Θέλουν να μας πείσουν ότι αυτές τις μέρες γίνονται διαπραγματεύσεις. Αυτό δεν είναι ακριβές. Οι εκβιαστές υποβάλλουν όρους, διαπραγματεύονται πιθανόν μεταξύ τους, αλλά οι εκβιαζόμενοι δεν προσέρχονται σε καμία διαπραγμάτευση. Οι δοτοί συνεργοί -κατοχικοί στην ουσία- εκπρόσωποι της χώρας-πειραματόζωου, προσέρχονται άβουλοι, μετά από επίδειξη ασυνάρτητης δουλικότητας, υπό την ιαχή του πληθωρικού Βενιζέλου «μέχρι την Κυριακή θα έχουν κλείσει όλα, τα καλαμπούρια τέλειωσαν». Το βασικό πρόβλημα εκβιαστών και συνεργών είναι η διαχείριση της καταστροφής και τίποτα παραπάνω. Οι δανειστές με το αγγλικό Δίκαιο και την γερμανική επιτροπεία να βάλουν στο χέρι ολόκληρη την χώρα, να «πληρωθούν σε είδος», χωρίς πολλά τραντάγματα και οι συνεργοί να διασωθούν από την οργή και να μασκαρευτούν, ώστε να μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθεροι αποφεύγοντας γιαούρτια, αλεύρια, αποδοκιμασίες και άλλα πληβεία αντανακλαστικά. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, κ. Καψής, το δήλωσε άλλωστε καθαρά: «Έχουμε φθάσει στα όρια της επίσημης χρεοκοπίας». Η καταστροφή, η χρεοκοπία είναι κοντύτερα από ποτέ. Η διαχείριση της καταστροφής είναι το ζητούμενο για τους ιθύνοντεςΑφού, λοιπόν, τα καλαμπούρια τέλειωσαν και φθάνει το επίσημο μπουμπούνισμα της χρεοκοπίας, δυναμώνει το στοιχείο της αβεβαιότητας. Σε όλα τα επίπεδα. Τόσο για τις τύχες της χώρας όσο και ατομικά για τον καθένα. Κεντρικό στοιχείο η αβεβαιότητα και τα επακόλουθά τής ρευστότητα στο έπακρο, ασταθείς προσωρινές ισορροπίες, έλλειψη σχεδίων.
Παράλληλα, γίνονται κρυφές διεργασίες σε όλα τα επίπεδα. Υπάρχουν και θα εκδηλωθούν. Γίνονται διαπραγματεύσεις για τη ρότα της διακυβέρνησης, συγκρούσεις στο εσωτερικό κομμάτων, όπως και σε διάφορα επιτελεία των περισσότερων καθοριστικών παραγόντων.
Με τους όρους-τελεσίγραφα που θέτουν οι δανειστές (νέα δανειακή σύμβαση υπό αγγλικό Δίκαιο, γερμανική επιτροπεία, γραπτές δεσμεύσεις των ελληνικών κομμάτων) αποδεικνύεται πως δεν υπάρχει όριο κυριαρχίας. Έχει απολύτως καταλυθεί σε τέτοιο βαθμό που μέχρι και ο αρχιεπίσκοπος αναγκάστηκε να τοποθετηθεί και να προειδοποιήσει για τον κίνδυνο εκτροπής των πραγμάτων.
Στο πολιτικό σύστημα παρατείνεται ο επιθανάτιος ρόγχος. Επιδιώκεται από πολλούς παράγοντες η μετάθεση εκλογών, ενώ ο Παπαδήμος έχει αρχίσει το γαϊτανάκι των εκβιασμών (ή συμφωνείτε αμέσως ή παραιτούμαι τη Δευτέρα…). Τη μετάθεση την επιδιώκει ο Παπαδήμος, προσπαθώντας να φτιάξει μηχανισμό χωρίς να νεκραναστήσει τους σημιτικούς. Το θέλει και το ΠΑΣΟΚ (πλην Βενιζέλου). Το θέλει και το ΛΑΟΣ που προσδοκά δικτύωση στον κρατισμό και μετάθεση της εκλογικής του κάμψης, συνδυάζοντας ίσως και μια μελλοντική καταγγελία των «άχρηστων». Ο Σαμαράς είναι εγκλωβισμένος στις επιλογές του. Σύρεται, χωρίς να αποκλείεται η πιθανότητα έκπληξης από μεριάς του -με ελιγμούς- για να βγάλει ευθύνες από πάνω του. Ψάχνει μια τακτική που θα εξισορροπήσει τη συμμετοχή στην κυβέρνηση, θα τον κρατά σε πρώτο πλάνο και διεκδικητή της διακυβέρνησης. Στο πλαίσιο αυτό έγιναν και οι συναντήσεις με Βεστερβέλε και το ταξίδι συνάντησης με τον Πούτιν.
Το ΠΑΣΟΚ κονιορτοποιείται. Οι δελφίνοι δεν το εκφράζουν, δεν το αναστηλώνουν. Η αντιμνημονιακή βάση του ΠΑΣΟΚ είναι μετέωρη και μη προσεγγίσιμη από την Αριστερά. Η βάση αυτή παραμένει παράγοντας του πολιτικού σκηνικού και παράγοντας διαμόρφωσης της άτολμης τακτικής της Αριστεράς. Είναι ενδεικτικό πως η ΔΗΜ.ΑΡ. εισπράττει μια κάποια φθορά του ΠΑΣΟΚ και ο κ. Φ. Κουβέλης πλασάρεται με τα ρούχα του κλασικού πολιτικού και όχι ως εκπρόσωπος ενός κομματικού μηχανισμού.
Η Αριστερά των εκλογικών βλέψεων εμφανίζεται ακόμα ως τμήμα και προσάρτημα του υπό κατεδάφιση πολιτικού συστήματος. Βαρύνεται πολύ για την κατάσταση και αυτό γίνεται ολοένα και πιο αντιληπτό από τον κόσμο. Χωρίς να τη θεωρεί κύρια υπεύθυνη για όσα ζει, την τοποθετεί κι αυτήν στο κάδρο της αναξιόπιστης και ένοχης πολιτικής. Τα ποσοστά μπορεί να είναι ψηλά αλλά πάντα καθηλωμένα χωρίς να υπάρχει κάποια εκτόξευση.
Οι αυτόνομες, ριζοσπαστικές αγωνιστικές νοοτροπίες και προσεγγίσεις, κινήσεις και αντιστάσεις, βρίσκονται σε φάση επαναπροσδιορισμού. Μετά τις πλατείες έκλεισε ένας κύκλος. Ο νέος κύκλος δεν θα έχει ατμομηχανή τον βρασμό, την οργή, την αγανάκτηση ενόσω αυτά τα στοιχεία παραμένουν ενεργά. Αναζητείται μαζικά μια λύση στο πολιτικό επίπεδο, κι όσο αυτή δεν φαίνεται στον ορίζοντα, θα υπάρχει ένα ορισμένο βάλτωμα.
Κυριαρχεί η αβεβαιότητα και η ρευστότητα. Το πότε θα γίνουν οι εκλογές, με ποιο εκλογικό σύστημα, ποια κόμματα θα συμμετάσχουν σε αυτές παραμένουν ακόμα σχετικά άγνωστα. Θα προηγηθούν ή θα ακολουθήσουν ένα «πιστωτικό γεγονός». Κι αν αυτό έρθει γρήγορα; Γι’ αυτό το «κρέμασμα» όλων των θεμάτων στα εκλογικά ποσοστά είναι σαν προοπτική τυφλή. Σε στιγμές που η κρίση τείνει να πάρει χαρακτηριστικά πανεθνικής κρίσης (και ανοίγονται και άλλα μέτωπα, γεωπολιτικά, στην περιοχή μας) είναι απαραίτητος ένας γενικότερος προσανατολισμός κι ένας εκλογικός τακτικισμός.
Αναζητείται ρεαλιστική και εφικτή πολιτική διέξοδος από το τρομερό σήμερα και σύνδεση με ένα καλύτερο αύριο. Πολιτική πρόταση - απάντηση στο τώρα. Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για συνθηματολογίες και αφηρημένες γενικές επικλήσεις. Οι κινητοποιήσεις που γίνονται περιφερειακά και δεν γίνονται στο κέντρο της πολιτικής, ως δυναμική προϋποθέτουν όχι μια σωστή πλατφόρμα, αλλά να γίνονται εκεί που μπορεί να υπάρξει πρακτικά διέξοδος.
Τα πράγματα βραχυκυκλωμένα παραπέμπονται στην περίπλοκη βασανιστική ωρίμανσή τους: α) Πολιτικοποίηση πέρα από τα τετριμμένα. β) Αναβάθμιση των ιδεολογικών οριζόντων. γ) Απαιτείται βαθύτερη κοινωνικοποίηση, επώδυνη εγκατάλειψη του ατομισμού. Συλλογικοποίηση, δοτικό, πρακτικό πνεύμα, υπευθυνοποίηση και όχι γενικόλογη συνθηματολογική αλληλεγγύη. δ) Κοινωνικοποίηση μέσα από πρακτικές διεξόδου, καινοτόμες, διαφορετικές από αυτές που κυριαρχούν.
Σε κάθε περίπτωση, το χρέος και το καθήκον είναι να οργανωθεί ο λαός για να αντιμετωπίσει την καταστροφή, να ενταθεί ο αγώνας ενάντια στην κατοχή, να οικοδομηθεί το μέτωπο για την πολιτική οικονομική και κοινωνική διέξοδο της χώρας. Να προετοιμαστούν οι όροι για έναν πανεθνικό ξεσηκωμό που θα φέρει τη μεταπολίτευση του λαού!