαια, από την άλλη, θα μπορούσε να παρέμβει ο νομοθέτης για να προστατέψει τις γυναίκες από τη βία. Ομως ο νομοθέτης που έσπευσε να αλλάξει το νομοσχέδιο του Ρουπακιώτη με άλλο, πιο αντιρατσιστικό, αφαίρεσε την ταυτότητα του φύλου από τις προστατευόμενες κατηγορίες. Ισως οι κυβερνώντες μέσα στη βία των τελευταίων ημερών – τη βιασύνη τους, εννοώ, να περάσουν χειροπέδες στην καγκελόπορτα της ΕΡΤ, να αφήσουν ελεύθερους τους πλειστηριασμούς των σπιτιών και να σύρουν τα Πανεπιστήμια στα δικαστήρια- δεν έκριναν το θέμα σημαντικό. Με τις γυναίκες θα ασχολούμαστε τώρα;

Πηγη:efsyn.gr