Το Μνημείο του Άγνωστου Πολίτη

 «Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις
εκεί που πάει να σκύψει
με το σουγιά στο κόκκαλο
με το λουρί στο σβέρκο
Νάτη πετιέται απο ξαρχής
κι αντριεύει και θεριεύει
και καμακώνει το θεριό
με το καμάκι του ήλιου»
Γιάννης Ρίτσος

Πάντα βρίσκει τρόπους η Ρωμιοσύνη και μένει ζωντανή. Εκεί που λες ότι πνέει τα λοίσθια, νάτη πετιέται από ξαρχής κι ανασταίνεται και ξαναρχίζει να ζει. Είναι η Ρωμιοσύνη αυτή που ζει κουρνιασμένη μέσα στον καθένα από μας, στην κάθε ελληνική ψυχή κι ας είναι η πατρίδα σκλαβωμένη. Και με μια πράξη, μια θυσία βγαίνει απ’ το λήθαργο και φωνάζει: «Εδώ είμαι!Τσακισμένη, μα ζωντανή στους αιώνες των αιώνων! Ποτέ δεν ξεχνώ ποια είμαι, μη με ξεχνάτε κι εσείς!».


Κι ύστερα, ένας θάνατος με αξιοπρέπεια, μας παραπέμπει – όχι, δεν είναι υπερβολή – στα λόγια του Ρήγα Βελεστινλή, στα έργα του Αθανασίου Διάκου, στις ηρωίδες του Ζαλόγγου, στη Λέλα Καραγιάννη, στον Ευαγόρα Παλληκαρίδη, στο Σπύρο Μουστακλή, σε όλους εκείνους τους χιλιάδες ήρωες, τους πολυαγαπημένους, που σήκωσαν την Ελλάδα στους ώμους τους στο πέρασμα του χρόνου.

«Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κυριολεκτικά τη δυνατότητα που στηριζόταν σε μία αξιοπρεπή σύνταξη που επί 35 χρόνια εγώ μόνο (χωρίς ενίσχυση κράτους) πλήρωνα για αυτή.

Επειδή έχω μία ηλικία... που δεν μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω αν ένας Έλληνας έπαιρνε το καλάσνικοφ ο δεύτερος θα ήμουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για τη διατροφή μου.

Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στο Μουσολίνι (πιάτσα Πορέτο του Μιλάνου)».

Ένας 77χρονος άνδρας, που αναμφίβολα είχε ζήσει ένα μεγάλο μέρος της σύγχρονης και πικρής ελληνικής Ιστορίας, μας δείχνει το δρόμο. Όχι, βέβαια της αυτοκτονίας – προς Θεού -, αλλά της αντίστασης και της απαίτησης για μια αξιοπρεπή ζωή. Ένας ήρωας, με το θάνατό του, μας αφυπνεί, μας ταρακουνά συθέμελα, μας ξεσηκώνει, μας ενώνει., γίνεται σύμβολο. Δεν είναι ούτε ο μόνος, ούτε μόνος! Είμαστε χιλιάδες, που, αν γίνουμε μια γροθιά, μπορούμε να καταφέρουμε το ακατόρθωτο. Ναι, είναι πολλοί οι προδομένοι και πικραμένοι Έλληνες στην Ελλάδα του 2012, που ψάχνουν τα σκουπίδια, που μένουν άστεγοι, που ζητούν βοήθεια από τα παιδιά τους, που εκλιπαρούν για δουλειά. Είναι πολλοί οι νεομάρτυρες που σηκώνουν σταυρό στην Ελλάδα του 2012 και γι αυτούς όλους, εκεί στο σημείο της αυτοκτονίας, λίγα βήματα πιο πέρα από το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, στο δέντρο που τώρα είναι γεμάτο με σημειώματα, κεράκια και λουλούδια που αφήνουν οι προσκυνητές – εικόνες που παραπέμπουν στα αδικοχαμένα θύματα της Marfin τον Μάιο του 2010 – ας στήσουμε το Μνημείο του Άγνωστου Πολίτη. Για να μην ξεχνάμε ποτέ.

Αφήνω κι εγώ ένα ταπεινό λουλούδι κάτω από το δέντρο και φεύγω σκυθρωπή.
Αργά σέρνω τα βήματά μου χωρίς σκοπό σε μια πόλη άφιλη, παράλογη, κακοποιημένη. Όμηρος κι εγώ στην πόλη των απελπισμένων, των βολεμένων, των αγανακτισμένων, των κουκουλοφόρων, των δακρυγόνων, των αστέγων, των σκουπιδιών, των νεόπλουτων, των μπαχαλάκηδων, των ανέργων, του Μνημονίου, της τρόϊκας. Στην πρωτεύουσα του κράτους των Νεοελλήνων.

"Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες...", είναι τα μόνα λόγια που νοερά επαναλαμβάνω ξανά και ξανά.

Αχ, Ελλάδα μου λατρεμένη, μέχρι πότε θα θανατώνεις τα ίδια τα παιδιά σου;

Χριστιάννα Λούπα

Palmografos.com