Του Θανάση Καρτερού
Μαζέψτε τη Ζωή! Το αίτημα διατυπώνεται άλλοτε με μορφή ειρωνείας στα όρια της χυδαιότητας. Άλλοτε με μορφή αυστηρότατη στα όρια στρατιωτικής διαταγής. Πάντα με υποκλίσεις στη φτηνή προπαγάνδα, στα όρια του ρατσισμού. Και πάντα επίσης με εκφωνητές τα τρία ζόμπι της τρόικας εσωτερικού, τα οποία όταν ακούνε Ζωή βγαίνουν εκτός ελέγχου. Και πέφτουν σε απρέπειες, με αποτέλεσμα να θυμίζουν καφενόβιους και όχι κόμματα που μας έπρηξαν με κηρύγματα σεβασμού στους θεσμούς.
Τέλος πάντων, όλα αυτά είναι γνωστά. Και η στάση των μεγάλων ΜΜΕ, που βλέπουν την πλούσια ζωή τους να απειλείται, επίσης γνωστή. Εκείνο που παραμένει άγνωστο, είναι αν όντως υπάρχουν στην κυβέρνηση και στον ΣΥΡΙΖΑ στελέχη που δεν καταλαβαίνουν πού το πάει αυτή η χυδαιότητα. Που φαντάζονται ότι στόχος είναι απλώς η Ζωή, η οποία "πέφτει σε λάθη" και όχι όλοι τους. Και που αγνοούν τον πολιτικό κανόνα, ότι για να ξηλώσεις την κουβέρτα του αντιπάλου, από κάπου πρέπει να αρχίσεις.
Πάρτε την τελευταία ιστορία με τους διαδηλωτές γιατρούς και εργαζόμενους στα νοσοκομεία. Τι έκανε η Πρόεδρος της Βουλής; Κατέβηκε στο πεζοδρόμιο για να διασφαλίσει το δικαίωμά τους να έχουν πρόσβαση στο Κοινοβούλιο. Και ούτε προπηλάκισε ούτε πρόσβαλε τον επικεφαλής αξιωματικό -το αντίθετο θα λέγαμε. Ε, αυτό ήταν. Έβγαλαν γλώσσα εκείνοι που κατάντησαν την αστυνομία εχθρό των εργαζομένων. Που κατάντησαν τη Βουλή φρούριο τρομαγμένων από τον εχθρό λαό. Που ακούνε πεζοδρόμιο και τραβούν το πιστόλι τους.
Όλοι αυτοί κουτρουβάλησαν από τα υπερώα της συνταγματικής λατρείας στα υπόγεια της θεσμικής ξεφτίλας. Βγήκαν από τα ρούχα τους, με αποτέλεσμα να υποστούμε ένα απεχθές, ου μην και γελοίο, πανηγύρι: Δεν σέβεται, η Κωνσταντοπούλου, τον θεσμικό της ρόλο! Γιατί, βλέπετε, στο αρτηριοσκληρωτικό μυαλό τους η πρόεδρος της Βουλής οφείλει να κάθεται στον θρόνο της, κι ας γίνεται της κακομοίρας απ' έξω. Να κάνει ότι δεν βλέπει και δεν ακούει, όταν η αστυνομία αποκόβει τη Βουλή από τον λαό, τον οποίο εκπροσωπεί.
Είχε δίκιο, αλλά έπρεπε να πάρει τηλέφωνο τον αρμόδιο υπουργό, ακούγεται από δω μεριά. Ίσως έπρεπε να πάρει και τον υπουργό. Την ώρα που κατέβαινε στον δρόμο, όμως, για να εξασφαλίσει την ελεύθερη πρόσβαση των διαδηλωτών. Γιατί ποιος επιτρέπεται να μπει στη Βουλή δεν είναι δουλειά κανενός υπουργού. Και εν πάση περιπτώσει, οφείλουμε να διαλέξουμε κάποια στιγμή αν προτιμάμε τη ζωή, το πάθος, και το αναπόφευκτο λάθος, νέων ανθρώπων, από το αλάθητο όσων έχουν αποδημήσει και δεν το ξέρουν.
Και από την άποψη αυτή, καλό είναι να θυμόμαστε όλοι το παράδειγμα του Τσίπρα...
Αναρτήθηκε από sak tsak
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου