-Ποιο είναι, αλήθεια, το πραγματικό πρόσωπο της Αμερικής;
-Ποια είναι η ταυτότητα της χώρας, που ευαγγελίζεται την ελευθερία, την ισότητα, τις ίσες ευκαιρίες, τη Δημοκρατία;
-Ποιος κυβερνά πραγματικά αυτή τη χώρα;
-Τι κρύβεται πίσω από το σλόγκαν «Νόμος και Τάξη», με το οποίο έχτισαν καριέρα αρκετοί πρόεδροι της Αμερικής, Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι;
-Ποιοι είναι οι νομοθέτες αυτής της χώρας;
-Ποιος και πόσο καλά διαχειρίζεται την απόδοση δικαιοσύνης;
-Τι σχέση έχει η φτώχεια με τις φυλετικές διακρίσεις;
-Ποιος κρύβεται πίσω από τον πλούτο;
-Τι σχέση έχει ο πλούτος με τον περιορισμό του κράτους;
Ερωτήματα που μένουν συγκλονιστικά αναπάντητα, εξαιτίας της διγλωσσίας του πολιτικού συστήματος. Αυτή η διγλωσσία είναι υπεύθυνη, για το κοινωνικό χάος που επικρατεί, μετά την δολοφονία του Τζορτζ Φλόυντ.
Διαδηλώσεις, φωτιές, καταστροφές,λεηλασίες… γιατί το ποτήρι ξεχείλισε. Η δολοφονία του Φλόυντ ήταν απλά η τελευταία σταγόνα.
Όλες αυτές οι δολοφονίες, προέρχονται από την ιδεολογική αλλά και οικονομική προσέγγιση της ποινικοποίησης μαύρων, λατίνων και κομμουνιστών.
Αυτή η διεστραμμένη λογική είναι που ευλογεί την «νόμιμη βία», τον «νόμιμο φόνο» και αυτό γιατί κάπου έπρεπε να χρεωθεί η αύξηση της εγκληματικότητας, λόγω της δημογραφικής αλλαγής, αλλά και να εμπορευματοποιηθεί, χτίζοντας ολόκληρη βιομηχανία, τη βιομηχανία των ιδιωτικών φυλακών. Ιδιωτικά είναι ακόμη και τα κέντρα κράτησης μεταναστών. Στο μέλλον, θα τοποθετούνται GPS στους φυλακισμένους, που θα ελέγχονται από ιδιωτικές εταιρίες και έτσι θα φυλακίζονται ολόκληρες κοινότητες.
Δηλαδή, οι Αμερικανοί φορολογούμενοι πληρώνουν, εν αγνοία τους, ιδιώτες για να φυλακίζονται οι ίδιοι και οι συμπολίτες τους, καθώς το κράτος έχει παραχωρήσει κάθε μορφή κυβέρνησης στους ιδιώτες. Και φυσικά, οι κρατούμενοι θα πρέπει να είναι αρκετοί, προκειμένου να υπάρχει οικονομικό όφελος.
Ένα οργανωμένο αλισβερίσι πολιτικών με επιχειρηματίες, έχει οδηγήσει στην σύσταση επίσημων ιδιωτικών λεσχών, με μεγαλύτερη αυτή που ακούει στο όνομα «ALEC», η οποία παρεμβαίνει νομοθετικά, με σκοπό να διασφαλίσει τα συμφέροντα του πλούτου, διοχετεύοντας την φτώχεια στις φυλακές και παρέχοντας κρατική δουλεία, μέσω της προσφοράς δωρεάν εργασίας των φυλακισμένων σε μεγάλες εταιρίες.
Πόσο μακριά είμαστε, από τότε που διαχειρίζονταν τους μαύρους ως σκλάβους; Απλά τώρα μεγάλωσε η δεξαμενή από όπου αντλούν θύματα, γιατί όσο πιο πολλά τα θύματα, τόσο πιο εμπορεύσιμη γίνεται η φτώχεια, που δεν ήξεραν τι να την κάνουν…
Ο Ειδικός Εισηγητής/Ανταποκριτής του ΟΗΕ, για την ακραία φτώχεια και τα ανθρώπινα δικαιώματα, καθηγητής της νομικής σχολής του New York University και συμπρόεδρος του Κέντρου Νομικών Σχολών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και την Παγκόσμια Δικαιοσύνη, Φίλιπ Άλστον, επισκέφθηκε τις Ηνωμένες Πολιτείες και διεξήγαγε σχετική έρευνα, από 1 έως 15 Δεκεμβρίου 2017.
Σύμφωνα με την έκθεση, που υπέβαλε στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, για την Αμερική:
-Ο τεράστιος πλούτος και η τεχνογνωσία έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τις συνθήκες στις οποίες ζουν οι πολίτες. Στη σύγχρονη Αμερική, περίπου 40 εκατομμύρια ζουν σε καθεστώς φτώχειας, 18,5 εκατομμύρια σε ακραία φτώχεια και 5,3 εκατομμύρια ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας του Τρίτου Κόσμου. Η σύγχρονη Αμερική διαθέτει την υψηλότερη φτώχεια των νέων και τα υψηλότερα ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας, μεταξύ συγκρίσιμων κρατών του ΟΟΣΑ. Οι πολίτες ζουν πιο σύντομες και ασθενέστερες ζωές, οι ασθένειες γίνονται ολοένα και πιο διαδεδομένες, ενώ κατέχει το υψηλότερο ποσοστό φυλάκισης στον κόσμο και λιγότερων εγγεγραμμένων ψηφοφόρων από άλλες χώρες του ΟΟΣΑ. Αυτό συμβαίνει διότι, μετά τη φυλάκιση οι πολίτες χάνουν το δικαίωμα της ψήφου.
-Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν το υψηλότερο ποσοστό εισοδηματικής ανισότητας μεταξύ των δυτικών χωρών και τα υψηλότερα επίπεδα φτώχειας και ανισότητας μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ.
-Οι μειώσεις φόρου ύψους 1,5 τρισεκατομμυρίων δολαρίων τον Δεκέμβριο του 2017, από τις οποίες επωφελήθηκαν οι πλούσιοι, επιδείνωσαν την ανισότητα. Πιο συγκεκριμένα, το 2018, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν πάνω από 25% από τους 2.208 δισεκατομμυριούχους του κόσμου. Παρατηρούμε μια δραματική αντίθεση, μεταξύ της επιβράβευσης, με μειώσεις φόρων για τους πλούσιους, και της τιμωρίας των φτωχών και όσων δεν εργάζονται, με μειώσεις παροχών πρόνοιας και υγειονομικής περίθαλψης, προνόμια που πρέπει να αποτελούν φυσικά δικαιώματα του πολίτη.
-Όλα αυτά στηρίζονται όμως, σε μια ολόκληρη φιλοσοφία, σχετικά με το μοντέλο ζωής του πλούσιου και του φτωχού, που προβάλουν και προπαγανδίζουν ορισμένοι πολιτικοί καθώς, και τα media: «Οι πλούσιοι είναι εργατικοί, επιχειρηματικοί, πατριώτες, καθώς και οι μοχλοί της οικονομίας, ενώ οι φτωχοί είναι χαμένοι και απατεώνες, έτσι τα χρήματα που δαπανώνται για την κοινωνική πρόνοια πάνε χαμένα… Εάν οι φτωχοί θέλουν πραγματικά να τα καταφέρουν στις Ηνωμένες Πολιτείες, μπορούν εύκολα να το κάνουν, μπορούν πραγματικά να επιτύχουν το αμερικανικό όνειρο, μόνο εάν δουλεύουν πολύ σκληρά».
-Η πραγματικότητα, ωστόσο, είναι πολύ διαφορετική. Πολλοί από τους πλουσιότερους πολίτες δεν πληρώνουν φόρους, όπως πληρώνουν οι υπόλοιποι, συσσωρεύουν μεγάλο μέρος του πλούτου τους σε φορολογικούς παραδείσους, ενώ τα κέρδη τους προέρχονται καθαρά από κερδοσκοπία.
-Οι φτωχοί θεωρούνται συντριπτικά άνθρωποι του χρώματος, είτε αφροαμερικανοί είτε Ισπανόφωνοι μετανάστες. Η πραγματικότητα είναι ότι υπάρχουν 8 εκατομμύρια πιο φτωχοί λευκοί από τους μαύρους. Το πρόσωπο της φτώχειας στην Αμερική δεν είναι μόνο μαύρο ή ισπανόφωνο, αλλά και λευκό, ασιατικό και με πολλά άλλα υπόβαθρα.
-Οι άνθρωποι που ζουν σε συνθήκες φτώχειας, οι μειονότητες και άλλες μειονεκτικές ομάδες στερούνται συστηματικά του δικαιώματος της ψήφου, καθώς η επιβολή τεχνητών και περιττών απαιτήσεων ταυτοποίησης, η εξευτελιστική αντιμετώπισή τους στα εκλογικά κέντρα, η μετεγκατάσταση των εκλογικών τμημάτων τους εμποδίζουν να ασκήσουν το δικαίωμα της ψήφου.
-Όλο και πιο απαιτητικοί και ενοχλητικοί κανονισμοί οδηγούν τους άστεγους σε κακομεταχείριση, εντάλματα σύλληψης και φυλάκιση, με πρόστιμα και το στίγμα μιας ποινικής καταδίκης, που με τη σειρά της, ουσιαστικά δεν τους επιτρέπει πρόσβαση στην απασχόληση και τις περισσότερες κατοικίες.
-Η μεταχείριση των φτωχών στο σύστημα ποινικής δικαιοσύνης είναι ελεεινή, καθώς οι δικαστές επιβάλουν μεγάλα ποσά εγγύησης, πράγμα που σημαίνει ότι μόνο οι πλούσιοι κατηγορούμενοι μπορούν να διασφαλίζουν την ελευθερία τους, ενώ οι φτωχοί κατηγορούμενοι το πιο πιθανό είναι να παραμείνουν στη φυλακή, με σοβαρές συνέπειες, όπως απώλεια θέσεων εργασίας, διακοπή της φροντίδας των παιδιών τους, αδυναμία καταβολής ενοικίου και ένδεια.
-Οι ιδιωτικοποιήσεις, στο σύστημα ποινικής δικαιοσύνης στρεβλώνουν τη δικαιοσύνη, ενθαρρύνουν τα υπερβολικά και συχνά περιττά ποσά εγγύησης και πιέζουν για τη διατήρηση ενός συστήματος, που εξ ορισμού τιμωρεί τη μεσαία τάξη και τους φτωχούς. Σε ορισμένες πολιτείες, τα ελάσσονα αδικήματα τιμωρούνται συνήθως με την τοποθέτηση του δράστη υπό επιτήρηση, από μια κερδοσκοπική εταιρεία. Σε 26 πολιτείες οι δικαστές εκδίδουν ένταλμα σύλληψης για φερόμενους οφειλέτες, κατόπιν αιτήματος των εταιριών που συλλέγουν ιδιωτικά χρέη, παραβιάζοντας έτσι το νόμο και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
-Η τιμωρία και η φυλάκιση των φτωχών είναι, εμμέσως πλην σαφώς, η αμερικανική λύση για τη φτώχεια στον 21οαιώνα. Η μαζική φυλάκιση χρησιμοποιείται για την επίλυση όλων των κοινωνικών προβλημάτων.
-Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως είναι ότι, η ανισότητα και η φτώχεια στερούνται σημασίας στο ευρύ κοινό, καθώς αυτό ενθαρρύνεται από τα media,να θαυμάσει την προβαλλόμενη και συχνά άσεμνη, υπερκατανάλωση δισεκατομμυριούχων και διασημοτήτων.
-Ακραία ανισότητα σημαίνει, στην πραγματικότητα, μεταφορά οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, σε μια χούφτα ελίτ, που τη χρησιμοποιούν αναπόφευκτα για να προωθήσουν το δικό τους συμφέρον, όπως αποδεικνύεται από την κατάσταση που επικρατεί σε διάφορες χώρες σε όλο τον κόσμο.
-Μόνο η αναδιανομή θα μπορούσε να είναι καλή πολιτική για την ανάπτυξη, καθώς οι συνδυασμένες άμεσες και έμμεσες επιπτώσεις της αναδιανομής συνιστούν κατά μέσο όρο εξέλιξη.
Αυτή λοιπόν, είναι η Αμερική του 21ου αιώνα…
Αυτή, που επέτρεψε στον πολυεκατομμυριούχο, παιδόφιλο Τζέφρυ Επστάιν να κάνει μυστική συμφωνία με το κράτος, και έτσι να μην πληρώσει για τα εγκλήματα που διέπραξε: βιασμό και trafficking ανηλίκων. Η ευνοϊκή συμφωνία έγινε, κατά το έτος 2008, με τον ομοσπονδιακό εισαγγελέα της Φλόριντα, Άλεξ Ακόστα, μετέπειτα Υπουργό Εργασίας του Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος αναγκάστηκε σε παραίτηση, όταν ξέσπασε το σκάνδαλο τον Ιούλιο του 2019. Ο Τζέφρυ Επστάιν αυτοκτόνησε στο κελί του, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες και χωρίς ωστόσο να έχει γίνει η δίκη και να αποκατασταθούν, κατά κάποιο τρόπο, τα θύματα του, αφήνοντας πολλά ερωτηματικά για στημένη αυτοκτονία (δολοφονία ή διαφυγή).
Ο εν λόγω κύριος ήταν φίλος με τον Ντόναλντ Τραμπ, τον Μπιλ Κλίντον, τον πρίγκιπα Άντριου της Αγγλίας και πολλούς άλλους, ενώ ο επικεφαλής της ομάδας των δικηγόρων του ήταν ο Άλαν Ντέρσοβιτς καθηγητή συνταγματικού δικαίου στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ.
Ο Ντέρσοβιτς έγινε γνωστός ως δικηγόρος υπεράσπισης του O.J. Simpson, θρύλου του αμερικάνικου ποδοσφαίρου και σταρ του Χόλιγουντ, που αθωώθηκε για τη διπλή δολοφονία που σόκαρε ένα ολόκληρο έθνος. Συμμετείχε επίσης στην ομάδα υπεράσπισης του Χάρβεϊ Γουάινστιν, του παραγωγού ταινιών του Χόλιγουντ, που είχε κάνει τη σεξουαλική παρενόχληση επάγγελμα.
Στις αρχές του 2020, συμμετείχε στην ομάδα υπεράσπισης του Ντόναλντ Τραμπ, κατά τη δίκη του στη Γερουσία, για την αποπομπή του από το αξίωμα, εξαιτίας της κατάχρησης εξουσίας.
Αυτή είναι η ειδικότητα του γενικότερα, να υπερασπίζεται με πάθος και να νομιμοποιεί την κατάχρηση εξουσίας είτε οδηγεί, είτε δεν οδηγεί στο έγκλημα, καθώς και να κυνηγάει με πάθος όσους την καταγγέλλουν, όπως τον επίσης Εβραίο, τέκνο επιζώντων του Ολοκαυτώματος, καθηγητή πολιτικών επιστημών, στο Πανεπιστήμιο Ντε Πολ, Νόρμαν Φίνκελσταϊν, όταν τόλμησε να εκφράσει την άποψη ότι, η πολιτική του Ισραηλινού κράτους είναι υπεύθυνη για τα δεινά των Παλαιστινίων στα κατεχόμενα.
Αυτοί οι τύποι, οι αφομοιωμένοι και υπηρέτες των οικονομικών και πολιτικών ελίτ, δίνουν κατεύθυνση στην παιδεία, συνολικά, του πλανήτη…
Έκανα αυτή τη μικρή ανθρωπογεωγραφία, για να καταλάβουμε όλοι, ποιους, η «σύγχρονη» Αμερική αγκαλιάζει και ποιους, εχθρεύεται.
Οι τύποι που αγκαλιάζει λοιπόν, ανήκουν στη χούντα των οικονομικών και πολιτικών ελίτ, διαθέτουν εκφυλισμένη ιδεολογία και συνείδηση και ως εκ τούτου, κυβερνούν τη χώρα.
Και αυτοί που εχθρεύεται, οι φτωχοί δηλαδή, διασύρονται, συλλαμβάνονται, πεθαίνουν αβοήθητοι και ως εκ τούτου, καθίστανται ανεπιθύμητοι στην ίδια τους τη χώρα.
Φτωχός ήταν ο Τζορτζ Φλόυντ, αυτό ήταν το μεγάλο του «μειονέκτημα». Αυτό ήταν που τον πάτησε στο κεφάλι και δεν του επέτρεψε να αναπνεύσει.
Η ίδια δικαιοσύνη, που άφησε τα περιθώρια στον Τζέφρυ Επστάιν να αποφύγει την τιμωρία, η ίδια δικαιοσύνη προηγούμενες και επόμενες στιγμές δολοφονούσε πολλούς Τζορτζ Φλόυντ.
Αυτή λοιπόν είναι η ταυτότητα της Αμερικής του 21ου αιώνα: Ανελευθερία, Ανισότητα, Φτώχεια, Εξαφάνιση της Δημοκρατίας.
Και έτσι, ο Νόμος και η Τάξη, πάντα, θα επιβάλλονται από το πλούτο, που απεχθάνεται τη φτώχεια και τους φτωχούς.
Ας δούμε όμως, ποιος συγκεκριμένα, βρίσκεται πίσω από το «Νόμος και Τάξη».
Αναφέρθηκα στην αρχή σε ιδιωτικές λέσχες, όπως η λέσχη «ALEC». Ας δούμε, πιο αναλυτικά, τι είναι αυτή η λέσχη.
Το Αμερικανικό Νομοθετικό Συμβούλιο Ανταλλαγής –ALEC είναι μια μη κερδοσκοπική οργάνωση κρατικών νομοθετών και εκπροσώπων του ιδιωτικού τομέα, που συντάσσει και προτείνει νομοσχέδια στο κράτος, όπως την μείωση της νομοθεσίας, την ατομική και εταιρική φορολογία, την καταπολέμηση της παράνομης μετανάστευσης, τη χαλάρωση των περιβαλλοντικών κανονισμών, την ενίσχυση των κανόνων ταυτοποίησης των ψηφοφόρων, την αποδυνάμωση των συνδικαλιστικών οργανώσεων, την αντίθεση στον έλεγχο των όπλων την ποινική δικαιοσύνη και πολλά άλλα.
Τα στελέχη και τα μέλη της ALEC προβάλλουν τη συνεργασία μεταξύ κράτους και ιδιωτών, ως ενίσχυση των αρχών της ελεύθερης αγοράς, υπονομεύοντας κρυφά τους δημοκρατικούς θεσμούς και προωθώντας τους στόχους των εταιρικών ευεργετών της.
Εταιρικοί ευεργέτες της υπήρξαν οι περισσότερες μεγάλες αμερικάνικες εταιρίες και πολυεθνικές και λέω υπήρξαν γιατί, όταν βγήκε στην επιφάνεια η δράση της, αρκετές από αυτές αποχώρησαν.
Θα πρέπει εδώ να επισημάνω ότι, όλες οι εταιρίες που απάρτιζαν την ALEC αλληλεπιδρούσαν και έτσι αποκόμιζαν τεράστια οικονομικά οφέλη, πουλώντας στις φυλακές, υγεία, φαγητό και άλλα, καθώς και απολαμβάνοντας δωρεάν εργασία (δουλεία) από τους φυλακισμένους.
Σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα της:
-«Η ALEC είναι ο μεγαλύτερος μη κομματικός οργανισμός της Αμερικής, που συμμετέχουν εθελοντικά κρατικοί νομοθέτες, αφιερωμένη στις αρχές της περιορισμένης κυβέρνησης, των ελεύθερων αγορών και του φεντεραλισμού».
-«Όλοι οι Αμερικανοί αξίζουν μια αποτελεσματική και υπεύθυνη κυβέρνηση, που να έχει το λαό υπό έλεγχο.»
Τα συμπεράσματα δικά σας…
Παναγιώτα Μπλέτα: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου