Σήμερα ξεκινάει η δίκη του «τρομοκράτη με τα ράστα και το σαμπουάν»
Σήμερα ξεκινάει η δίκη του «τρομοκράτη με τα ράστα και το σαμπουάν». Θα μπορούσε να χαμογελάσει κανείς με τη σκωπτική περιγραφή και να βάλει τα γέλια διαβάζοντας το αδιανόητο και αστήριχτο κατηγορητήριο, αν ο Μάριος Ζέρβας δεν είχε περάσει πάνω από 40 μέρες προφυλακισμένος, αν δεν έμενε επτά χρόνια εγκλωβισμένος μέχρι να φτάσει η στιγμή της δίκης του κι αν δεν αντιμετώπιζε τρία κακουργήματα.
Τι τερατώδες έκανε αυτός ο χαμογελαστός, προσηνής κι εξαιρετικά ευγενής νεαρός που μαθαίνει μωρά να κολυμπούν; Με τα ράστα μαλλιά του, το σακίδιο που χρησιμοποιεί στη δουλειά του και το κορίτσι του συμμετείχε στην πορεία της 11ης Μαρτίου του 2010, δίπλα στα μπλοκ των εργατικών σωματείων.
Αυτό ήταν αρκετό ώστε ο 27χρονος τότε Μάριος Ζ. -όπως έγινε γνωστός σε όλη την Ελλάδα που πλημμύρισε τις επόμενες μέρες με πανό, αφίσες, τρικάκια, συνθήματα στους τοίχους που ζητούσαν την απελευθέρωσή του- να βρεθεί στη χώρα του Κάφκα. Το περιστατικό δεν είναι ούτε τυχαίο ούτε μεμονωμένο εκείνη την εποχή: ενώ τίποτα δεν συμβαίνει που να δικαιολογεί τη σύλληψη, ο αστυνομικός ορμάει επάνω στον Μάριο και τον πιάνει από τα μαλλιά. Μέσα σε δευτερόλεπτα και χωρίς να καταλαβαίνει γιατί, ο Μάριος Ζ. βρίσκεται ακινητοποιημένος από έναν πάνοπλο ΜΑΤατζή.
Στο σακίδιό του κουβαλούσε ό,τι χρειάζεται ένας καθηγητής κολύμβησης -μπουρνούζι, γυαλάκια, σαμπουάν, σαγιονάρες, σκουφάκι-, αλλά δεν είχε καμία σημασία. Στην Ασφάλεια του χρέωσαν ότι πέταξε μία μολότοφ. Με μοναδικό στοιχείο τις καταθέσεις τριών αστυνομικών, οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με τα πραγματικά γεγονότα, ο Μάριος προφυλακίζεται για περισσότερες από 40 μέρες παρά το παράλογο της κατηγορίας: «ρίψη μολότοφ» και «κατασκευή εκρηκτικών».
Ο Μάριος δεν ήταν ο μόνος τότε: είχαν προηγηθεί ο Θοδωρής Ηλιόπουλος τον Δεκέμβριο του 2008, που αναγκάστηκε να καταφύγει στην απεργία πείνας ενάντια στην άδικη προφυλάκισή του, οι «τρομοκράτες με τις πάνες» -19 ανήλικοι που συνελήφθησαν, ξυλοκοπήθηκαν, ταπεινώθηκαν και παραπέμφθηκαν σε δίκη με τον τρομονόμο-, ο Κύπριος φοιτητής που ξυλοκοπήθηκε άγρια σε ζωντανή τηλεοπτική σύνδεση από... τη ζαρντινιέρα, το αγόρι με τα πράσινα σταράκια που βρίσκεται στη φυλακή γιατί... φορούσε τα λάθος παπούτσια, ο «τρομοκράτης με τις πιτζάμες», που κατέβηκε από το σπίτι για να πετάξει τα σκουπίδια και βρέθηκε να κατηγορείται για κακούργημα.
Αλλά δεν ήταν και μόνος ο Μάριος: ένα τεράστιο, πολύχρωμο κίνημα αλληλεγγύης -χιλιάδες υπογραφές πολιτών, εκατοντάδες κινητοποιήσεις, δράσεις και πορείες, δεκάδες ψηφίσματα- ζητούσαν την απελευθέρωσή του. Είναι ακριβώς αυτό το κίνημα που σήμερα ζητά τη δικαίωσή του με την αθώωσή του από το δικαστήριο. Λίγο πριν από τη δίκη του, ο Μάριος μιλάει στην «Εφ.Συν.».
• Εφτασε η μέρα της δίκης. Πώς ήταν τα χρόνια αυτά για σένα;
Ηταν χρόνια αναμονής. Χρόνια που πηγαίναμε στο δικαστήριο και φεύγαμε άπραγοι, ενώ πάντα θέλαμε να γίνει η δίκη, αυτή δεν γινόταν και κάθε φορά προετοιμασία, αναστάτωση, χαμένα μεροκάματα και έκθεση του εαυτού μου προς τα έξω.
• Οπως πολλοί άλλοι νέοι άνθρωποι στα άγρια χρόνια των μνημονίων, είδες τη ζωή σου να ανατρέπεται σε μια στιγμή εντελώς παράλογα. Τι προσδοκάς τώρα - κι όχι μόνο από το δικαστήριο;
Πράγματι είναι πολλές εκείνες οι υποθέσεις ανθρώπων που έχουν καταλήξει στη φυλακή, στα δικαστήρια και στη συνέχεια έχουν αθωωθεί· μια έκβαση που δείχνει αυτόν τον παραλογισμό και που ελπίζω να έχει και η δική μου υπόθεση. Περιμένω να τελειώσει αυτή η δίκη και η ταλαιπωρία, να μην υπάρχει και να σέρνεται πάνω σε μένα και στους ανθρώπους γύρω μου.
• Η γενιά σου έχει χτυπηθεί από την κρίση στα πιο όμορφά της χρόνια. Ταυτόχρονα, εισέπραξε βία στον δρόμο και κάποιοι βρέθηκαν ακόμα και σε κρατητήρια ή προφυλακισμένοι όπως κι εσύ. Τι σας κρατάει όρθιους και χαμογελαστούς;
Υπάρχει αυτό το κομμάτι της γενιάς μου που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του και το πληρώνει με διάφορους τρόπους. Αυτά τα χαμένα όμορφα χρόνια, όπως λες και συ, που έχουν χτυπηθεί είναι παράλληλα εκείνα που φέρουν την ελπίδα και την ανάγκη για συνέχεια και ζωή. Και ενώ θα περίμενε κανείς λόγω των δυσκολιών να υπάρξει μια αποξένωση, αντίθετα ο κόσμος έρχεται πιο κοντά και δίνει ένα χέρι βοηθείας πιο εύκολα και αυτό γεμίζει δύναμη αυτόν που το χρειάζεται αλλά και αυτόν που θα απλώσει το χέρι - τότε είναι που και οι δύο χαμογελούν, στέκονται στα πόδια τους και προχωρούν.
• Αυτή η σκοτεινή εμπειρία τι σου άφησε; Τι θες να ξεχάσεις και τι πετάς;
Δεν έχω να ξεχάσω τίποτα, ούτε να αφήσω ούτε να πετάξω - αυτό φαίνεται να συμβαίνει τόσα χρόνια γύρω μας. Ξεχνάμε και ξανά τα ίδια περνάμε και κάνουμε κύκλους. Τα κρατάω όλα: καταστάσεις, συμπεριφορές, ανθρώπους, φυλακή. Είναι πληροφορίες για επεξεργασία και όχι για πέταμα. Είναι μια εμπειρία σκοτεινή με πολύ φως μέσα της και αυτό το φως ελπίζω να φανεί και στο δικαστήριο.
• Πότε αναμένεται να τελειώσει οριστικά αυτή η περιπέτεια; Τι ονειρεύεσαι για τη ζωή σου -και τη γενιά σου- μετά απ' όλα αυτά;
Ελπίζω στο δικαστήριο που έρχεται να τελειώσει και αυτή η περιπέτεια. Το δικαίωμα στο να ονειρεύομαι δεν μου το στέρησε ποτέ αυτή η ιστορία, αυτήν την ήττα δεν θα την επέτρεπα στον εαυτό μου και πόσο μάλλον εγώ σε σχέση με άλλες υποθέσεις, που έχουν στοιχίσει πολύ περισσότερο σε ανθρώπους της γενιάς μου.
http://www.efsyn.gr/arthro/den-tha-epetrepa-ston-eayto-moy-tin-itta-na-min-oneireyomai#disqus_thread
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου